Wiadomości Powsińskie - lipiec/sierpień 2009

„Dozwól mi chwalić Cię, Panno Święta”...
       Piszę te słowa w oparciu o Ewangelię wg św. Łukasza (10,1-9), mając na uwadze Złoty Jubileusz Kapłaństwa naszego duszpasterza ks. Bogdana Jaworka. Kanonikiem zaczęto go tytułować od 1980 r., po odznaczeniu go przez Księdza Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
       Na wstępie wypada wyjaśnić, czym jest Chrystusowe Kapłaństwo i gdzie jest umocowane? Jakie są jego zadania? I czy my w tym Kapłaństwie mamy udział?
       Odpowiedź nie jest łatwą ani prostą. I nie mieści się w jednym zdaniu. Myślę, że Redakcja „Wiadomości Powsińskich” poświęci temu tematowi specjalny artykuł. Ja dziś pragnę skupić się na 50 latach kapłaństwa Jubilata, Ks. Bogdana.
       Zaistnieliśmy jako ludzie, bo Przedwieczny Bóg tego chciał - stworzył nas i wyznaczył nam cel oraz drogę. Dla każdego inną. To sam Chrystus Pan wybiera i wyznacza, czyli „wydziela” ze świata, kapłanów, by szli przed Nim tam, gdzie i On sam zamierza przyjść. A więc do świata stworzonego przez Boga, ale ukształtowanego przez człowieka. Chce przyjść do Ciebie i do mnie, do nas wszystkich. Mówi Pan: „Żniwo wielkie, ale robotników mało”. Za mało. I idą, czyli przychodzą kapłani, księża do „owiec”. I do „wilków” też. Mijają wieki i lata, a ciągle nowe zastępy idą z tym samym zleceniem: „Przybliżyło się Królestwo Boże” i „Wierzcie w Ewangelię”. Tylko czy my przyjmujemy ich z otwartymi rękami, czy „zamykamy drzwi”, czy „obrzucamy kamieniami” drwin i pogardy? O tym wszystkim, a więc o wybraniu, czyli powołaniu, o nim samym, z perspektywy pół wieku, rozmawiałem z ks. Bogdanem. I przekazuję to, co zanotowałem, oraz to, czego sam byłem obserwatorem i świadkiem.
       Urodził się 16 VIII 1936 r. w Jeziornie Oborskiej na terenie parafii p.w. Matki Boskiej Anielskiej w Skolimowie jako czwarte dziecko Zofii i Walentego. Rodzina zawsze była i jest dla niego umocnieniem i wsparciem. Miłość rodzinna pomagała i nadal pomaga trwać w niełatwej  często codzienności. W Skolimowie został ochrzczony 1 XI 1936 r. i tam 29 V 1946 r. przyjął I Komunię św. Sakrament bierzmowania otrzymał 13 VIII 1949 r. w Powsinie. Ułatwił mu to ówczesny wikariusz powsiński, Ks. Witold Malej, który uczył go religii w konstancińskiej szkole. Mama zmarła w 1942 r., a tata  -  w 1966 r. Najstarsza z sióstr zmarła w 2005 r. Po śmierci matki, rodzina przeniosła się do Jeziorny Królewskiej. Do szkoły podstawowej uczęszczał, podobnie jak jego trzy starsze siostry, do Konstancina. Po I Komunii św. został ministrantem w Skolimowie, a od 1948 r.  -  w Konstancinie. Rektorem kościoła był wówczas ks. Antoni Burzyński, przedwojenny dziekan kapelanów Wojska Polskiego. Nietuzinkowa postać - kto go dziś pamięta? Od 1950 r. duszpasterzował w Konstancinie znany w całej okolicy ks. Eugeniusz Żelazowski. Patrząc z bliska na jego życie, wielką skromność i na zupełne nieprzywiązywanie wagi do rzeczy materialnych, młody chłopiec zaczął zastanawiać się, czy nie pójść tą samą drogą. Po zdaniu matury w skolimowskim liceum im. Tadeusza Reytana, złożył papiery do Seminarium Duchownego w Warszawie i na Wydział Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Dyrektor liceum przestrzegał go, że dużo ryzykuje, ponieważ według „wszystkich znaków na ziemi” księża będą potrzebni jeszcze tylko 20 lat. Jednak do Seminarium zgłosiło się wówczas ok. 180 kandydatów. Z braku miejsc przyjęto tylko 45. W 1954 r. władze komunistyczne zlikwidowały Wydział Teologiczny i utworzyły Akademię Teologii Katolickiej. Dzięki temu, że kleryk Bogdan był studentem tej państwowej uczelni, uchroniło go to od przymusowej służby wojskowej, wtedy szczególnie uciążliwej i wrogiej dla kleryków. Do końca studiów seminaryjnych wytrwało 24 alumnów. Święceń kapłańskich udzielił Kardynał Stefan Wyszyński w niedzielę, 2 sierpnia 1959 r., w święto Matki Boskiej Anielskiej, w katedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie tylko 21 z nich. Trzech, ze względu na brak wieku kanonicznego (byli za młodzi), zostało wyświęconych kilka miesięcy później, w 1960 roku. Ks. Bogdanowi  brakowało do wymaganych 24 lat rok i dwa tygodnie. Otrzymał święcenia dzięki dyspensie udzielonej mu przez księdza Prymasa, który miał szczególniejsze uprawnienia papieskie. Nikt z nich nie rzucił służby kapłańskiej. Jednak jedenastu kapłanów z tego rocznika już zmarło.
       Pierwszą Mszę św., czyli prymicję, ks. Bogdan odprawił tego samego dnia o godz. 18.30 w kościele p.w. Wniebowzięcia NMP w Konstancinie. Kazanie wygłosił rektor Seminarium, ks. Władysław Miziołek, późniejszy biskup. Po dwóch dniach, pod opieką ks. Żelazowskiego  -  w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej na Jasnej Górze, a 6 sierpnia  -  w kościele w Skolimowie, gdzie kazanie głosił ks. Szczepan Banasiak, proboszcz tamtejszy, i 16 sierpnia  -  w  Powsinie. Tu asystował prymicjantowi ks. Kanonik Konstanty Kostrzewski, a homilię wygłosił ks. Antoni Kitliński, wykładowca seminaryjny. W asyście liturgicznej był wówczas alumn Stanisław Pyzel, rodak miejscowy, obecnie ksiądz Prałat, emerytowany proboszcz parafii św. Tadeusza Apostoła na Sadybie w Warszawie.
       Wtedy nikt nie przypuszczał, że 40-lecie i 50-lecie kapłaństwa ks. Bogdan będzie przeżywał również przed Obliczem Maryi Tęskniącej w Powsinie.
       Jest w tym coś niezwykłego. Od Matki Boskiej Anielskiej w Skolimowie, poprzez Wniebowziętą w Konstancinie aż do Matki Bożej Tęskniącej w Powsinie. Przez życie prowadziła go zawsze Matka Chrystusa, tak jak to wypisał na swoim prymicyjnym obrazku: „Dozwól mi chwalić Cię, Panno święta”...
       Po prymicjach został skierowany na wikariat do parafii św. Wita w Karczewie k. Otwocka. Tam, pod okiem zacnego proboszcza ks. Edwarda Święckiego, pracował dwa lata. Pracy było bardzo wiele. Młody ksiądz czuł się tam bardzo potrzebny, chociaż na wstępie kierownik szkoły postawił mu trzy pytania: czy pali papierosy, czy pije wódkę i czy gra w karty?  -  Gdy na wszystkie te pytania otrzymał odpowiedź przeczącą, pokiwał z politowaniem głową i zapytał głośno:  -  to co ksiądz będzie w Karczewie robił?  -  Oj, było co robić. Tylko w samych szkołach było ponad 30 lekcji religii tygodniowo.
       Od jesieni 1961 r., uzupełniając studia, ksiądz  przez kilka miesięcy był kapelanem w szkole sióstr felicjanek w Wawrze.
       W 1962 r. ks. Bogdan został posłany do parafii św. Andrzeja Apostoła na Mirowie w Warszawie, przy ul. Chłodnej. Proboszczem był tam, bardzo mu życzliwy, ks. Kazimierz Dankowski. Był to trudny czas bezwzględnej walki Władysława Gomułki z religią i Kościołem. Władze nie chciały księdza zameldować. Na prośby składane otrzymywał wciąż tę samą odpowiedź:  -  „nie widzimy potrzeby, aby ksiądz mieszkał w Warszawie”. Środowisko też nie było łatwe. Nowe mieszkania w wysokich blokach otrzymywali, często za wierność władzy ludowej, nie zawsze dobrzy ludzie. Inni wiarę swoją i praktyki religijne „musieli” ukrywać. W parafii przy ul. Chłodnej ks. Bogdan pracował 10 lat.
       Na pytanie, co zostało w pamięci z tych wikariatów, ks. Jaworek odpowiedział:  -  dużo, wiele oznak przyjaźni i życzliwości.
       W marcu 1972 r., po bardzo krótkiej chorobie, umiera ks. Żelazowski. Z woli ks. Kardynała Wyszyńskiego ks. Bogdan przenosi się do Konstancina. Został tam przyjęty bardzo życzliwie i serdecznie. Mówiono o nim:  -  „nasz Jaworek”. Wrócił w swoje strony, choć już nieco zmienione. Osiedle na Grapie rozrastało się. Przybywali ludzie niemal z całej Polski. Idąc śladem ks. Żelazowskiego, należało nadal ich integrować. To nie było łatwe i nie zawsze się udawało. Trudności, także i tu, płynęły od ówczesnych władz partyjnych. Przez całe lata nie zatwierdzano księdza jako proboszcza. Argumentowano, że „dotychczasowe” jego „postępowanie nie daje gwarancji należytego wypełniania obowiązków proboszcza w sposób lojalny wobec obowiązującego prawa państwowego i władz państwowych”. Te „zastrzeżenia” przestały „niepokoić”  władze dopiero w sierpniu 1988 roku.
       Praca w Konstancinie obejmowała także troskę o miejscowe szpitale i sanatoria. Początkowo ksiądz pracował z jednym, a później z dwoma wikariuszami. Ze względu na szczupłość kościoła, trzeba było odprawiać w niedziele sześć Mszy św.  Jeden z księży odprawiał też trzy Msze św. w miejscowych szpitalach. Bardzo często, prawie codziennie, należało udawać się do szpitali z posługą do chorych, szczególnie do znanego Stocer-a.
       Ponieważ nie było gdzie prowadzić katechizacji, po 1978 r. ksiądz pobudował dom parafialny, dobrze wkomponowany w otoczenie. Projektowała go, tak jak pobudowane przez księdza jeszcze dwa budynki garażowo-gospodarcze, miejscowa parafianka, mgr inż. architekt Danuta Szafnicka. W domu parafialnym znalazły się mieszkania dla księży wikariuszy oraz sale katechetyczne. Poza lekcjami religii, miały tam miejsce różnego rodzaju spotkania duszpasterskie. W największej sali spotykali się i działacze „Solidarności” wysokiego szczebla oraz z naszego terenu.
       W lipcu 1992 r. ks. Bogdan zrezygnował z obowiązków proboszcza i za zgodą władz kościelnych wyjechał do Anglii. Tam pracował wśród Polonii w parafii Chrystusa Króla w Londynie. Po powrocie, został kapelanem w Woli Gołkowskiej. Było to nowe doświadczenie, bo trzeba było służyć ludziom upośledzonym, dotkniętym chorobami psychicznymi, w zakładzie opiekuńczym, prowadzonym przez siostry zakonne. Chore kobiety, w różnym wieku, potrzebowały jednak religijnej pomocy i potrafiły być bardzo gorliwe w pobożności. Do miejscowej kaplicy przychodzili również  mieszkańcy okolicznych wiosek. Co niedziela trzeba było odprawiać trzy razy Mszę św. Chętnie też korzystali oni z  rekolekcji, urządzanych dla nich w Adwencie i Wielkim Poście.
       Po trzech latach pobytu w Woli Gołkowskiej, przeniesiono księdza do Wilanowa w charakterze rezydenta, gdzie współpracował z ks. Bogusławem Bijakiem.
       W połowie 1999 r. ks. Jan Świstak zaproponował księdzu przejście do Powsina. Rozwijające się Sanktuarium potrzebowało doświadczonego kapłana. Ks. Bogdan propozycję przyjął, a Kuria wyraziła zgodę. W tym roku mija 10 lat jego duszpasterskiego posługiwania wśród nas.
       Po zmianach ustrojowych, Rada Gminy Konstancina-Jeziorny, uchwałą z 17 VII 1992 r. nadała ks. Bogdanowi tytuł Honorowego Obywatela miasta Konstancina-Jeziorny „za dwudziestoletnią, ofiarną służbę miejscowemu społeczeństwu oraz odważną postawę obywatelską w najtrudniejszych momentach życia naszego miasta”.
       Towarzystwo Miłośników Piękna i Zabytków Konstancina, 5 XII 2008 r., z okazji dwudziestej rocznicy działalności, nadało ks. Bogdanowi, „w uznaniu zasług dla Konstancina i Towarzystwa” tytuł Członka Honorowego.
       Pytałem kiedyś ks. Bogdana, czy lubi głosić kazania?  -  Odpowiedział, że każdy ksiądz powołany jest do głoszenia i komentowania Słowa Bożego. Czy robi to lepiej, czy gorzej, to sprawa predyspozycji, talentu i łaski Bożej, po prostu.
       Na temat kazań ks. Bogdana zadałem sześć pytań, takich samych, trzem osobom z naszej parafii i trzem specjalnie przyjeżdżających, by księdza posłuchać. Wypowiedzi tych osób mogą być tematem specjalnego i obszernego artykułu. Wybrałem z nich bardzo krótkie stwierdzenia, charakterystyczne dla wszystkich pytanych słuchaczy: „są drogowskazem wiary”, „światłem płonącym w ciemności”, „rozpraszają lęki”, „są słowami, na których można polegać”, „kluczem do zrozumienia prawd wiary”, „tęczą nadziei”.
       O swoim Jubileuszu ks. Bogdan powiedział, że jest to najlepsza okazja, aby przeprosić Boga za grzechy, a ludzi za błędy i braki, podziękować Bogu za Jego łaski i za Jego Miłosierdzie, a ludziom za okazywaną pomoc,  życzliwość i wyrozumiałość. Wreszcie prosić Pana Boga o błogosławieństwo, a ludzi o modlitewne wsparcie, zgodnie z tekstem umieszczonym na prymicyjnym obrazku: „Proszę Was, abyście mnie wspomagali w modlitwach Waszych za mnie do Boga”.
       Drogi Księże Jubilacie! Życzę Ci starym słowem, słowem błogosławieństwa, aby za Twoim „pługiem” wzrastał „owoc”, chleb dla duszy i ciała, a między „źdźbłami” nie brakło „kwiatów”.

Wierność Chrystusa, wierność kapłana