Wiadomości Powsińskie Marzec 2015

ŻYCIE KONSEKROWANE – C.D. HISTORII ZAKONÓW NA ZIEMIACH POLSKICH

XIX w. to wiek specyficznego dualizmu: z jednej strony cała chrześcijańska Europa zmaga się z różnymi akcjami antykościelnymi, antypapieskimi i antyklerykalnymi. Pojawia się również silny prąd ateizacji. To wówczas wykluła się tendencja, której oddziaływanie jest dziś silniejsze niż kiedykolwiek, a mianowicie utożsamianie religii z ciemnotą, wstecznictwem: człowiek wykształcony i inteligentny, człowiek „nowoczesny” – to człowiek, który wiary w Boga nie wyznaje, Kościołem pogardza, kleru nienawidzi. 

Z drugiej zaś - wg klasycznej zasady, że każda akcja wywołuje reakcję - to właśnie w XIX wieku życie religijne, a zwłaszcza konsekrowane, zaczęło się odradzać i ożywiać w niezwykłym tempie.

Na ziemiach polskich (pod zaborami) to początek wychodzenia z kryzysu wywołanego niemal całkowitą zagładą życia zakonnego po kasacie rozpoczętej w Królestwie Kongresowym i dokończonej w 1864 r. po upadku powstań. Powstają wręcz niezliczone nowe zgromadzenia żeńskie (wzrost prawie dwudziestokrotny liczby zakonnic!), co wiążę się również ze zmianą statusu i znaczenia roli kobiet w społeczeństwach. Na ziemie polskie przybywają urszulanki, powstają felicjanki, podejmujące pracę wśród najuboższych, elżbietanki na Śląsku. Zaczynają działalność Siostry Rodziny Maryi – zgromadzenie powstałe w Petersburgu, z myślą o najbiedniejszych w miastach; w Rzymie – niepokalanki, dla kształcenia polskich dziewcząt; dalej: służebniczki, dominikanki, michalitki, pasterki, zmartwychwstanki, siostry Opatrzności Bożej i wiele innych, w tym zgromadzenia bezhabitowe. Nie sposób wszystkie choćby wymienić.

Ale osobno szczególnie warto odnotować powstanie zgromadzenia Córek Bożej Miłości, które pełnią posługę w naszej parafii od 1979 r. Założyła je w Wiedniu w 1868 r. M. Franciszka Lechner (pochodziła z Bawarii). Zgromadzenie, którego celem była działalność charytatywno-wychowawcza, odpowiadało na ówczesne potrzeby społeczne i moralne. Wiek XIX w. to przecież rozwijający się kapitalizm, wędrujące ze wsi do miast tłumy, wśród nich kobiety, poszukujące pracy, bez żadnego wykształcenia, często bez wsparcia i schronienia. To Córki Bożej Miłości dawały im pomoc, przygotowywały ubogie dziewczęta do zawodu, budowały domy schronienia, ogarniając nimi również sieroty i ubogich. Zakres posługi poszerzył się również o pracę wychowawczą, w tym: nauczanie dzieci i młodzieży na poziomie podstawowym i średnim. Do ziem polskich zgromadzenie dotarło w 1885 r. Pierwszy dom powstał najpierw w Bielsku-Białej, a później w Krakowie. Obecnie Córki Bożej Miłości liczą ok. 1200 zakonnic; pracują w wielu krajach Europy, w USA, w Brazylii, Ekwadorze, Ugandzie, Boliwii. Siostry z polskiej prowincji (jest ich ok. 200) są skupione w 17 domach zakonnych oraz w 9 placówkach poza Polską. Nasze siostry w Powsinie to: siostra Helena Król, przełożona domu, katechetka, siostra Donata Międlarz, zakrystianka, siostra Miriam Szewczyk, praca w klasztorze, siostra seniorka Ludwina Papierz.

Powsińscy parafianie zżyli się bardzo z siostrami, nie wyobrażamy sobie, żeby ich w parafii zabrakło. Wyrażajmy im naszą wdzięczność modlitwą, konkretną pomocą i dobrym słowem.

XIX w. to również początek zgromadzeń męskich, prężnie działających do dziś: to salezjanie, zmartwychwstańcy, werbiści, pallotyni. Zakon zmartwychwstańców, uformowany na emigracji, odegrał ważną rolę w Rzymie jako główne centrum informacji o sprawach polskich i ośrodek kształcenia polskich księży ze wszystkich trzech zaborów. Odradzają się kapucyni, misjonarze, reformaci. Zakon jezuitów znów działa i wyróżnia się w prowadzeniu misji we wszystkich trzech zaborach. Powstaje założony przez Św. Brata Alberta – malarza Adama Chmielowskiego - zakon albertynów, posługujący najuboższym, bezdomnym, upośledzonym.

Z tego okresu należy przywołać nazwiska wybitnych inicjatorów życia religijnego i zakonnego, księży: Szczęsnego Felińskiego, Honorata Koźmińskiego (m.in. założył 22 różne wspólnoty zakonne żeńskie) i Edmunda Bojanowskiego.

Działalność zakonów w okresie zaborów obejmowała szeroki zakres od katechizacji, prac opiekuńczo-charytatywnych (szpitale, przytułki, sierocińce), oświatowych (druk prasy, książek, w tym dla dzieci i młodzieży), po obsługę duszpasterstwa, parafii. Bardzo ważnym czynnikiem umacniającym wiarę wśród wiernych świeckich było też świadectwo życia osób konsekrowanych. Zakonnicy i zakonnice cieszyli się niekwestionowanym autorytetem i zaufaniem.

Okres międzywojenny, po świeżo odzyskanej niepodległości, to kontynuacja działalności i dalszy postęp życia zakonnego w Polsce. Wzrasta liczba zgromadzeń i klasztorów, liczba osób konsekrowanych zwiększa się kilkakrotnie (było ok. 7 tys. zakonników i ok. 20 tys. zakonnic). Kościół prowadzi ożywiony ruch pielgrzymkowy i misje ludowe, szczególnie w tym zakresie wyróżnia się zakon jezuitów i redemptorystów. W działalności wychowawczej i edukacyjnej prym wiodą salezjanie. Prowadzili w tym czasie ok. 30 zakładów kształcących młodzież, zwłaszcza męską w praktycznych zawodach. Ukończenie szkoły u salezjanów dawało gwarancję dobrego wykształcenia z możliwością kontynuacji na studiach, lub – w przypadku szkół zawodowych – zdobycia solidnego zawodu, umożliwiającego utrzymanie rodziny (aż chciałoby się zapytać: gdzie są dziś takie szkoły zawodowe??). Franciszkanie konwentualni z ośrodkiem głównym w Niepokalanowie rozwijają niezwykłą działalność wydawniczą, z którą wychodzą poza teren Polski, docierając do odległych zakątków świata np. Japonia. Z kolei zgromadzenia żeńskie koncentrują się głównie na działalności charytatywnej i kształceniu dzieci i młodzieży. Dla przykładu skali zaspokojenia potrzeb społecznych w szkolnictwie: ponad 40% (z ogólnej liczby 1860) przedszkoli w kraju prowadziły siostry. A w szpitalnictwie: siostry prowadziły ok. 250 szpitali i ok. 150 zakładów specjalnych.

W okresie II wojny światowej Kościół w Polsce, a w nim zakony, dzielił ze świeckimi los społeczeństwa okupowanego przez Niemców. Setki księży, sióstr i braci zakonnych zamknięto w obozach zagłady (np. przez Dachau przeszło 1700), zsyłano do obozów pracy. Ponad 6.400 dotknęły represje, ponad 2.800 poniosło śmierć.

 Siostry wkładały ogromny wysiłek w pomoc ludziom starym, sierotom, wysiedlonym, niemającym środków do życia, wydając także darmowe posiłki i pełniąc inne posługi (w tym tajnego nauczania) w warunkach często skrajnych lub zagrażających życiu. Wspomnieć tu należy zwłaszcza zaangażowanie wielu ośrodków zakonnych w ratowaniu życia dzieci żydowskich. Tak rzadko dziś się o tym mówi w mediach, forsujących tylko tendencję tzw. filozofii wstydu. W samym tylko Zgromadzeniu Sióstr Rodziny Maryi udzielono pomocy ok. 1500 osobom narodowości żydowskiej, w tym: ok. 500 dzieciom w kilkudziesięciu sierocińcach.

Po zakończeniu wojny zgromadzenia zakonne przystąpiły do odbudowy swoich domów i dzieł. Jednak PRL-owska władza prowadziła systematyczną ich likwidację: najpierw odebrano zakonom przedszkola, szkoły, wszystkie placówki oświatowo-wychowawcze, a następnie szpitale i dzieła charytatywne. Odebrano budynki, tereny wokół klasztorne, prawo do prowadzenia danej działalności. Skutki tych katastrofalnych decyzji, wyrosłych na gruncie walki z religią i Kościołem rzymsko-katolickim, odczuwamy do dziś: jak bardzo brakuje nam troskliwej i bezinteresownej opieki zwłaszcza w szpitalach, przedszkoli i szkół dających poczucie bezpieczeństwa naszych dzieci, solidnej opieki nad starcami i osobami niedołężnymi. Nieliczne ośrodki, które pozostały lub reaktywowały się po roku 1989, cieszą się prestiżem, wręcz uchodzą za elitarne. Różnice w opiece nad seniorką czy seniorem pomiędzy ośrodkiem zakonnym a świeckim, niezależnie od tego, czy państwowym, czy prywatnym, pozna każdy, kto zetknie się z tym problemem osobiście. Jak wielkiej złej woli trzeba - a nie brakuje jej niestety w naszym społeczeństwie - żeby odzyskiwanie przez zgromadzenia zakonne budynków czy zagrabionych terenów piętnować jako akty gorszące! Po pierwsze: to odzyskiwanie dotyczy tylko n i e w i e l k i e j części własności przedwojennej zakonów. A po drugie: to odzyskiwanie ma na celu kontynuowanie działalności, która służy przecież społeczeństwu. I to nie tylko wiernym katolickim. Znam ludzi, którzy posyłają dzieci do przedszkola prowadzonego przez siostry zakonne, bo „tam jest wysoki poziom opieki i wychowania”, choć się deklarują jako osoby niewierzące lub niepraktykujące! Bardzo cenione ze względu na wysoki poziom nauczania liceum ojców pijarów w Krakowie przyjmuje również uczniów z rodzin niezwiązanych z religią katolicką w ogóle. Znajoma z pracy pani, ateistka z przekonania, po przebytym udarze mózgu, z całkowitym paraliżem, została oddana przez rodzinę do ośrodka prowadzonego przez siostry zakonne, gdzie znalazła opiekę przez 8 lat aż do śmierci.   I tak się dzieje z dziełami zakonnymi, jak Polska długa i szeroka. I jeszcze jedno: emocjonując się aferami „komisji majątkowej” warto słuchać uważnie: to siostry zostały ograbione przez oszusta, który reprezentując je, dokonywał transakcji po zaniżonych cenach.

Po przemianach ustrojowo-gospodarczych 1989 r. zgromadzenia zakonne mogą powracać do działalności statutowej. Problemem dziś jest spadek powołań, choć akurat nie do wszystkich zgromadzeń. Pewnym charakterystycznym zjawiskiem jest stosunkowo duże – jak na dzisiejszy świat – zainteresowanie zakonami reguły ścisłej, zakonami klauzurowymi. Wciąż jeszcze znajdują się młodzi, często już z ukończonym wykształceniem wyższym, którzy stwierdzają, że świat i jego atrakcje nie zapewniają szczęścia i spokoju. I za murami, w ciszy kontemplacyjnych klasztorów, w modlitwie i ascezie, znajdują wyzwolenie i ukojenie, jak ich poprzednicy sprzed setek, a nawet tysięcy lat. Miażdżącej większości wiernych nie stać ani na takie wyrzeczenie, ani na taką perspektywę szczęścia. Ale wiedząc, że „oni tam są” i korzystając z ich modlitwy, umacniamy się w naszej wciąż bojaźliwej i niedoskonałej wierze.

Źródła danych statystycznych podane zostały w cz. I, w numerze lutowym „Wiadomości Powsińskich”

Z księdzem Tomaszem Mochem, rozmawiamy o Wielkim Poście, czasie przygotowania do Świat Wielkanocnych oraz o rekolekcjach wielkopostnych, które poprowadzi w naszej parafii. Czy mógłby ksiądz powiedzieć nam kilka słów o sobie, czym obecnie się ksiądz zajmuje?

Ks. Tomasz Moch: Pochodzę z Garwolina. Od 2006 roku jestem księdzem w naszej Archidiecezji. Byłem wikariuszem na Ursynowie i Wilanowie. Później ks. Kardynał skierował mnie na studia z katechetyki na UKSW w Warszawie – obecnie jestem na etapie pisania pracy doktorskiej. Tyle formalnie. J Swoją wiarą i pasjami dzielę się na mojej stronie internetowej www.tmoch.net. Jestem zaangażowany w Ruch Światło-Życie w naszej diecezji. Prowadzę rekolekcje wakacyjne, krąg Domowego Kościoła, przez kilka ostatnich lat opiekowałem się Diakonią Ewangelizacji.

W jaki sposób odkrył Ksiądz swoje powołanie kapłańskie? Jaka była droga do seminarium, reakcje rodziny, czy były wątpliwości na początku?

Ks. Tomasz Moch: Oj, to było tak dawno J Przez wiele lat wzrastałem w wierze dzięki Ruchowi Światło-Życie. Tam doświadczyłem autentycznego spotkania z Jezusem w Słowie Bożym i we wspólnocie. Doświadczyłem Jego mocy i łaski, której udziela w sakramentach. Odkryłem piękno modlitwy. To wszystko doprowadziło mnie do pytania „gdzie mnie Jezus chcesz mieć?”. Po maturze dostałem się na studia z informatyki na Politechnice Warszawskiej. To był również czas mojego zaangażowania w duszpasterstwo akademickie. Decyzja o seminarium warszawskim pojawiła się po drugim roku – przerwałem więc studia i dałem się prowadzić Jezusowi.

Wątpliwości przy odpowiedzi na powołanie zawsze są, ale tym co mnie prowadziło było Słowo Boże. Szczególnie ważny dla mnie fragment, kiedy na słowa Piotra „odejdź ode mnie Panie, bo jestem człowiek grzeszny” Jezus mówi „nie bój się, ludzi będziesz łowił”. Oaza dała mi doświadczenie umacniającego spotkania z Bogiem w Jego Słowie.

Wielki Post – czym ten okres powinien być dla osoby wierzącej – katolika?

Ks. T.M.: Ja na Wielki Post zawsze patrzę, jako na czas łaski. Odkrywam go jako okazję do odnowienia i pogłębienia miłości. Wpierw tej, którą mamy od Boga – bo tak często okazuje się, że nadal jesteśmy nieświadomi tego daru. Po drugie tej miłości, którą realizuję w spotkaniu z drugim człowiekiem. Rację ma papież Franciszek, który przypomniał na twitterze, abyśmy podczas Wielkiego Postu szukali konkretnych sposobów pokonywania naszej obojętności.

Jaki temat przewodni wybrał ksiądz na czas naszych parafialnych rekolekcji?

Ks. T.M.: Chciałbym, aby czas tych rekolekcji, był czasem zasłuchania w Boże Słowo, ubogacony świadectwem i modlitwą członków Ruchu Światło-Życie. Temat nasunął się sam J przez cudowne wezwanie, jakie nosi powsińska świątynia. Chciałbym zatrzymać się nad ludzkimi tęsknotami, które nosimy w sobie i nad Bożą odpowiedzią, jaką daje nam kochający Ojciec. Chciałbym, abyśmy podobnie jak Nikodem, Samarytanka, Bartymeusz, w Jezusie odkryli źródło i nadzieję na lepsze jutro. Bo Jezus przyszedł, aby przynosić radość wszystkim i zawsze.

Co zrobić aby katolicy pamiętali, że Święta Wielkanocne to nie jedynie tradycja poświecenia jajek oraz turystyczne zwiedzanie kościołów w celu obejrzenia pięknych Grobów Pańskich, ale pamiątka rzeczywistych, historycznych wydarzeń niezwykle istotnych dla naszej wiary? Jak przekonać do tego niewierzących? Jak przypomnieć o tym tzw. „niepraktykującym katolikom”?

Ks. T.M.: Ja zawsze wracam tu do rewelacyjnej diagnozy Benedykta XVI, który napisał, że wiara nie jest systemem norm moralnych czy etycznych, ale jest wydarzeniem spotkania z żywą osobą Jezusa. Nie jest On postacią z przeszłości, ale nieustannie oświeca drogi ludzkiej wędrówki. Dlatego wszelkie nasze „działania i wysiłki” to pomoc, aby takie spotkanie się dokonało. Wtedy wszelkie zwyczaje i tradycje będą napełnione treścią i mocą. Drogą odnowy wiary, jest zawsze droga autentycznej duchowości - z Eucharystią i modlitwą w centrum. To ponowne odkrycie Pisma Świętego. Jeśli w naszym życiu będzie widać autentyczną wiarę i miłość, łatwiej będzie osobom niewierzącym, zapragnąć spotkania z Panem. Prawdziwa miłość nie przejmuje się złem, którego doświadcza, ale raduje się w czynieniu dobra.

Bardzo dziękuję za rozmowę a czytelników zachęcam do udziału w rekolekcjach.

Jak podaje Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 2676: Słowa "Łaski pełna, Pan z Tobą": (…)wyjaśniają się wzajemnie. Maryja jest pełna łaski, ponieważ Pan jest z Nią. Łaska, jaką jest napełniona, oznacza obecność Tego, który jest źródłem wszelkiej łaski”. Anioł pozdrawiam Maryję jako wybraną, szczególną postać w historii Zbawienia. Jednak Jej powołanie przewyższa wszystko to, do czego wcześniej powoływał ludzi Bóg. Maryja została wezwana aby być Matką Boga.

Czy można wyobrazić sobie, co może człowiek, kiedy Pan jest z nim? Stary Testament zawiera opisy życia wielu takich osób - wielkich poprzedników Maryi: Abrahama, Mojżesza, Jozuego, Gedeona, Eliasza, Izajasza, Jeremiasza i wielu innych. Jedną z tych opowieści, to historia Gedeona.

Gedeon - dosłownie obalający drzewa – pojawia się kiedy Izraelici przestali być narodem koczowniczym i zaczęli prowadzić tryb życia osiadły w żyznych dolinach. Wtedy stali się łatwym celem dla Madianitów - nomadów, żyjących na wyższym poziomie cywilizacyjnym, niż inne plemiona koczownicze z terytorium południowej Palestyny. Wydaje się, że dla Izraelitów nie ma ratunku. Wtedy Bóg na wodza wybiera Gedeona - zapracowanego, niewierzącego w siebie i pochodzącego z nic nieznaczącego rodu, wieśniaka. Całą jego historię opisuje księga Sędziów w rozdziałach od szóstego do dziewiątego.

Dlaczego przy rozważaniu na temat modlitwy „Zdrowaś Maryjo” zwracamy uwagę na historię Gedeona.  Być może niektórzy z nas pamiętają z tekstu Godzinek, określenie Maryi: „Runo Gedeona”, Runo było dla Gedeona znakiem jego powołania, znakiem, że Pan jest z nim.

A jakim znakiem jest dla nas Maryja? Maryja: czysta, pokorna, pełna wiary i rozmodlona kobieta trwająca przy Bogu przez wszystkie dni swego życia. „Maryja, w której sam Pan przychodzi zamieszkać, jest uosobieniem córy Syjonu, Arką Przymierza, miejscem, gdzie przebywa chwała Pana: jest Ona "przybytkiem Boga z ludźmi"(KKK 2676)

Słowa modlitwy „Pan z Tobą” mogą być również wezwaniem do zadumy na szczególną Bożą pedagogią w naszym życiu, do zweryfikowania naszych oczekiwań, szczególnie tych „w zamian” za nasze próby trwania przy Bogu. Czego oczekujemy od Boga? Czy w ogóle zastanawiamy się do czego jesteśmy powołani? Czy jesteśmy w stanie powiedzieć niech będzie jak Ty chcesz Panie? Czy raczej mówimy, skoro Bóg z nami to ….

Drodzy czytelnicy powsińska parafia tętni życiem. Zawdzięczamy to nie tylko naszym księżom i siostrom zakonnym, ale również osobom świeckim. Pragniemy przybliżyć Wam sylwetki tych parafian, którzy wnoszą wkład w rozwój naszego życia wspólnotowego. Chcemy aby opowiedzieli nam o sobie, o swoich dokonaniach, zainteresowaniach i oczywiście o swojej wierze. Poniżej prezentujemy pierwszy z wywiadów jaki udało nam się przeprowadzić.

ROZMOWA Z ANDRZEJEM MELAKIEM

Przygotowując się do tego wywiadu, przejrzałam prasę i niektóre witryny internetowe: „Andrzej Melak – działacz społeczny, Prezes Komitetu Katyńskiego, Prezes Kręgu Pamięci Narodowej, członek Archikonfraterni Literackiej  przy Archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie, radny m.st. Warszawy (Klub Radnych PiS). Odznaczony:Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski Polonia Restituta, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem Pro Memoria i wieloma innymi odznakami organizacji kombatanckich i niepodległościowych.

Panie Andrzeju, jest Pan osobą znaną i rozpoznawalną, ale ja zacznę od samego początku. Gdzie się Pan urodził i kto wywarł największy wpływ na ukształtowanie prezentowanych przez Pana postaw i światopoglądu?

A.Melak: Urodziłem się 7 czerwca 1944 r. w Kawęczynie i wychowałem w rodzinie wielopokoleniowej. Niepodważalny wpływ na kształtowanie rodzinnej wrażliwości i pielęgnowanie pamięci historycznej mieli dziadkowie oraz Ksiądz Wacław Karłowicz, proboszcz naszej parafii św. Wacława na Gocławku. Opowiadania dziadków chroniły od zapomnienia czasy Powstania Listopadowego, w tym najbardziej krwawej bitwy o Olszynkę Grochowską. Z kolei Ksiądz Wacław Karłowicz, to bohater Powstania Warszawskiego, zapamiętany jako nieustraszony kapelan oddziałów powstańczych. To także najbliższy współpracownik Księdza Prymasa Kardynała Stefana Wyszyńskiego, którego poznał w oddziałach wojskowych w Puszczy Kampinoskiej. Założyciel powstańczego szpitala polowego w Pałacu Raczyńskich przy ul. Długiej 7. Był też naszym niestrudzonym przewodnikiem w walce o przywrócenie należnej czci heroicznym obrońcom Olszynki Grochowskiej.

To wielkie szczęście, że Pan w swoim życiu i działaniu mógł i chciał czerpać z wielu osobowych wzorców, a umożliwiały to patriotyczna atmosfera i takie cechy osobowe jak odwaga i romantyczna lecz porywcza dusza..

A. Melak: To prawda. Na całe moje życie i działanie mieli wpływ wspaniali ludzie i atmosfera w której dorastaliśmy. Zaczęło się od rodzinnego miejsca – Olszynki Grochowskiej. Poznanie ambitnych lecz z różnych przyczyn niezrealizowanych planów upamiętnienia pola bitwy jeszcze w okresie międzywojennym (plany te dotyczyły budowy mauzoleum i Alei Chwały), zobowiązało nas do działania. Dzięki zaangażowaniu Księdza Wacława Karłowicza i ludzi stowarzyszonych w Kręgu Pamięci Narodowej w tym m.in. prof. Jana Pachowskiego (projektanta i kierownika budowy), powstała tam droga zw. Aleją Chwały. Prowadzi ona do zbiorowej mogiły powstańców oraz Krzyża, przy którym odprawiano Msze św. od 1916 r. Realizacja tego przedsięwzięcia była możliwa przy wsparciu finansowym m.st. Warszawy i Dzielnicy Rembertów. W 1999 r. dzięki zaangażowaniu rodziny Melaków oraz gminy Wilanów, w której byłem radnym, w Alei Chwały postawiono pierwszy kamień. Na chwilę obecną jest tam już 34 głazy, upamiętniające osoby i wydarzenia z czasów Powstania Listopadowego. Ustawienie każdego z nich wymagało fizycznego i materialnego zaangażowania ludzi dobrej woli i ich silnego na wskroś patriotycznego ducha.

Realizacja tych i innych działań nie byłaby i nie jest możliwa, bez oddanych i żarliwych Nauczycieli Narodu. Dlatego marzę, żeby wśród naszych biskupów i księży znaleźli się naśladowcy Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego, Świętego Jana Pawła II; biskupów: Władysława Miziołka, Antoniego Pacyfik Dydycza, Józefa Zawitkowskiego, Stanisława Wielgusa; księży: Witolda Kiedrowskiego, Wacława Karłowicza i jakże bliskiego nam Ks. Bogdana Jaworka. To oni podnosili i podnoszą nas na duchu swoimi działaniami i homiliami, przepełnionymi miłością do Narodu i Ojczyzny. Jednocześnie uświadamiali i uświadamiają znaczenie i wielkość Polski oraz jej wkład w dzieje Europy i Świata.

Co Pana przywiodło do Powsina? Jak rodziło się przywiązanie do nowej Małej Ojczyzny, w której założył Pan swoją rodzinę z Panią Hanną, miłością swojego życia?

Andrzej Melak: Z moją przyszłą żoną Hanią (z d. Milewska) chodziliśmy do Technikum Ekonomicznego w Warszawie przy ul. Wiśniowej, której dyrektorem był wielce zasłużony dla Powsina Edmund Masojada (do 1956 r. kierownik Szkoły Podstawowej i Handlowej w Powsinie). W tym roku upływa 46 rocznica naszego związku małżeńskiego, owocem, którego jest córka Marzena, mama Kingi i Martynki, naszych kochanych wnuczek. Prawie pół wieku to dostateczny szmat czasu na przywiązanie do Powsina i zaangażowanie się w jego życie społeczne.

Kiedy zdecydował Pan o podjęciu działań społecznych w tym samorządowych? Jakie motto przyświeca Pana działaniom?

Andrzej Melak: W moim rozumieniu społecznikiem byłem „od zawsze”, bo społeczne działanie to chęć czynienia na rzecz innych, to otwartość i wrażliwość na potrzebujących. W pewnym momencie doszedłem do wniosku, że społecznikostwo nieumocowane w strukturze, skazane jest na fiasko. Przyjąłem więc propozycję AWS-u. Tak to się zaczęło i trwa do dnia dzisiejszego. Mottem mojego działania jest: nie czynienie bliźniemu tego, c o mnie samemu byłoby niemiłe. Ponadto prawda i tylko prawda oraz nieustępliwość w dążeniu do celu w słusznej i tylko słusznej sprawie. 

 Proszę wymienić osiągnięcia najbliższe Pana sercu w tym te, które wiążą się z Powsinem, naszą Małą Ojczyzną..

Andrzej Melak: Moją pasją jest odkłamywanie oraz hołdowanie naszej chlubnej i bogatej polskiej historii. Współrealizuję to na wiele sposobów. Są to m.in. pomniki (np. ku czci zamordowanych w 1940 r. polskich oficerów w Katyniu); budowa Alei Chwały przywracającej pamięć o Olszynce Grochowskiej; Epitafium Smoleńskie na Jasnej Górze, upamiętniające wszystkich, którzy 10 kwietnia 2010 r. zginęli w drodze do Katynia; dziesiątki tablic w Kraju i za granicą, upamiętniające Katyń 1940 i Smoleńsk 2010; tablice utrwalające pamięć mieszkańców o miejscowych bohaterach (np. jedna z ostatnich to tablica poświęcona Ks. Wacławowi Karłowiczowi przy ul. Długiej 7, wmurowana w dniu 7 lutego 2015r.). Moim pomysłem i realizacją jest Płyta Pamięci Smoleńskiej, która podobnie jak Pomnik Katyński na Powązkach, zostały zbrodniczo usunięte i zastąpione „fałszywkami”. Usunięcie tej płyty, zamocowanej przez rodzinytragiczne zmarłych w Smoleńsku, zaowocowało jednak instalacją już ponad czterema tysiącami takich tablic w naszym Kraju i za granicą.

Jeśli chodzi o Powsin to m.in.: troska i pamięć o cmentarzu Powstańców Warszawskich, umieszczenie tablic memoratywnych na powsińskim Murze Pamięci, renowacja nagrobków na miejscowym cmentarzu (Janka Godlewskiego - Orlęcia Lwowskiego i Walentego Pindelskiego - Powstańca Styczniowego), sadzenie drzew (dębów) dla upamiętnienia ludzi i historycznych wydarzeń, ufundowanie postumentu, na którym popiersie Macieja Rataja, patrona naszej Szkoły Podstawowej, mogło być umieszczone na zewnątrz tuż przed wejściem głównym do budynku szkolnego.

Jakie największe trudności napotyka Pan w swojej niestrudzonej pracy?

Andrzej Melak: Ludzka, niczym nieuzasadniona, zawiść i zazdrość. Przecież wszystko co robię, powstaje kosztem czasochłonnego angażowania się i fizycznego wkładu własnego (w tym finansowego) oraz ludzi bliskich mi duchem i poczynaniami. Wśród nich jest moja rodzina, przyjaciele oraz znajomi, wyznający te same idee i stawiający podobne cele. Dieta radnego to także wkład, pozwalający na podejmowanie decyzji, zmierzających do trudnej lecz skutecznej realizacji wspomnianych przedsięwzięć.

Skąd Pan czerpie optymizm już w niemal 5-letniej walce o należyte uhonorowanie pamięci ofiar tragedii smoleńskiej, w której zginął Pana brat śp. Stefan Melak, dla         którego hasło: „Bóg, Honor i Ojczyzna” było wykładnią i konsekwentną realizacją jego życia.

Andrzej Melak: Nikt logiczne myślący nie powie, że narodowa tragedia nad Smoleńskiem to rzecz normalna, a prowadzone śledztwo było uczciwe i zmierzające do wykrycia prawdziwych jej przyczyn. Zrzucanie winy na pilotów, którzy w ocenie znawców uchodzili za mistrzów w swoim zawodzie, jest dalece niesprawiedliwe i krzywdzące. Wrak samolotu jako najważniejszy z dowodów, ulega totalnemu niszczeniu na smoleńskim „lotnisku” bez nadziei na powrót do kraju, (podczas gdy wrak samolotu zestrzelonego w lipcu 2014 r. nad Ukrainą jest już w Holandii). Dlatego moim życiowym zadaniem i obowiązkiem wobec brata Stefana i członków narodowej delegacji z prezydentem Lechem Kaczyńskim na czele, jest doprowadzenie do wykrycia prawdziwych okoliczności tej zbiorowej tragedii. Mobilizuje mnie do tego także ponad 500 tys. podpisów nadesłanych na mój adres z prośbą/żądaniem o umiędzynarodowienie smoleńskiego śledztwa.

W najbliższym czasie ukaże się książka o dokonaniach mojego brata śp. Stefana Melaka i Komitetu Katyńskiego, obrazująca walkę o historyczną prawdę z kilkudziesięcioma kłamstwami katyńskimi. Przedmowę do tej książki napisał Ksiądz Biskup Henryk Hoser, ordynariusz Diecezji Warszawsko-Praskiej. 

Proszę się odnieść do stwierdzenia generała Romana Polko: „Amerykanie nawet filmy    kręcą tak, żeby budowały poczucie patriotycznej wspólnoty. A nasz patriotyzm jest jak          samobiczowanie”.

Andrzej Melak: Mamy absolutne podstawy do bycia dumnymi Polakami. Dlatego nie rozumiem hańbiących i destrukcyjnych wypowiedzi jednego z czołowych polityków, że „Polska to nienormalność”. W nawale ataków na Polskę i Polaków robimy zbyt mało, aby się przeciwstawić, by zapobiec pisaniu historii Polski na nowo i po swojemu przez niechętnych nam sąsiadów. To jest właśnie samobiczowanie i aż trudno uwierzyć jak szybko straciliśmy swą czujność i solidarność, zapominając o głoszonej przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego ponadczasowej prawdzie: „Naród zapominający o przeszłości nie ma szans na przyszłość”.

Żywię jednak wielką nadzieję, że trudny i zły dla Polski okres minie jak zły sen, czego sobie i wszystkim swym Rodakom życzę.

Panie Andrzeju, bardzo dziękuję za to owocne, patriotyczne spotkanie i iskierkę, jakże potrzebnej nam wszystkim nadziei. Życzę satysfakcjonujących realizacji Pana ambitnych celów w atmosferze ludzkiego zrozumienia i życzliwości.

Podzielając Pana światopogląd z przekonaniem twierdzę, że poczuci e patriotyzmu         to naturalna i radosna duma z tego, kim jesteśmy i gdzie mieszkamy, a także poczucie jedności i solidarności w rodzinach, społecznościach lokalnych, w kochanej Ojczyźnie. Zatem nie pozwólmy, aby własne frustracje i niespełnienia - często niezawinione przez nas samych – nie wprowadziły Polaków w stan obojętności, prowadzącej do letargu, z którego będzie się trudno obudzić.

Na szczęście, jak uczy historia, skuteczną przeciwwagą takiego stanu, staje się nasza znamienna narodowa cecha, że w trudnych chwilach zawsze potrafimy się jednoczyć.

1 MARCA – NARODOWY DZIEŃ PAMIĘCI ŻOŁNIERZY WYKLĘTYCH

W roku 2011, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z wcześniejszej inicjatywy Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, ustanowił święto państwowe poświęcone żołnierzom antykomunistycznego i niepodległościowego podziemia.

Po ponad dwudziestu latach od upadku systemu komunistycznego w Polsce, żołnierze organizacji Wolność i Niezawisłość, Armii Krajowej oraz Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych, zostali uhonorowani w sposób godny ich poświęceniu dla Ojczyzny. Fakt, że stało się to tak późno i z tak wielkim oporem środowisk postkomunistycznych świadczy o tym, że w narodowej świadomości pozostali oni nadal wyklęci, a ich cześć i pamięć jest nieustannie atakowana i piętnowana.

Początki zbrojnej działalności antykomunistycznej w Polce sięgają 1943 roku kiedy to dowództwo Armii Krajowej rozpoczęło tworzenie struktur wojskowych na wypadek okupacji Polski przez ZSRR. Początkowo żołnierze AK okazywali chęć współpracy z nadchodzącymi żołnierzami Armii Czerwonej, które wypierały armie niemieckie z naszych ziem. Szybko jednak okazało się, że na współpracę liczyć nie mogą. Armia Czerwona przy udziale jednostek NKWD prowadziła programową eksterminację polskich sił zbrojnych, najpierw na Wileńszczyźnie później na terenie całej ówczesnej Polski, a wreszcie w Warszawie poprzez zablokowanie pomocy powstaniu 1944 roku.

Na Wileńszczyźnie i Podlasiu działał wtedy Zygmunt Szendzielarz pseudonim Łupaszka, który dzięki niezwykłemu talentowi wojskowemu i odwadze wielokrotnie wyrywał się z zasadzek NKWD zadając im ciężkie straty. Zarówno On jak i wiele osób z jego oddziału, w tym sanitariuszka niepełnoletnia Danuta Siedzikówna pseudonim Inka, zostało skazanych na śmierć i zabitych przez polskie władze komunistyczne.

Po zakończeniu II wojny światowej nowo ustanowione przez ZSRR władze w Polsce rozpoczęły walkę z podziemiem niepodległościowym przez ciężkie represje i zbrodnie sądowe, które były wynikiem sfałszowanych procesów prowadzonych przez komunistycznych sędziów.

Najgłośniejsze procesy prowadzone przez władze komunistyczne dotyczą rotmistrza Witolda Pileckiego oraz Generała Emila Fieldorfa ps. Nil.

Generał Kedywu AK Emil Fieldorf ps. Nil, weteran wojny 1920 roku, po zakończeniu działań wojennych w 1945 r. i pobycie w sowieckim więzieniu, pod przybranym nazwiskiem, w 1947 roku ujawnił się władzom, które obiecywały amnestie, uwięziony i torturowany został powieszony 1953 roku w Warszawie.

Rotmistrz Witold Pilecki żołnierz Armii Krajowej współzałożyciel tajnej armii polskiej, dobrowolny więzień KL Auschwitz, który prowadził konspirację wojskową na jego terenie. Po sfingowanym procesie został skazany na śmierć i rozstrzelany w więzieniu na Warszawskim Mokotowie. Po wykonywanej egzekucji ciało nie było przekazane rodzinnie lecz w ukryciu pogrzebane w zbiorowej mogile na Łączce, gdzie dziś prowadzone są żmudne prace ekshumacyjne.

Przytoczone powyżej najbardziej rozpoznawalne postaci stoją na czele setek tysięcy żołnierzy polskich, którzy podjęli walkę o wolność i niepodległość Polski i polegli w walce lub zostali zamordowani przez władze Polski Ludowej w latach 1945-1963. Tę cichą wojnę z polskim podziemiem władze ludowe prowadziły przy użyciu najbardziej podłych i brutalnych metod i przy wsparciu oddziałów sowieckich. Ostatni żołnierz wyklęty Józef Franczak pseudonim Lalek został zastrzelony w czasie milicyjnej obławy pod Lublinem w 1963 roku.

Jako Polacy, żyjący dzisiaj w niepodległym kraju winniśmy tym niezłomnym polskim żołnierzom oddać należną im cześć i honor, które przez dziesiątki lat były im odbierane, a także doprowadzić do tego aby ich doczesne szczątki zostały odnalezione i w godny sposób pochowane.

KARTKA Z POWSIŃSKIEGO KALEDARZA

W naszej parafii powstał kalendarz tematyczny na 2015 r. poświęcony „Znakom Wiary”, czyli krzyżom i kapliczkom. W kalendarzu zaprezentowano tylko te obiekty, które okryte są patyną wieków lub wyróżniają się walorami artystycznymi. W kalendarzu znalazły się krótkie notki na ich temat, natomiast w Wiadomościach Powsińskich będziemy w szerszy sposób przybliżać ich historię.

- w dni powszednie: 7.00 i 18.00

- w niedziele: 7.00, 9.00, 10.30 dla dzieci, 12.00 i 18.00

Spowiedź: na pół godziny przed Mszą Świętą i podczas Mszy

Telefon: (0-22) 648 38 46

Parafialny Zespół Caritas: magazyn czynny w drugą i czwartą sobotę miesiąca   10.00-11.00 w Domu Parafialnym, ul. Przyczółkowa 56,

nr konta bankowego: 93 1240 2135 1111 0010 0924 9010