Wiadomości Powsińskie Kwiecień

Przed nami Wielkanoc, czyli czas rozważania tajemnicy Chrystusa, który przechodząc przez ziemię, dobrze czynił i zwyciężył zło i szatana. W misterium Wielkiego Postu przeżywaliśmy nabożeństwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali, w których polska tradycja przekazała opis Męki Jezusa, a szczególnie wielką miłość Chrystusa, wyrażającą się w przyjęciu woli Ojca, w tajemnicy odkupienia całego rodzaju ludzkiego. Czterdziestodniowy okres pokuty potrzebny jest, aby lepiej poznać ludzką słabość i nauczyć się od Chrystusa ofiarnej miłości. Dla chrześcijanina jednak tajemnica Chrystusa i naszego istnienia ukazuje się w pełni dopiero w Misterium Zmartwychwstania.

         Wielu współczesnych ludzi słysząc o zwycięstwie Boga nad śmiercią wątpi, niektórzy chcą zagłuszyć dźwięk dzwonów wielkanocnego poranka – konsumpcją lub błędnymi ideologiami sprowadzającymi życie tylko do materii i ziemskiego czasu. Chrystus jawi się nie tylko jako zwycięzca śmierci, lecz także ukazuje Sąd Ostateczny nad grzechem i złem, które tak obecnie są głośne i wydaje się, że triumfują na światem. Syn Boży w tajemnicy zmartwychwstania daje nam wszystkim nadzieję na nowe życie, teraz i w przyszłości. On jest ośrodkiem całej historii ludzkości i każdego z nas. Otwórzmy nasze serca na Zbawiciela w sakramencie spowiedzi i Eucharystii, studiujmy Biblię i otwierajmy się na nowe życie. To wszystko zależy od naszego osobistego wyboru.

Na święta Wielkiej Nocy życzę wszystkim parafianom wiele radości, pokoju i pełnego udziału w Tajemnicy Miłości Boga.

W naszej parafii powstał kalendarz na 2014 r. prezentujący osoby, które aktywnie uczestniczyły w życiu naszej parafii i całym swoim życiem świadczyły, że są ludźmi wierzącymi w Chrystusa. W kalendarzu znalazły się krótkie notki na ich temat, natomiast w Wiadomościach Powsińskich będziemy w szerszy sposób przybliżać ich życiorysy.

Jan Latoszek urodził się w Powsinie, 15 kwietnia 1902 r. Jego rodzicami byli Jan Latoszek i Elżbieta z d. Szewczyk. Został ochrzczony w Powsinie, w tutejszej parafii był ministrantem. Mając 15 lat, zgłosił się do orkiestry parafialnej, wraz ze swoim rok starszym kolegą, sąsiadem, Stanisławem Kłoszewskim. W dwa lata później, w 1919 r., obydwaj, jako ochotnicy, zgłosili się do wojska i udali na ul. Łazienkowską w Warszawie, gdzie był punkt werbunkowy 13. Pułku Ułanów Wileńskich. Oficer, widząc ich młodzieńczy wiek, zapytał, co potrafią robić. Odpowiedzieli, że mogą grać w orkiestrze pułkowej, co zaowocowało przyjęciem ich do Pułku. Jan i Stanisław pojechali do Wilna. Tu spełniły się ich młodzieńcze marzenia – grali w Orkiestrze Pułku Ułanów Wileńskich.

W 1920 r., po powrocie z wojny bolszewickiej, Jan Latoszek podjął pracę w Fabryce Papieru w Jeziornie, z którą był związany zawodowo aż do 1965 r. Gdy miał 22 lata, 9 listopada 1924 r., poślubił Michalinę Matuszewską, pannę zamieszkałą przy rodzicach w Edwardowie (lokalna nazwa części Jeziorny, należącej wówczas do parafii Powsin). Rodzice Michaliny, jak napisano w księgach parafialnych, byli robotnikami fabrycznymi. Ślubu Janowi i Michalinie udzielił ks. Henryk Zarembowicz, prefekt szkół średnich w Warszawie, w obecności miejscowego proboszcza, ks. Teofila Mierzejewskiego. W 1932 r. Latoszkowie wyprowadzili się z Powsina, i zamieszkali we wsi Łęczyca pod Kierszkiem, wówczas w parafii powsińskiej. Obecnie jest to ulica Prawdziwka przynależąca do dzielnicy Warszawa-Ursynów, parafia Klarysew. W czasie II wojny światowej Jan był sołtysem Łęczycy.

Jan Latoszek grał najpierw w orkiestrze przy fabryce papieru w Mirkowie (Jeziorna), zwanej też „orkiestrą fabryczną”, która powstała w 1892 roku. Natomiast powsiński organista, Henryk-Walenty Pindelski, w 1911 r. utworzył parafialną orkiestrę dętą. Wśród jej członków był starszy o 9 lat brat Jana, Franciszek Latoszek, grający na klarnecie. Franciszek w 1914 r. poszedł na wojnę, i już z niej nie powrócił. Instrument po starszym bracie przejął Jan, który przez kilkanaście lat grał na nim w orkiestrze parafialnej. Był z nią związany od 1917 r. do 1985 r., a więc 68 lat! W okresie 1972-1985 był jej kierownikiem, wcześniej, funkcję tę sprawował dorywczo.

W 1972 r., po śmierci znakomitego organisty Tadeusza Walczewskiego, nowym organistą w Powsinie został Stanisław Dąbrowski, który nie miał odpowiednich kwalifikacji muzycznych, potrzebnych do prowadzenia orkiestry dętej. Wobec tego obowiązek ten przejął Jan Latoszek. W skład zespołu w 1972 r. wchodziło 5 członków dawnej orkiestry młodzieżowej: Stanisław Królak, Włodzimierz Gładecki, Stanisław Masiak, Sylwester Kłos i Jan Milewski. Doskonalili swoje umiejętności gry na instrumentach dętych pod kierunkiem Jana Latoszka, orkiestranta z długim stażem. Ponadto w skład tego zespołu weszli starsi orkiestranci naszej parafii: Wojciech Oliński z ul. Pończowej i Józef Karaszewski z ul. Andrutowej, obydwaj z Powsina, Zygmunt Penconek z Kabat oraz Karol Kłos, mieszkający pod lasem kabackim. Wspomagali ich niektórzy członkowie „orkiestry fabrycznej” z Mirkowa. Większość z nich to byli nasi dawni parafianie z Jeziorny. W Powsinie grali m.in. Władysław Błaszczak, Jan Pijarczyk, Stanisław Dudek, Piotr Penconek, Janusz Stępień, Wiesław Ziętek oraz Tadeusz Raczyński. Zespół ten, pod kierownictwem Jana Latoszka, grał w kościele w Powsinie co roku, podczas rezurekcji, na Boże Ciało, z racji odpustów parafialnych, czy też na Boże Narodzenie. Jan Latoszek nie miał muzycznego wykształcenia. Był samoukiem, ale utalentowanym. Opanował nuty i później sam rozpisywał partytury na poszczególne instrumenty orkiestry dętej. Niestety! Zespół ten, z racji braku nowych kandydatów do grania, podupadał. Po raz ostatni Jan Latoszek dyrygował orkiestrą 27 stycznia 1985 r., podczas sumy pożegnalnej. Zarówno proboszcz parafii, ks. Jan Świstak, jak i parafianie, zgotowali gorące owacje p. Janowi Latoszkowi, by podziękować mu za jego 68 lat pracy w powsińskiej orkiestrze i za ostatnie kilkanaście lat dyrygentury.

Nasz parafianin, Jan Latoszek, dyrygent, zmarł 26 czerwca 1992 r., w swoim domu w Łęczycy. Sakramentu chorych w dniu 15 czerwca udzielił mu ówczesny proboszcz, ks. Jan Świstak. Pogrzeb odbył się w Powsinie, 29 czerwca 1992 r. Śp. Jan Latoszek został pochowany w rodzinnym grobie na starym cmentarzu.

Bogu niech będą dzięki za śp. Jana Latoszka, który tyle lat bezinteresownie poświęcał swój czas dla tutejszej społeczności.

PRZYJDŹ KRÓLESTWO TWOJE

Analizując układ treści zawartych w Ewangelii św. Mateusza, warto zwrócić uwagę na fakt, że Głoszenie królestwa (Mt 3, 1 -7, 29) następuje zaraz po wprowadzeniu dotyczącym narodzenia i dzieciństwa Jezusa (Mt 1,1 2,23).

Niejako na marginesie naszych rozważań rodzi się pytanie, skąd nazwa „Ewangelia”, nazywana też Dobrą Nowiną. Benedykt XVI w książce pt „Jezus z Nazaretu- cz I” wskazał na rozumienie tego słowa z czasów Jezusa. Otóż słowo ewangeliaⁱ było obecne w języku cesarzy rzymskich, którzy uważali się za panów, zbawców i wyzwolicieli świata. Oznaczało orędzie wychodzące od cesarza, które przez sam fakt pochodzenia od cesarza niejako „stawało się” orędziem zbawczym - to znaczy nie zwykłą wiadomością, lecz rozwiązaniem zmieniającym świat na lepsze. Ewangeliści posłużyli się tym określeniem na tyle skutecznie, że stało się ono gatunkiem literackim ich pism. Tak jakby samą nazwą chcieli przekazać, że właśnie w Jezusie doświadczamy pełnego mocy orędzia, które jest słowem nie tylko informującym, lecz działaniem, sprawcza mocą, która przychodzi na świat żeby go uleczyć i przeobrazić.

Wydaje się, że w zawołaniu „przyjdź Królestwo Twoje” mierzymy się z wizją Królestwa Bożego, które nosimy w swoim sercu. Być może jest to koncepcją połączenia pozytywnych sił ludzkości w budowaniu przyszłości świata - brzmi pięknie. Jednak spojrzenie głębiej rodzi wątpliwości. Bo skoro ludzie budują piękną przyszłość świata, to i ludzie stanowią definicje. Zatem sprawiedliwie - czyli jak? Co w konkretnej sytuacji przyczynia się do zapanowania sprawiedliwości? Jak należy zaprowadzić pokój? Powoli priorytetem przestaje być Bóg – chodzi już tylko o enigmatyczne dobro człowieka.

Mówiąc „Przyjdź królestwo Twoje” przede wszystkim uznajemy prymat Boga: gdzie nie ma Boga, tam nie może być dobrze. Tą myśl oddaje ewangelista Mateusz, odnotowując następujące słowa Jezusa „Starajcie się naprzód o królestwo <Boga> i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane” (Mt 6,33). Priorytetem jest Bóg, bo gdy On będzie na swoim miejscu, to wszystko inne też będzie na swoim miejscu.

Jak napisał Benedykt XVIⁱⁱ „Modlić się o królestwo Boże, znaczy mówić Jezusowi: uczyń nas twoimi Panie! Przenikaj nas, żyj w nas; zgromadź rozproszona ludzkość w jednym ciele, ażeby w Tobie wszystko podporządkowało się Bogu, a Ty żebyś wszystko przekazał Ojcu, ażeby Bóg był wszystkim we wszystkich (1 Kor 15, 26-28)”.

i/Benedykt XVI „Jezus z Nazaretu- cz I”, wydawnictwo M- Kraków 2007; str. 51-65

ii/Benedykt XVI „Jezus z Nazaretu- cz I”, wydawnictwo M- Kraków 2007; str. 130

Z księdzem Radosławem Kacprzakiem, rozmawiamy o Wielkim Poście, czasie przygotowania do Świąt Wielkanocnych oraz o rekolekcjach wielkopostnych, które poprowadzi w naszej parafii.

Czy mógłby ksiądz powiedzieć nam kilka słów o sobie, czym obecnie się ksiądz zajmuje?

Ks. Radosław Kacprzak: Jestem od 13 lat szczęśliwym księdzem, który stara się żyć radością na każdy dzień tak, jak to jest zapisane w moimi imieniu. Radosław to przecież inaczej „sławić radość”. Pochodzę z parafii Białobrzegi w diecezji radomskiej. Obecnie jestem kapelanem w Mazowieckim Szpitalu Specjalistycznym w Radomiu i wykładowcą homiletyki w Wyższym Seminarium Duchownym w tym samym mieście. W 2011 roku obroniłem pracę doktorską z homiletyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Ukończyłem też podyplomowe studia z retoryki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Moją pasją jest głoszenie Słowa Bożego, turystyka górska i pływanie oraz jazda na rowerze. Lubię też podejmować różne działania ewangelizacyjne razem z różnymi wspólnotami działającymi w mojej diecezji.

Wielki Post – czym ten okres powinien być dla osoby wierzącej – katolika?

Ks. RK.: To czas szansy, którą daje nam Pan Bóg. Ale to od nas zależy, jak ten czas wykorzystamy. To dobry moment, by choć przez chwilę zatrzymać się i odpowiedzieć na pytanie: jaka jest moja relacja do Pana Boga i drugiego człowieka?

Jaki temat przewodni wybrał ksiądz na czas naszych parafialnych rekolekcji?

Ks. RK.: Hasło tego Roku duszpasterskiego brzmi: ”wierzę w Syna Bożego”.  Chciałbym wszystkich parafian w Powsinie podprowadzić do odpowiedzi na pytanie jak można wierzyć dzisiaj i dlaczego w naszym życiu tak ważna jest wiara jako żywa relacja z Jezusem. Spróbuję pomóc w odkryciu wartości Eucharystii w życiu osoby wierzącej i roli sakramentu pokuty jako momentu naszego uzdrowienia.

Czy same rekolekcje wystarczą, aby być przygotowanym na dzień zmartwychwstania Chrystusa, na czas Świąt Wielkanocnych?

Ks. RK.: Rekolekcje to tylko początek pewnej drogi z Jezusem i pewna propozycja. Ale to dobry moment, by powiedzieć Bogu: Ty Panie działaj lepiej w moim życiu. Jest to zaproszenie, by po rekolekcjach wejść w pewną dynamikę pracy nad sobą i realizacji postanowień wielkopostnych. Myślę, że rekolekcje są tylko dobrym początkiem do nawiązania lepszej relacji z Jezusem. Ale przecież to tylko kilka dni refleksji i modlitwy a przed nami jest przecież dalsze życie, które warto oprzeć na Jezusie.

Tydzień po Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego odbędą się uroczystości kanonizacyjne błogosławionego Jana Pawła II. W jaki sposób ta postać może pomóc nam w naszym przygotowaniu do Świąt Wielkanocnych?

Ks. RK.: Bł. Jan Paweł II był człowiekiem głębokiej wiary i modlitwy, takim czytelnym drogowskazem w naszym życiu. Mam nadzieję, że Jego kanonizacja przyczyni się do ożywienia wiary wszystkich Polaków. Myśląc o Świętach Wielkanocnych, trzeba nam pamiętać o tym, że droga do Boga, który jest naszym Zmartwychwstaniem i Życiem to także droga dążenia do świętości, na którą otrzymaliśmy zaproszenie od samego Jezusa. Mam nadzieję, że bł. Jan Paweł II, dzięki swojej świętości, będzie dla nas czytelnym znakiem, jak tę świętość odkrywać w codziennym życiu także przez żywą relację z Jezusem.

Bardzo dziękuję za rozmowę, a czytelników zachęcam do udziału w rekolekcjach.

JAN PAWEŁ II – ŚWIĘTY

Nie łatwo jest przejść do wspomnień związanych z papieżem Janem Pawłem II bez uprzedniej refleksji nad krótkim szkicem biograficznym Jego Świątobliwości.

         Karol Józef Wojtyłaurodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, miasteczku położonym nieopodal Krakowa. Tam został ochrzczony w kościele parafialnym p.w. Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny w czerwcu 1920 r. Rodzina Wojtyłów żyła dość skromnie. Jedynym jej żywicielem był ojciec – wojskowy urzędnik w powiatowej Komendzie Uzupełnień, w stopniu porucznika.

Lolek, bo tak zdrobniale nazywano w dzieciństwie Karola, przyjął I Komunię świętą w wieku 9 lat, a sakrament bierzmowania, mając lat osiemnaście. W kwietniu 1929 r. zmarła matka a jego starszy brat (lekarz) o trzy lata później. Po ukończeniu nauki w gimnazjum z oceną celującą, razem z ojcem przenieśli się do Krakowa gdzie w październiku 1938 r. Karol rozpoczął studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie wojny pracował jako robotnik w zakładach chemicznych Solvay i aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym Krakowa. Kolejnym bolesnym ciosem dla tak młodego człowieka była śmierć ojca (luty 1941 r.). W czasie tego wielkiego osamotnienia podjął decyzję o wstąpieniu do Tajnego Metropolitarnego Seminarium Duchownego i rozpoczął (w konspiracji) studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 1 listopada 1946 r. z rąk kardynała Adama Stefana Sapiehy, a 2 listopada odprawił Mszę świętą prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. Od 15 listopada 1946r. kontynuował studia na Papieskim uniwersytecie Angelicum w Rzymie. Do Polski wrócił 15 czerwca 1948 r. i jako wikary oraz katecheta trafił do parafii Niegowić koło Bochni.

W marcu 1949 r. wraca do Krakowa, gdzie w parafii św. Floriana organizuje duszpasterstwo akademickie, pracuje także na uniwersytetach w Krakowie i Lublinie, uzyskując kolejne stopnie naukowe. W lipcu 1958 papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym w Krakowie. Mottem na jego biskupim herbie były łacińskie słowa: Totus Tuus (Cały Twój). W tym czasie powstają jego niezwykle wartościowe publikacje, m.in. „Miłość i odpowiedzialność” oraz „Osoba i czyn”. Wiele dobrego i twórczego wnosi jako krajowy duszpasterz środowisk twórczych i inteligencji oraz aktywny uczestnik obrad Soboru Watykańskiego II. W grudniu 1963 r. papież Paweł VI mianuje biskupa Wojtyłę arcybiskupem metropolitą krakowskim, a podczas konsystorza w czerwcu 1967 r. wynosi do godności kardynała. Dzięki swojej wielokierunkowej pasterskiej działalności był, oprócz Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Godny uwagi jest także fakt, że w roku 1976 papież Paweł VI zaprosił Karola Wojtyłę do głoszenia na Watykanie rekolekcji wielkopostnych.      W dniu 16 października 1978 r. - na zwołanym po śmierci Jana Pawła I konklawe - kard. Karol Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jan Paweł II. Trudno opisać radość, jaka wypełniła serce narodu, którego wierni oraz przywódcy duchowi nierzadko byli więzieni i prześladowani za trwanie w wierze katolickiej i hołdowanie tożsamości chrześcijańskiej. Wybór naszego Rodaka na papieża był swoistym znakiem, wymagającym rozumnego odczytania. Na pewno ten dzień, obudził drzemiącą w Polakach wiarę w siebie i dał nadzieję na możliwe lepsze jutro, za którym tak długo tęskniliśmy.

         Mieszkaliśmy wtedy w akademiku dla doktorantów Polskiej Akademii Nauk przy ul. Jaracza. Zaskoczeni tą niezwykłą wiadomością, dzieliliśmy się nią z zaprzyjaźnionymi mieszkańcami poszczególnych pięter, a późnym wieczorem wybraliśmy się całą grupą, razem z dziećmi (nasz syn Konrad miał wtedy 4 lata), na Stare Miasto, a następnie do akademickiego kościoła św. Anny, żeby wspólnie przeżywać to wiekopomne wydarzenie. Nie widzieliśmy tam tańczących sióstr zakonnych, księży i kleryków – jak to miało miejsce w ukochanym przez Karola Wojtyłę Krakowie - ale już tego pierwszego dnia w tak licznym, radosnym zgromadzeniu, poczuliśmy innego ducha, pomimo systemu, jaki panował, i o zmianie, którego można było tylko marzyć, i to tylko po cichu. Innego ducha do tego stopnia, że od tej chwili gotowi byliśmy na wiele i nade wszystko razem, czyli solidarnie. Jak pamiętamy, ten Duch został wyraźnie przywołany przez papieża w dniu 2 czerwca 1979 r. w Warszawie na Placu Zwycięstwa w trakcie jego pierwszej apostolskiej pielgrzymki do Ojczyzny:

„Niech zstąpi Duch Twój!

         Od tej pamiętnej chwili niebawem minie 36 lat, bogatych w osobiste przeżycia, wielkie historyczne wydarzenia i zmiany o znaczeniu światowym, którymi my – pokolenie JP II - byliśmy naocznymi świadkami. Dlatego oczekiwanie na kanonizację Błogosławionego Jana Pawła II jest czasem zadumy oraz refleksji nad własnym życiem, a przede wszystkim nad pontyfikatem Wielkiego papieża Polaka, który był nie tylko dobrym pasterzem, ale i ojcem. Troszczył się o człowieka i był nim zafascynowany, pokazując, że Chrystus jest odkupicielem każdego, w jego wielkości i słabości, świętości i grzechu.

         Wielkość Jana Pawła II trudno opisać moim skromnym piórem w kilku zdaniach, bowiem publikacji i opracowań profesjonalistów na ten temat jest coraz więcej i więcej. Stąd prawie każda katolicka rodzina posiada ich niemały zbiór. To właśnie z tych książek i albumów (np. „Błogosławiony Jan Paweł II Wielki”, Pallottinum 2011; „Spotkania z Ojcem Świętym”, Wydawnictwo Sióstr Loretanek i inne), a przede wszystkim z naszych wciąż żywych wspomnień, jawi się bardzo twórcza a zarazem radosna i pogodna postać naszego Wielkiego Rodaka, Papieża i Świętego.

To czym ujmował lub zaskakiwał, to umiejętność nawiązania dialogu z ludźmi młodymi (anegdoty, żartobliwe pogawędki, wspólne śpiewy itp.). Na przykład: w trakcie wizyty w 1999 roku w Polsce Jan Paweł II zachorował i z tego powodu odwołano jego spotkanie w Gliwicach. W ostatnim dniu pobytu w kraju, 17 czerwca, niespodziewanie przybył do Gliwic, żeby podziękować wiernym za "świętą cierpliwość dla Papieża". Dialogował wtedy po śląsku z półmilionowym tłumem: „Widać, że Ślązak cierpliwy i twardy, bo ja bym z takim Papieżem nie wytrzymał. Ma przyjechać, nie przyjeżdżo, potem znowu ni ma przyjechać – przyjeżdżo”. „Nic nie szkodzi” – odpowiedzieli zebrani. „No, to dobrze. Jak nic nie szkodzi, to jakoś ze spokojnym sumieniem odjadę do Rzymu”.

 Jakże znane jest podawanie przez papieża „jego adresu”. „Witaj w domu!” - wiwatował tłum przed Pałacem Arcybiskupim w Krakowie w 2002 r. „Jakby kto się pytał Franciszkańska 3” - odpowiedział papież. Kiedy ludzie bez końca przedłużali dialog, Ojciec Święty wreszcie powiedział: "Cztery lata temu kręciliście mną, jak chcieli, a teraz już jestem starym papieżem i nie dam sobą kręcić". „Zdradź nam sekret niepojęty, jak być młodym Ojcze Święty!” - krzyczała zgromadzona młodzież. - „Pomimo starości, pomimo śmierci – młodość w Bogu – odpowiedział 82-letni Jan Paweł II”. (Wolfgang Broer, „Z zawodu jestem Papieżem” Anegdoty z życia Papieża Jana Pawła II).

         „Pamiętam swój pobyt w Wiedniu we wrześniu 1983 r. Była to nagroda - przyznana mi przez austriackiego księdza, zaprzyjaźnionego z ks. prał. Tadeuszem Uszyńskim, rektorem kościoła Św. Anny - za lekcje angielskiego jakich udzielałem nieodpłatnie dla wszystkich chętnych, zgromadzonych w duszpasterstwie akademickim. Tam w dniach 12 i 13 września, miałem okazję uczestniczyć w Mszach świętych z udziałem Ojca Świętego, który przebywał w stolicy Austrii z pasterską wizytą. Kalendarz z zapiskami z tamtych lat w czasie kolejnych przeprowadzek gdzieś się zawieruszył. Jednak pozostały duchowe doznania i niezapomniane słowa wypowiedziane przez papieża w 300. rocznicę Wiktorii Wiedeńskiej: „Pragnę podkreślić znaczenie tej chwili, którą przeżywamy tu, na Kahlenbergu, wspominając zwycięstwo oręża i koalicji państw europejskich, pod wodzą naszego króla Jana III Sobieskiego. Budzi ten moment wiele refleksji, bowiem chodzi o wydarzenie, które ocaliło kulturę i chrześcijaństwo Europy, wpisując się głęboko w jej dzieje. Zdecydowało o jej losie”. To właśnie 13 września 1983 r. z ogromnym trudem, udało mi się wraz z austriackim, akademickim chórem, ustawić jak najbliżej trasy przejazdu Ojca Świętego. Wszędzie słychać było powitalne okrzyki wyłącznie w języku niemieckim. Kiedy papamobile zbliżył się na odległość kilku metrów, krzyknąłem: „Jeszcze Polska nie zginęła! Niech żyje papież!” Wówczas zobaczyłem, jak błyskawicznie skierował się w moją stronę, wyciągnął ręce, więc natychmiast powtórzyłem swoje pozdrowienie, a papież na to: „I ty też i ty też!”  Niezapomniane były też inne papieskie pielgrzymki a wśród nich Światowe Dni Młodzieży w Częstochowie w sierpniu 1991 r., które zgromadziły 1, 6 mln wiernych. Tam trzeba było być (byłem w Częstochowie z naszym 17-letnim synem Konradem), słuchać i uczestniczyć w tej potężnej, zbiorowej modlitwie oraz prowadzonym przez papieża dialogu z nami, a także radośnie śpiewać i śpiewać.... Oprócz „Barki”, prawdziwym hymnem tych dni stała się pieśń do słów OP Jana Góry: „Abba Ojcze” - ze wzruszeniem wspomina te bardzo osobiste przeżycia Adam Gałczyński, mój mąż.

         Polacy dobrze wiedzą, że papież odznaczał się także niezwykłą stanowczością. „Potrafił czasem walnąć pięścią w stół” - mówi Paweł Zuchniewicz, autor książek o Janie Pawle II. Miało to miejsce w trakcie ważkich rozmów, w tym z systemowymi aparatczykami, czy też z księżmi zafascynowanymi teologią wyzwolenia. Potrafił dyskutować z wybitnymi filozofami, noblistami, pisarzami oraz znaleźć wspólny język z ludźmi prostymi, niewykształconymi i życiowo niezaradnymi, a wręcz zagubionymi w tym bezwzględnym świecie. Odwiedzał synagogi i meczety, ale w sprawach doktryny Kościoła rzymskokatolickiego był nieustępliwy. Miał wrodzony talent sceniczny i oratorski, dzięki któremu przyciągał tłumy na całym świecie. Jednak nie wszyscy go kochali, o czym świadczyły zamachy na Jego życie. Najbardziej dramatyczne wydarzenie miało miejsce 13 maja 1981 r. Ojciec święty ocalał i przebaczył zamachowcy, a w 10. rocznicę zamachu (10-13 maja 1991 r.), udał się do Fatimy, gdzie zawierzył świat Matce Bożej.

To czym mógł irytować swoich oponentów, to zdecydowany rozdział Dobra od Zła. Ubolewał nad biedą i głodem oraz nieustannie przestrzegał przed cywilizacją śmierci, rozpadem rodziny, związkami homoseksualnymi i nadmierną dewastacją środowiska naturalnego. W 1997 przesłałam papieżowi książkę pt. „Ten piękny tajemniczy świat. Edukacja ekologiczna w przedszkolu”, napisaną pod moją redakcją, a wydaną w 1997r. przez Centrum Informacji o Środowisku UNEP/GRID – Warszawa, którym współkierowałam. Odpowiedź papieża, zatroskanego niefrasobliwością człowieka w stosunku do tego swoistego sanktuarium, jakim jest przyroda, jest dla mnie najcenniejszą pamiątką.

         Wystarczy tylko prześledzić homilie, jakie głosił w trakcie pielgrzymek do Polski by sobie uzmysłowić, że zbliżająca się kanonizacja Jana Pawła II nie będzie nagrodą za to, że dawał się lubić i fotografować, lecz za to, „że starał się prostować nasze kręgosłupy i namawiał do oczyszczenia sumień często w sposób bardzo bolesny, dotkliwy i uporczywy” - mówi Marek Magierski, z-ca redaktora naczelnego „Rzeczypospolitej”. Stąd też, prosząc o wstawiennictwo, nie zwracam się do papieża od kremówek, lecz do dobrego ojca i wspaniałego nauczyciela, którego napominające słowa wracają jak bumerang: „każdy ma swoje Westerplatte”, ”wymagajcie od siebie nawet wtedy, gdyby inni od was nie wymagali”, „wolność to wielki dar, nie tylko dany ale i zadany” itd....

Przy każdej kolejnej wizycie, w której Polacy tak licznie uczestniczyli, uprzedzał Rodaków o naszej drodze historycznie trudnej, pełnej wyrzeczeń ale szlachetnej i godnej. Papież zdawał sobie sprawę z ogromu nagromadzonych krzywd i konsekwencji, jakie mogłyby z tego wyniknąć i dlatego 12 czerwca 1987 r. w Gdańsku na Zaspie, przytoczył inspirujące zdanie apostoła: „Jeden drugiego brzemiona noście” - wyrażające międzyludzką i społeczną solidarność, a następnie wyjaśnił: „Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni - przeciw drugim. I nigdy brzemię dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich. Nie może być walka silniejsza od solidarności”.

         Kiedy przybywał do Warszawy zawsze staraliśmy się całą rodziną bezpośrednio uczestniczyć w celebrowanej przez niego Mszy Świętej oraz pozdrawiać go na trasach przejazdu. Był to właśnie ten piękny czas, kiedy na tę okoliczność przyjeżdżali do nas: rodzice i rodzeństwo, bliscy i dalecy krewni, znajomi i przyjaciele z kraju, a nawet z zagranicy. Każdy z nas miał inne spostrzeżenia, każdy co innego zapamiętał i każdy miał co opowiadać i czym żyć po powrocie do domu. Dzisiaj wspominam to z dużą nostalgią, bo wiele bardzo bliskich osób „z tamtych lat” już nie ma z mami, a nasi synkowie, którym czasami zdarzało się – ku mojej rozpaczy - znikać nam z oczu w tej niezliczonej ilości ludzi (9. letni Grzegorz usiłował otrzymać Komunię św. na Agrykoli z rąk papieża i zaginął w tłumie), są już dorosłymi mężczyznami.

Podczas czwartej pielgrzymki do Ojczyzny w 1991 r. - od pierwszego przemówienia w Koszalinie, aż po ostatnie na warszawskiej Agrykoli - papież wzywał: „Bogu dziękujcie. Ducha nie gaście”. Z tych słów biła radość z odzyskanej przez Polskę wolności, ale jeszcze wyraźniej brzmiało wezwanie do przestrzegania przykazań. Mocno przy tym podkreślał, że źle pojęta wolność nie może odbierać wiary i godności, bo może to prowadzić do nowych form zniewolenia.

         Cel, jaki Jan Paweł II postawił sobie na początku pontyfikatu: „papież musi stać się na nowo Piotrem pielgrzymującym” został przez niego zrealizowany. W ciągu ponad 26 lat odbył 104 pielgrzymki zagraniczne, a po Włoszech podróżował 146 razy. Przy tym jest autorem 14 encyklik, opublikował też 14 adhortacji, 11 konstytucji i 43 listy apostolskie. Encyklika Dives in misericordia (30 listopada 1980 r.) Orędzie o Bożym miłosierdziu, stało się jednym z najważniejszych punktów pontyfikatu.

Ostatnie dni wakacji 2002 r. spędzamy w górach. Od 16 sierpnia wraz z zaprzyjaźnionymi góralami (Jankiem i Bronią Zarycki z Czerwiennego koło Zakopanego) pilnie oglądamy transmisje z VIII pielgrzymki papieża do Polski. Wracamy do domu 18 sierpnia z wielką, choć nieco wątpliwą nadzieją, że uda nam się dostać na Błonia, gdzie tego dnia zgromadziło się tam ponad 2,5 mln ludzi. To niewiarygodne! Dojechaliśmy samochodem pod sam Kopiec Kościuszki, pilotowani przez policję. A potem ta uroczysta Msza św. podczas której papież ogłosił błogosławionymi: Szczęsnego Felińskiego, ks. Jana Balickiego, s. Sancję Szymkowiak i o. Jana Beyzyma. W wygłoszonej homilii wzywał do "kreowania wyobraźni miłosierdzia". „Niech tej "wyobraźni" nie zabraknie mieszkańcom Krakowa i całej naszej ojczyzny... Bądźcie świadkami miłosierdzia!...W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście” – mówił Jan Paweł II, zawierzając świat Bożemu Miłosierdziu. Cała homilia była ściśle związana z wydarzeniem z dnia 17 sierpnia, w którym papież konsekrował świątynię w Łagiewnikach, jako miejsce rozpowszechniania przesłania jakie pozostawiła św. Faustyna:

 „O niepojęte i niezgłębione Miłosierdzie Boże,

Janie Pawle II Wielki, w przededniu Twojej kanonizacji dziękujemy Ci za głoszenie królestwa Bożego przepełnionego miłosierdziem. Dziękujemy, że w każdym z nas widziałeś godność dziecka Bożego i że mocą Ducha Świętego dokonywałeś rzeczy niemożliwych. Bądź naszym orędownikiem i pozostań na zawsze w naszych sercach i umysłach.

         Przy kompozycji tych skrawków wspomnień ogarniała mnie niezwykła wdzięczność, że przyszło nam przeżyć młodość, urodzić i wychować dzieci w czasie pontyfikatu naszego Wielkiego Rodaka, papieża Jana Pawła II. Jako naoczni świadkowie Jego przemożnego wpływu na zachodzące zmiany, mogliśmy w nich zdecydowanie i aktywnie uczestniczyć, czując opiekę i troskę tego Świętego Opatrznościowego Męża. Był zawsze z nami, kiedy budowaliśmy wspólnotę rodzinną, narodową czy kontynentalną i był zdecydowanie przeciwny jej burzeniu. Dlatego warte zapamiętania są słowa św. Pawła, jakie papież zacytował w 1992 r., zwracając się do Polaków w Rzymie: „A jeśli u was jeden drugiego kąsa i pożera, baczcie, byście się wzajemnie nie zjedli”. Czy te zdania wygłoszone przez apostoła w liście do Galatów o noszeniu brzemion i o wzajemnym pożeraniu się nie powinny być brane pod uwagę przy tworzeniu zwięzłego programu społecznego, poprzedzającego politykę? - pyta Jacek Moskwa (autor książek o JP II).

         Dzisiaj ten Wielki Ojciec Święty nie może nas bronić i bezpośrednio nauczać. Odszedł do Domu Ojca w sobotę 2 kwietnia 2005 r. o godz. 21.37. Dlatego nie wolno nam zapominać bogactwa pozostawionych dzieł oraz przeżytych w blasku Jego świętości, naszych szczęśliwych chwil i lat. Bogu niech będą dzięki!

Teresa Gałczyńska

Już wkrótce, 13 marca, po raz kolejny spotkamy się na kiermaszu charytatywnym organizowanym przez Parafialny Zespół Caritas oraz powsińską filię Centrum Kultury Wilanów. Zapraszamy wszystkich serdecznie w Niedzielę Palmową w godzinach 8.00-14.00 do budynku starej plebanii. Tradycyjnie, wraz z ministrantami, będziemy sprzedawać palmy, a także mnóstwo świątecznych smakołyków i dekoracji. Domowe ciasta, mazurki, wędliny, miody, bazie, bukszpan - wszystko znajdziecie na naszych stoiskach. Dochód z ich sprzedaży, a także z loterii pełnej ciekawych nagród, pozwoli nam na zakup produktów do świątecznych paczek dla naszych podopiecznych. Zapraszamy najmłodszych z rodzicami po Mszy św. dla dzieci na wiosenne gry i zabawy oraz finał akcji „List do Świętego”, o której piszemy w kolejnym artykule.

         Wszystkich gorąco i z serca zapraszamy do odwiedzania naszego kiermaszu o każdej porze i skorzystania z tej wyjątkowej okazji, aby wspólnie działać w słusznym celu. Z góry „Bóg zapłać” za Waszą pomoc i wsparcie.

Zastanawiając się nad tegorocznym konkursem dla dzieci, który zawsze towarzyszy kolejnemu caritasowemu kiermaszowi, doszliśmy do wniosku, że w tym szczególnym roku kanonizacji błogosławionego Jana Pawła II, powinien on być związany właśnie z tym niecodziennym wydarzeniem. W niedzielę 6 kwietnia, w czasie Mszy św. dla dzieci, każdy chętny otrzyma kopertę zaadresowaną: „Święty Jan Paweł II, Niebo”, a w niej czystą kartkę. Może ją zapełnić modlitwa, wiersz, podziękowanie, prośba, rysunek – wszystko, co chcielibyśmy przekazać Świętemu, który jeszcze tak niedawno żył wśród nas. Wyjątkowo nie ograniczamy naszej akcji do dzieci, każdy może napisać swój list – osobno lub całą rodziną. Prosimy, przynieście gotowe listy po Mszy św. dla dzieci w dzień kiermaszu. Zrobimy wspólne zdjęcie autorów, które następnie umieścimy w specjalnym albumie zawierającym również wszystkie listy. Będzie to nasz dar i pamiątka z okazji kanonizacji. Album prześlemy do Watykanu, ofiarując Ojcu Świętemu Franciszkowi, jako wyraz naszej radości i wdzięczności.
         Mamy nadzieję, że taka forma upamiętnienia kanonizacji papieża Polaka spodoba się Wam i album będzie bardzo gruby. Oczywiście, tradycyjnie, wszyscy uczestnicy zostaną nagrodzeni drobną niespodzianką.

9 III            Piotr Gawryszewski, urodzony 12 września 2013 r. w Warszawie, syn Jana Gawryszewskiego i Weroniki z d. Świątek, zamieszkałych w Bielawie, przy ul. Powsińskiej. Chrztu 9 marca 2014 r. udzielił ks. Jan Świstak.

16 III                  Piotr Rawski, urodzony 12 czerwca 2013 r. w Warszawie, syn Jarosława Rawskiego i Marty-Anny z d. Górska, zamieszkałych w Powsinie, przy ul. Przyczółkowej. Chrztu 16 marca 2014 r. udzielił ks. Bogdan Jaworek

29 III                   Jagoda Hanna Dąbrowska, urodzona 21 sierpnia 2009 r. w Warszawie

                   Stanisław-Marcin Dąbrowski, urodzony 11 sierpnia 2007 r. w Warszawie, dzieci Jacka-Dariusza Dąbrowskiego i Moniki-Anny z d. Mazur, zamieszkałych w Powsinie przy ul. Zakamarek. Chrztu 29 marca 2014 r. udzielił dzieciom ks. proboszcz Lech Sitek.

25 II – śp. Wanda Kazubska, lat 87, córka Józefa Michalczyka, wdowa, zamieszkała w Bielawie, przy ul. Wspólnej. Zmarła w Józefowie, ul. Nadwiślańska 92, w Domu Opieki. Przedtem w każdy pierwszy piątek miesiąca, przez wiele lat, przyjmowała Komunię św. Przyjęła też sakrament chorych. Pogrzeb odbył się w Powsinie 25 lutego 2014 r. Została pochowana na starym cmentarzu.

27 III – śp. Krystyna Blados, lat 85, córka Władysława Białowąsa i Zofii z d. Wilczak, wdowa, zamieszkała w Bielawie, przy ul. Bocianiej. Przebywając w szpitalu Medicover w Wilanowie, kapelan udzielił jej następujących sakramentów: spowiedź, Komunia św., namaszczenie. Pogrzeb odbył się 27 marca 2014 r. w Powsinie. Została pochowana na nowym cmentarzu.

Z ŻYCIA PARAFII

1.     SPROSTOWANIE DO ARTYKUŁU O ZAMACHU NA BUNJESA

Już po oddaniu tekstu pt. „70 rocznica zamachu na Bunjesa” do druku (Wiadomości Powsińskie na marzec 2014 r.) otrzymałem informację od p. Svena Mewesa z Hamburga, z którym nawiązałem wcześniej kontakt w sprawie grobu Bunjesa. Okazuje się, że grób Wilhelma Bunjesa i pozostałych żandarmów, którzy zginęli razem z nim w Powsinie, znajduje się na Cmentarzu Wojskowym żołnierzy niemieckich w miejscowości Joachimów-Mogiły k. Skierniewic.  Początkowo był to cmentarz wojenny z czasów I Wojny Światowej, a w 1990 r. zostały tam przeniesione prochy 2566 żołnierzy niemieckich ekshumowane z Powązek. Ich nazwiska figurują na umieszczonych tam tablicach, co sprawdziłem. Natomiast na wymienionym w tekście Cmentarzu Wojskowym Großenkneten-Ahlhorn w Dolnej Saksonii, w rodzinnych stronach Bunjesa, znajduje się jedynie grób symboliczny.                      

W ubiegłym roku, nocą, złodzieje ukradli miedziane rury spustowe, odprowadzające wodę z dachu kościoła. W tym roku złodziej przyszedł ukraść rury z blachy miedzianej, odprowadzające wodę z dachu nowej plebanii przy ul. Przyczółkowej 29.

Zazwyczaj kradzieże odbywają się nocą. Tym razem był wyjątek. W środę 26 marca, o g. 15.22, a więc w biały dzień, złodziej poodkręcał miedziane rury spustowe wokół plebanii. Zagrabiony i zniszczony towar zaczął przerzucać przez parkan na stronę łąki. W tym czasie jechała samochodem p. Anna Kłos, synowa p. Ryszarda Kłosa, z ul. Przyczółkowej w Powsinie. Zatrzymała się i pobiegła w stronę złodzieja. Ten, gdy usłyszał, że p. Anna zadzwoni na policję, pozostawił pogiętą blachę miedzianą i uciekł. Z opowiadań p. Anny wynika, że był to mężczyzna średniego wzrostu, krępy. Nierozważny złodziej zajęty swoją „robotą” nie zauważył, że na słupach wokół plebanii i kościoła są zainstalowane kamery monitoringu. Zarejestrowały one, zupełnie wyraźnie, jego postać. Księża o zdarzeniu zawiadomili policję. Funkcjonariusze, po przybyciu na plebanię, spisali protokół i relację świadka zajścia. Wzięli ze sobą nagranie z monitoringu. Powiedzieli, że złodziej będzie rozpoznany i ukarany.

Dlaczego tacy ludzie, jak opisany złodziej, grasują w okolicy? Przyczyna jest na ogół zawsze ta sama. Głód narkotykowy i alkoholowy.

W poniedziałek 10 marca 2014 r. zadzwonili do mnie przedstawiciele „Społecznych Obywateli Konstancina” – p. Krzysztof Bajkowski, ekonomista, a także p. Jacek Krajewski, filmowiec. Obydwaj są pasjonatami historii Konstancina. Z ogłoszeń w kościołach dowiedzieli się, że planujemy wydać album pt. „Nasi bohaterowie”, upamiętniający 63 Powstańców Warszawskich pochowanych na cmentarzu wojennym w Powsinie.

Dwaj Panowie, społeczni obywatele Konstancina, przeprowadzili ze mną wywiad, by ułatwić dotarcie do rodzin poległych powstańców. Poszliśmy na cmentarz powstańczy, gdzie p. Jacek Krajewski sfilmował tablice z nazwiskami poległych oraz pomnik: „Bóg, Honor, Ojczyzna”. Natomiast p. Krzysztof Bajkowski nagrał ze mną rozmowę nt. albumu. Sześciominutowy film został zamieszczony na profilu facebook Społecznych Obywateli Konstancina – Facebook.com/SpołeczniObywateleKonstancina, a także na stronie internetowej naszej parafii – www.parafia-powsin.pl. Również Alicja Sobkow-Haber, która wraz z mężem wydaje gazetę konstancińską – miesięcznik pt. „Raport”, w jego najbliższym numerze zamieści nasze ogłoszenie nt. albumu.

Bardzo dziękuję wyżej wymienionym osobom za pomoc w nagłośnieniu zamiaru wydania albumu.

Jest ich osiem osób. Najwięcej, bo 6 poległych, pochodzi Powsina:

1.       Leokadia Bawolik, ur. w Powsinie, pseudonim „Ewa”, zginęła na Sadybie, 15.10.1944 r. Dzięki pomocy p. Teresy Mrozowskiej odszukałem rodzinę Leokadii, która przekazała mi dużo wiadomości o jej życiu oraz fotografie. Dziękuję również p. Bogdanowi Latoszkowi z ul. Przekornej, którego matka była rodzoną siostrą Leokadii Bawolik. Dostarczył on wiele informacji na jej temat.

2.       Franciszek Figura, pseudonim „Czajka”. Zginął na Sadybie 6.08.1944 r. Mało o nim wiem. Brak jego fotografii.

3.       Tadeusz Grabowski, urodzony w Powsinie pod Klarysewem, pseudonim „Stanko”, zginął na Okęciu. Nie znam szczegółów jego życia, ani nie mam jego fotografii.

4.       Zofia Kłos, ur. w Powsinie, pseudonim „Proch”, zginęła 29.08.1944 r. na Sadybie. Rodzina Zofii dostarczyła mi dużo wiadomości o jej życiu oraz fotografie.

5.       Jan Latoszek, ur. w Powsinie, pseudonim „Stalowy”, zginął 1.08.1944 r. w Jeziornie. Mało wiemy o jego życiu. Brak fotografii.

6.       Stanisław Latoszek, ur. w Powsinie, pseudonim „Kamień”, zginął w 1945 r. Od jego córki, Urszuli Kłos z d. Latoszek, wiemy wszystko o jego życiu i okolicznościach śmierci. Są fotografie.

7.       Józef Karaszewski, ur. w Kabatach, pseudonim „Wicher”, zginął w pobliżu swojego domu 2.08.1944 r. Rodzina opowiedziała o jego życiu i okolicznościach śmierci. Niestety brak fotografii.

8.       Henryk Wandel, ur. w Bielawie, pseudonim „Jakub”, zginął w Piskórce 11.08.1944 r. Informacje skąpe, ale są. Brak fotografii.

Bardzo proszę parafian o kontakt ze mną w sprawie ww. osób, zwłaszcza, gdy jest mało wiadomości lub też brak fotografii o danym Powstańcu.

5.       OSIAGNIĘCIA NASZEGO CARITASU

Jestem pełen podziwu i uznania dla woluntariuszy Parafialnego Zespołu Caritas w Powsinie, pod kierownictwem p. Teresy Wyszyńskiej z osiedla Zapłocie. Przed Wielkanocą, w dniach 28 i 29 marca br., poświęcili swój czas organizując dla podopiecznych zbiórkę artykułów żywnościowych w pobliskich supermarketach. Według relacji uczestników, ustawione kosze szybko zapełniały się. Ludzie przychodzący na zakupy chętnie dzielili się wkładając do koszów przeróżne produkty, przydatne dla osób biednych, potrzebujących wsparcia. Magazyn Caritasu mieszczący się w domu parafialnym naprzeciwko kościoła, został dosłownie wypełniony artykułami żywnościowymi. Akcja była nadzwyczaj udana. Serdeczne Bóg zapłać za tak wspaniałą chrześcijańską Waszą postawę.

6.       ZIMOWISKO DZIECI W WITOWIE

W drugim tygodniu ferii 24.02 – 1.03 z naszej parafii wyjechała grupa 16-stu dzieci wraz z trójką opiekunów i ks. Grzegorzem na zimowisko do Witowa. Przez tydzień korzystaliśmy z gościny Sióstr Córek Bożej Miłości, które przyjęły nas bardzo serdecznie i otoczyły wielką życzliwością i wytrwałą modlitwą. Ku zaskoczeniu i wielkiej radości wszystkich, s. Ewarysta FDC (przełożona domu w Witowie) świetnie pamiętała swoich podopiecznych, których kilka lat temu katechizowała w przedszkolu. Piękna bezchmurna pogoda, temperatura ponad 10 st. C i wiosenna atmosfera nie przeszkodziły nam w jeździe na nartach i snowboardzie. Cztery dni szaleństwa na sztucznie dośnieżanym stoku okupiliśmy tylko jedną (niegroźnie) złamaną ręką i lekkimi potłuczeniami. Przez cały wyjazd niemal na każdym kroku doświadczaliśmy ogromnej życzliwości wielu ludzi, co w połączeniu z wierną modlitwą rodziców, pozwalało nam czuć się bezpiecznie.

W tym miejscu bardzo gorąco pragniemy podziękować naszym dobroczyńcom! Gdyby nie wasza pomoc, wyjazd stanąłby pod znakiem zapytania, a na pewno niektóre dzieci pozostałyby w domu. Dzieci pamiętały o Was w modlitwie!

7.       TURNIEJ MINISTRANCKI STEGNY CUP – II MIEJSCE!

W sobotę 15 marca nas ministranci w wieku gimnazjalnym wywalczyli II miejsce w turnieju piłki nożnej na hali. Sportowa rywalizacja, zmaganie z własną słabością, niełatwa sztuka gry zespołowej oraz emocje związane z upływającym czasem i sytuacją punktowo-bramkową pozostałych drużyn ministranckich w innych grupach… – tak jak ministrant spędza sobotnie popołudnie. Chłopcom gratulujemy i życzymy podobnego zaangażowania w liturgię w naszej wspólnocie parafialnej.

8.       TYLKO DLA KOBIET

Po lutowym spotkaniu tylko dla mężczyzn, w ramach cyklu comiesięcznych spotkań przeznaczonych dla małżonków, ksiądz Grzegorz w marcu (tj. 23, w niedzielę) zaprosił z kolei tylko panie. Wspaniała prelegentka Ola Kupisz-Dynowska odkrywała przed nami aspekty bycia „piękną i nowoczesną kobietą”. Piękna (nie mylić z ładna!), to taka, która promieniuje dobrem, to taka, w której pobliżu chce się być, to taka, która przyciąga. A nowoczesna, to wcale nie ta goniąca za nowinkami, nie ta, która jest „na bieżąco” z otaczającym światem. Zwrócenie się ku Bogu, uwierzenie, że jest się Jego „ukochaną córeczką”, na pewno pomoże każdej z nas w odkryciu istoty swej kobiecości. Dopełnieniem spotkania były praktyczne porady - jak być kobietą zadbaną. To z kolei odkrywała przed nami Zosia Rubaszek - makijażystka, wizażystka, po prostu artystka, prezentując szeroką gamę porad, pomysłów, trików itd. służących albo podkreśleniu swych atutów, albo maskowaniu…gdzie nie gdzie…

Następne, kwietniowe spotkanie skierowane tym razem do obojga małżonków – jak zapowiedział ksiądz Grzegorz – będzie obracało się wokół tematu celebracji świąt. Zapraszamy.

- w dni powszednie: 7.00 i 18.00

- w niedziele: 7.00, 9.00, 10.30 dla dzieci, 12.00 i 18.00

Spowiedź: na pół godziny przed Mszą Świętą i podczas Mszy

Telefon: (0-22) 648 38 46

nr konta bankowego Parafii:         89 1240 2135 1111 0000 3870 8501

Parafialny Zespół Caritas: magazyn czynny w drugą i czwartą sobotę miesiąca   10.00-11.00 w Domu Parafialnym, ul. Przyczółkowa 56,

nr konta bankowego: 93 1240 2135 1111 0010 0924 9010