Wiadomości Powsińskie Listopad 2014 r.

MADONNO, CZARNA MADONNO, JAK DOBRZE TWYM DZIECKIEM BYĆ…

KARTKA Z POWSIŃSKIEGO KALEDARZA

JAN GODLEWSKI (1900-1918), OBROŃCA LWOWA

XIV DZIEŃ PAPIESKI – "JAN PAWEŁ II - ŚWIĘTYMI BĄDŹCIE"

HARCERKI W POWSINIE

NA KOGO GŁOSOWAĆ?

KALENDARZ DUSZPASTERSKI NA LISTOPAD 2014

Zbliża się Uroczystość Wszystkich Świętych, gdy pójdziemy na cmentarze, aby zapalić znicze i położyć wiązanki kwiatów na grobach. Modlimy się w tym dniu za zamarłych. Dlaczego właściwie wspominamy zmarłych? Czy dlatego, że byli na bliscy lub łączyły nas z nimi różne sprawy życia? Kościół pierwszego listopada wspomina Wszystkich Świętych, czyli naszych braci i siostry, którzy osiągnęli Boga – cel swojej ziemskiej pielgrzymki. Wielu z nich czcimy na ołtarzach i uczymy o nich dzieci i młodzież na katechezach. Wielu jednak świętych jest bezimiennych, żyli w wielkiej miłości wobec Boga i ludzi, i otrzymali nagrodę za swoje ziemskie czyny – Jezusa Chrystusa, który jest Alfą i Omegą świata i każdego człowieka. Wspominamy zmarłych, bo wierzymy w zmartwychwstanie i życie wieczne. Bóg jest Światłością świata i pragnie nas zanurzyć w wiecznej światłości. Lecz początek nowego życia jest już na ziemi. Jeśli nasze uczynki są światłem dla innych ludzi, to już teraz mamy udział w tajemnicy życia wiecznego.

Zapalone znicze na grobach nie są tylko wyrazami pamięci, lecz przypominają o wiecznej światłości. Usuwajmy więc ciemności grzechu i zła z naszego życia, korzystajmy ze skarbów Kościoła: modlitwy, odpustów, sakramentów, a szczególnie spowiedzi i Eucharystii. Szatan sprowadził śmierć na świat, nie miejmy udziału w bezowocnych uczynkach ciemności. Bóg nas wzywa do życia pełnego światła, a w konsekwencji do życia w wieczności. On oświeca każdego człowieka, który na ten świat przychodzi. Pozwólmy Mu gościć w naszym sercu, aby nas przyjął do Ojczyzny w Niebie.

MADONNO, CZARNA MADONNO, JAK DOBRZE TWYM DZIECKIEM BYĆ…

Minęło kilka tygodni od nawiedzenia kopii Obrazu Jasnogórskiego w naszej parafii, a doniosłość tego wspólnotowego wydarzenia pozostaje nadal w żywej pamięci. Dlatego jeszcze raz pozwolę sobie na chwilę retrospekcji, żeby nie utracić od zapomnienia tamtych szczęśliwych godzin spotkania z Matką Chrystusa i Matką Jego Kościoła, który my sami stanowimy.

Duszpasterze i licznie zebrani wierni, w tym członkowie powsińskiego chóru Con Brio oraz grupa Powsinian w swoich wilanowskich strojach ludowych, wyruszyli na Jej powitanie w uroczystej procesji. Na czele niesiono krzyż, oświetlany dwoma lampionami oraz sztandar Bractwa Trójcy Przenajświętszej. Kiedy czekaliśmy przy placu zabaw na naszych oczach zapadał zmrok i wtedy przyszła mi na myśl piękna pieśń/modlitwa:

 „Zapada zmrok już świat ukołysany, 

zaśpiewać chcę w ostatnią chwilę dnia.           

Chociaż fizycznie dzień 26 września 2014 r. (piątek) powoli „odfruwał”, to nasza uczta duchowa właśnie zaczynała się i trwała, według opisanego w poprzednim artykule harmonogramu, aż do sobotniego wieczora. Nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie, ile w tak krótkim, jak na spotkanie z Matką Pana modlitewnym czasie, zaniesiono podziękowań i próśb. Ile aktów strzelistych, za Jej pośrednictwem, skierowano do Miłosiernego Boga? Ile dobrego zasiano w czasie Mszy św. i wielu nabożeństw, ku przemianie serc naszych? Wreszcie, jak zaowocują ufne rozmowy i modlitwy, które kierowaliśmy do Niej z cichych, prawie niewidocznych zakątków naszego kościoła. Bo gdzie siadaliśmy z naszą ziemską Mamą, jak chcieliśmy się Jej zwierzyć, prosić o poradę, wyznać największą tajemnicę, czy przekazać kolejną, nie raz jakże trudną do spełnienia, prośbę? Odbywało się to zazwyczaj, sam na sam, w miejscu znanym i bezpiecznym. Dlatego parafianie i pielgrzymi wykorzystywali każdą chwilę na to niezwykłe spotkanie z Matką Bożą. Wiele osób podzieliło się ze mną swoimi przeżyciami, a niektórzy wyrazili zgodę na ich opublikowanie, za co składam wszystkim serdecznie Bóg zapłać. Każdemu ze swoich rozmówców zadawałam takie same pytania: Dlaczego tu jesteś w ten weekendowy czas i jak przeżywasz spotkanie z Maryją, która nawiedziła naszą parafię w kopii Cudownego Obrazu Jasnogórskiego?

Karolina Tarnowska (z ul. Ruczaj) – „Na Jasnej Górze bywam bardzo często, ale takiej okazji do spotkania z Matką Bożą, nie mogłam opuścić! Tym bardziej, że mam tu sporo znajomych ze strony babci i mamy, chociaż sama wychowałam się po drugiej stronie Wisły w parafii Zerzeń. Lubię tu przyjeżdżać, bo zarówno ludzie jak i parafie, były i są do siebie bardzo podobni pod wieloma względami, przecież to Wiślacy”. 

Robert Woźniak(dyrektor Centrum Kultury Wilanów) – „Miałem się włączyć tylko do prac organizacyjnych, ale niespodziewanie przypadł mi zaszczyt częściowego zapewnienia oprawy muzycznej tej wielkiej uroczystości. Zastanawiam się i próbuję odczytać, co Matka Boża chce mi powiedzieć przez fakt wielogodzinnego przebywania z Nią, grania i śpiewania na Jej cześć?”

Piotr Pietrzak(ministrant lat 17) – „Jak to jest jedyny obraz, który nawiedza całą Polskę w tak uroczysty sposób, to jestem tym pozytywnie przytłoczony. Czuje się ten wspaniały nastrój wielkiego parafialnego święta, które na stałe pozostanie w mojej pamięci”.

Piotr Raczyński (ministrant z Zawad, lat 10) – „Mam w sercu wielką radość, że mogę uczestniczyć w takim rzadkim wydarzeniu. Ale smutków też nie brakuje. Niedawno zmarł nasz kolega na raka mózgu. Dlatego proszę Matkę Bożą, żeby ludzie nie chorowali na nieuleczalne choroby”.

Dawid Latoszek (ministrant lat 12) – „Ja każdego roku jeżdżę na Jasną Górę i zawierzam swoje życie Matce, która nawiedziła teraz nasz kościół. Moje wewnętrzne przeżycia potęguje obserwowana otwartość wspólnych przeżyć, którym towarzyszy radość, a nie rzadko smutek i łzy”. 

Michał Jerzak (ministrant lat 13) -   „Dla mnie to wielka szansa na złożenie próśb o pomoc w nauce. Byłem dobrym uczniem w podstawówce a teraz jestem uczniem gimnazjum Kopernika, ale tu są sami dobrzy uczniowie! Dlatego modlę się: Matko Boża proszę o wytrwałość i pracowitość, żebym mógł sprostać tej dużej konkurencji oraz osiągnąć zamierzony cel”.

Ewa (lat 34) – „Przyszliśmy tu z mężem i dziećmi, żeby przekazać im swoją postawę, nasze przywiązanie do kościoła, i że to wiara jest wielkim wsparciem w naszym rodzinnym życiu”. Syn pani Ewy Wojtek (lat 7) – „A ja myślałem o Matce Bożej, że Ją bardzo kocham!”.

Hanna Kiełbiewska (z Bielawy) –  „Mam Jej tyle do przekazania, że nie wiem od czego zacząć? Bardzo dziękuję, ale chyba o jeszcze więcej proszę. Łzy same płyną, bo z tym ogromem życiowych węzełków trudno sobie poradzić. Złożyłam je przed naszą Orędowniczką w nadziei, że z Jej pomocą da się zaradzić każdej, nawet najbardziej beznadziejnej, ludzkiej sytuacji”.

Karolina Janek (lat 86) – „Jestem wierząca i praktykująca. Cieszę się, że mogę stanąć przed Jej obliczem i podziękować za całą naszą rodzinę i prosić o dalsze błogosławieństwo, zwłaszcza dla mojego męża. Proszę, żeby dobry Bóg zachował nas jeszcze oboje przy życiu”.

Irena Trzewik, Maria Łopacińska, Stanisława Kłos – „Jest to bardzo oczekiwane i wzruszające spotkanie, bo każdy wierzący w trakcie takiego nawiedzenia odkrywa na nowo stan swego ducha w trakcie modlitw i nabożeństw, prosi, obiecuje poprawę, podejmuje mocne postanowienia, a nade wszystko dziękuje: Za to coś mi Panie dał, za to przed czym nas uchronił”.

Monika Przygodzka (z d. Gładecka) – „Nawiedzenie naszej parafii to dla mnie Wielki Dar. Kilkakrotnie pielgrzymowałam pieszo na Jasną Górę, a dziś Nasza Matka przychodzi do mnie. Klęcząc przed Świętym Obrazem zawierzyłam całą moją rodzinę, moje małżeństwo (dzisiejsza data zbiega się z rocznicą naszego ślubu). Królowo naszych rodzin, naszych domów, naszej parafii, Królowo Polski, upraszaj nam u Twego Syna zdolność przebaczania, cierpliwość i miłość w codziennym życiu. Dopełnieniem mojej modlitwy niech będą słowa pieśni: „Maryjo Nasza Matko, Święta Królowo, prowadź nas, chcemy być z Tobą. Bo Ty wszystkie drogi znasz do Nieba bram. Weź nas za rękę, a my pójdziemy za Tobą”.

Wiele rodzin przybyło na Mszę św. dla małżonków, w trakcie której odnowili swoje śluby, zawarte m.in. nawet przed 50-cioma i więcej laty. Dla mnie było to o tyle podniosłe przeżycie, że przed Matką Jasnogórską w Częstochowie odnawialiśmy 25-tą, a teraz w Powsinie 40-tą rocznicę naszego ślubu, dziękując Jej za opiekę i wstawiennictwo. „Kryzys w jakim obecnie znalazła się rodzina, niesie za sobą bardzo wiele negatywnych skutków” – mówił ks. Jan Świstak, przywołując na wstępie swojej homilii słowa ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego: „Rodzina Bogiem silna, fundamentem narodu”. To, że ten fundament narodów ulega widocznej erozji i bije na alarm, zauważyli też Ojcowie Kościoła w trakcie Synodu o rodzinie, który obradował w Rzymie od 5 października 2014 r. Ufam, że jeszcze nie wszystko stracone, a potwierdzeniem tego jest postawa i słowa, jakie kierowali do Pani Jasnogórskiej i Królowej Polski przedstawiciele naszych wspólnot parafialnych. Zacytuję tylko wybrane fragmenty tych krzepiących, płynących z głębi serca wystąpień:

Aleksandra Ślubowska (gimnazjalistka w imieniu młodzieży): „Dziękujemy Ci Matko, że byłaś wśród nas… za każdą myśl, którą w nas tchnęłaś, za odpowiedź na niezliczoną ilość zadawanych pytań. Dziękujemy za dodawanie nam odwagi, której przy wchodzeniu w dorosłe życie często nam brakuje… Jednak pozostajesz wśród nas w cudownym znaku Maryi Tęskniącej–Powsińskiej. Pozostajesz w naszych sercach nie do końca dorosłych lecz pełnych zapału i pytań o nieznane jutro. Tobie zawierzamy Maryjo naszą przyszłość, naszą młodość, każdą decyzję, którą podejmujemy… Towarzysz w każdym momencie życia i naucz nas kochać, jak tylko Matka potrafi”.

Jacek Wielogórski – zawierzając wspólnotę parafialną Pani Jasnogórskiej powiedział m.in.: „…Matko naszych serc! Nauczycielko ukrytej i cichej ofiary, Tobie wychodzącej naprzeciw nam, grzesznym i słabym, oddajemy w tym spotkaniu całe nasze życie i całą naszą miłość. Nasze prace, radości, nadzieje i nasze cierpienia. Chcemy całkowicie należeć do Ciebie i razem z Tobą iść drogą zawierzenia Chrystusowi obecnemu i działającemu w Kościele. Prowadź nas wszystkich i zawsze swoją matczyną ręką! Użycz naszym rodzinom łaski głębszej miłości i poszanowania budzącego się życia. Strzeż nasze rodziny i wspólnoty, by zawsze trwały w pokoleniowej zgodzie i błogosław dzieło wychowywania ludzi młodych i dzieci. Weź w swą opiekę ludzi w podeszłym wieku, cierpiących z powodu choroby czy samotności - bądź im Pocieszycielką i Uzdrowieniem na duszy i ciele. Zmarłym z naszych wspólnot rodzinnych i duchowych ukaż błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezusa”…

Nie zabrakło także oficjalnych wystąpień dzieci (Kamila Wasilczyk, lat 8): „Maryjo, Matko Kochana co na Jasnej świecisz Górze,

powsińskie dzieci przed Twoim Świętym Licem witają Cię.

Choć niejedno dziecię masz, każde bardzo dobrze znasz.

Każde mocno miłujesz, nad każdym pieczę sprawujesz…

Maryjo, Matko miłujemy Cię!

Maryjo, Matko wielbimy Cię!

Za swą Najdroższą Matkę uważamy

i tu w Powsinie na kolanach swe prośby do Ciebie składamy.

Matko nie opuszczaj nas!

Matko chroń nas w każdy czas!”

Miały też miejsce bardzo spontaniczne dziecięce reakcje. I tak, po oficjalnych słowach pożegnania kierowanych do Jej Cudownego Wizerunku przez grupy wspólnotowe, na wezwanie Ojca Paulina: „Proszę mężczyzn do wyniesienia Obrazu”, natychmiast zareagował Piotruś Gałczyński (nasz 5-letni wnuczek), kierując swoje energiczne kroki w stronę ołtarza. Na pytanie, zaskoczonej jego oddalaniem Mamy, gdzie idzie, bez wahania odpowiedział: „No przecież proszono mężczyzn do odprowadzenia Maryi”. Zaraz po tym Nikolka Wasilczyk (4 lata) donośnym głosem zawołała: „Maryjo, kochamy Ciebie! Do zobaczenia w Częstochowie!”

Jakie to szczęście, że Bóg dał nam swoją Matkę, która narodowi polskiemu, w naszej niełatwej historii, spieszyła ze swoją cudowną pomocą i obroną. Dlategoo pamiętajmy o Jasnogórskich Ślubach, których tekst Jan Paweł II nazwał „polską kartą praw człowieka”, wzywającą do dojrzałego życia duchowego. Dbajmy o rodziny, które tworzą fundamenty człowieczeństwa. To w rodzinach powinny być przekazywane wartości, zasady moralne i religijne, wzorce zachowań wobec Boga i innych ludzi. Ale czy są przekazywane w dobie szerzonej ideologii gender, rozpadania się małżeństw sakramentalnych, postępującego sieroctwa emigracyjnego czy wyśmiewanej „staroświeckiej” etyki życia małżeńskiego i rodzinnego? Z tymi i z wieloma innymi niepokojami, stawaliśmy z ufnością przed Czarną Madonną, żeby prosić o siłę ducha i męstwo w przezwyciężeniu tych nasilających się zagrożeń.

W naszej parafii powstał kalendarz na 2014 r. prezentujący osoby, które aktywnie uczestniczyły w życiu naszej parafii i całym swoim życiem świadczyły, że są ludźmi wierzący mi w Chrystusa. W kalendarzu znalazły się krótkie notki na ich temat, natomiast w Wiadomościach Powsińskich będziemy w szerszy sposób przybliżać ich życiorysy.

W tym roku mija 96 lat od odzyskania przez Polskę Niepodległości i śmierci Jana Godlewskiego. Andrzej Melak w naszym miesięczniku „Wiadomości Powsińskie” z listopada 2008 r. tak napisał o obrońcy Lwowa, mieszkańcu Powsina: „Gdy w Warszawie tworzyły się zręby państwowości, we Lwowie toczyły się ciężkie walki z Ukraińcami o przynależność Lwowa do Polski. Walczyli młodzi mieszkańcy Lwowa oraz ochotnicy z całej Polski. Jednym z nich był 18-letni Janek Godlewski. Walczył we Lwowie z wielkim poświęceniem. Gdy w Warszawie Polska odzyskiwała niepodległość, on oddawał młode życie w obronie jej całości. Zginął 11 listopada 1918 r., spoczywa na powsińskim cmentarzu w skromnej, zaniedbanej mogile.”

W różnych tekstach źródłowych podawane są inne daty zgonu Jana Godlewskiego. W książce wydanej w 1928 r., w 10. rocznicę Obrony Lwowa, można przeczytać, że Jan Godlewski zginął we Lwowie 11 listopada 1918 r. Natomiast w wydanym we Wrocławiu w 2008 r. opracowaniu pt. „Cmentarz Obrońców Lwowa, historia i współczesność”, tom 1, autor Wojciech Wojnicz na str. 141 napisał następującą notatkę: „Godlewski Jan rodem z Powsina obok Wilanowa, uczeń VI klasy gimnazjum Reya w Warszawie, syn Pawła i Marianny z Gołębiowskich, lat 17, sekcyjny jazdy wojewódzkiej dla odsieczy Lwowa, ciężko ranny pod Zboiskami, 7 stycznia 1919 r., zakończył życie po kilkudniowych cierpieniach w szpitalu na Technice.” W tym samym opracowaniu na str. 133 została zamieszczona fotografia Jana Godlewskiego w mundurze.

Wyżej cytowane źródła różnią się między sobą co do ilości lat Janka, jak i co do daty jego śmierci. Ponadto jedni piszą, że był uczniem gimnazjum Władysława IV i miał lat 18, a drudzy, że gimnazjum Reya w Warszawie i miał lat 17. Jeszcze inna różnica występująca w ww. źródłach dotyczy jego pochodzenia. Jedni piszą, że był mieszkańcem Powsina, a inni, że jego rodakiem. Jeśli chodzi o problem, czy był on rodakiem, czy tylko mieszkańcem Powsina, to osobiście byłbym zdania, że on tu tylko mieszkał. Dlaczego tak sądzę? Gdyby był rodakiem, to w księgach metrykalnych naszej parafii byłby wpis o jego urodzeniu i chrzcie w Powsinie. Zostało przejrzanych kilka roczników i nie ma w nich żadnych śladów, że był on rodakiem. Wyjaśnienie tego problemu aktualnie jest trudne. Być może jego ojciec, Paweł, pełnił funkcję administratora, czy też dzierżawcy majątku Powsin, którego właścicielem był hrabia Ksawery Branicki z Wilanowa.

Ostatnim problemem, który trudno wyjaśnić, to kwestia grobu Jana Godlewskiego. Czy niewielki grób, obecnie odnowiony po staraniach Andrzeja Melaka, jest symboliczny, czy też faktycznie zawiera szczątki poległego w obronie Lwowa Jana Godlewskiego. Według Andrzeja Melaka, który miał na własność reprint wcześniej cytowanej książki z 1928 r., była też w niej notatka, że starsze siostry Janka dokonały ekshumacji zwłok we Lwowie i przewiozły je do Powsina, gdzie rzeczywiście został pochowany. Ponadto starsi wiekiem parafianie opowiadali, że w tym miejscu na starym cmentarzu, w pobliżu kaplicy, od zawsze był grób Jana Godlewskiego. Jak mawiali: „Tu nic się nie zmieniło.”

Niezależnie od tych rozbieżności Powsinianie mogą być dumni z tego, że wśród nich mieszkał człowiek, który w tak młodym wieku poświęcił swe życie w walce o integralność Ojczyzny. Oddajmy należny mu hołd i zadbajmy, by pamięć o nim była przekazywana przyszłym pokoleniom.

Jak podaje Praktyczny Słownik Biblijny: Amen to hebrajskie słowo, tłumaczone jako „zaprawdę” lub „tak jest”. Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 1062 podaje, że słowo to pochodzi od tego samego rdzenia, co słowo "wierzyć". Nam, często kojarzy się z Liturgią (kiedy odpowiadamy na słowa wypowiedziane przez kapłana) lub z modlitwą (kiedy kończymy odmawiać określoną modlitwę albo po prostu czynimy znak Krzyża).

Wagę słowa „Amen” oddaje, znane skąd-inąd, Polakom powiedzenie: „jak Amen w pacierzu”, którego synonimem są takie sformułowania jak: „bez wątpienia”, „na sto procent”, „ponad wszelką wątpliwość” czy swojskie „mur-beton”. Amen, nie oznacza zatem, jakby się wydawało, uroczystego zakończenia modlitwy ale postawię wiary osoby modlącej się. Wyraża ono trwałość, niezawodność, wierność (KKK 1062). Izajasz w rozdziale sześćdziesiątym piątym w wersecie szesnastym ( Iz 65,16) o Bogu wiernym swoim obietnicom powie „Bóg prawdy” (dosłownie Bóg AMEN).

W Starym Testamencie używano zwrotu „Amen” aby uroczyście potwierdzić swoją aprobatę dla słów wypowiedzianych przez kogoś innego. W ten sposób słowa innej osoby uznawało się za własne. Już wtedy słowo „Amen” miało zastosowanie w liturgii jako odpowiedź na wypowiadaną przez kapłana modlitwę. Jezus chcąc potwierdzić ważność swoich słów, podkreślał je słowem Amen, tak jak odnotowano w dziewiątym rozdziale Ewangelii Marka (czasami słowo „Amen” tłumaczone jest jako „zaprawdę”).

Młody, tworzący się Kościół Chrystusowy, przejął zwrot Amen, przeważnie go nie tłumacząc. W Nowym Testamencie, święty Paweł w Liście do Koryntian, napisze: „Bo jeśli będziesz błogosławił w duchu, jakże na twoje błogosławienie odpowie "Amen" ktoś niewtajemniczony, skoro nie rozumie tego, co ty mówisz? Ty wprawdzie pięknie dzięki czynisz, lecz drugi tym się nie buduje.” (1 Kor 14,16), nadając słowu „Amen” szerszą liturgiczną aklamację. Przykład prośby o wysłuchanie modlitwy, zaakcentowanej słowem „Amen” znajdziemy w liście do Galatów (Ga 6,18): „Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym, bracia! Amen”. W Liturgii zwrotem „Amen”, a wiec nietłumaczonym z hebrajskiego, do dziś kończy się modlitwy, psalmy, błogosławieństwa, formy sakramentalne i kazania.

Amen rozumiane jako „niech tak się stanie” jest nie tylko deklaracją, ale realnym aktem woli, słowo jest znakiem dyspozycji i postawy życia, które można zamknąć w słowach „oby tak się stało jak powiedziano”. Jak zatem wyobrazić sobie sytuację w pełni oddającą znaczenie tego hebrajskiego słowa? Możemy przyjrzeć się scenie Zwiastowania, kiedy Maryja wypowiada słowa: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!”.

Zatem, niech tak się stanie, jak modlimy się w Modlitwie Pańskiej. Amen.

Aleksandra Kupisz- Dynowska

JAK ŻYĆ ZWYCZAJNIE I UŚWIĘCAĆ SWOJĄ CODZIENNOŚĆ

Uczestniczyliśmy w bardzo ciekawych rekolekcjach, w czasie, których poznawaliśmy sposób podejścia do życia chrześcijanina według zasad duchowości Świętej Teresy z Lisieux zwanej „Małą” Tereską. Święta ta jest bardzo interesująca z kilku powodów. Będąc zwykłą zakonnicą, która nie zrobiła w życiu nic szczególnego oprócz rzetelnego wykonywania swoich codziennych obowiązków, stała się niezwykłą Świętą, jedną z trzech kobiet w całej historii, którym przyznano tytuł Doktora Kościoła. Zadziwiające jest to, że jej duchowość i relikwie cieszą się obecnie ogromnym zainteresowaniem wiernych, a także osób spoza Kościoła. Chociaż żyła w XIX wieku a została kanonizowana dawno temu tzn., w roku 1925, współcześnie Bazylikę pod jej wezwaniem w Lisieux odwiedza około 2 milionów pielgrzymów rocznie.

Całodzienne rekolekcje dla rodzin w Sulejówku zorganizowane przez Instytut Świecki Notre Dame de Vie miały na celu nie tylko zrozumienie tego fenomenu, poznanie idei i zasad, którymi kierowała się św. Tereska, ale przede wszystkim pozwoliły nam na pewne wyciszenie, refleksję nad tym co było przedstawiane w czasie konferencji i spokojną modlitwę. Były to już drugie rekolekcje organizowane przez ten Instytut, w których uczestniczyliśmy całą rodziną, wcześniejsze miały miejsce w Częstochowie i trwały trzy dni. Dużą zaletą rekolekcji jest bardzo dobre wyważenie czasu przeznaczonego na konferencję, modlitwę, a także na indywidualne rozmyślania. Oprócz Mszy św., w której uczestniczyliśmy razem z dziećmi, mieliśmy ponad 1,5 godziny zupełnie dla siebie, które można było poświęcić na spacer, refleksję, lekturę, także z możliwością spowiedzi bądź indywidualnej rozmowy z księdzem.

Okazało się, że Święta Tereska burzy nasze wyobrażenia czy stereotypy jakie wiążemy ze Świętymi Kościoła. Najczęściej bowiem, nawet współcześnie błogosławionymi i świętymi zostają męczennicy jak ksiądz Jerzy Popiełuszko, papieże o nieprzeciętnych osiągnięciach i wielkiej światowej popularności jak Jan Paweł II czy Jan XXIII, bądź też osoby doświadczające szczególnych objawień jak Święta Faustyna. „Mała” Tereska nie wpisuje się w te kategorie, gdyż nie była męczennicą, w czasie swego krótkiego życia nie miała żadnych spektakularnych sukcesów, nie była znana i popularna, a także nie doświadczyła objawień. W czasie rekolekcji mogliśmy się dowiedzieć, że właśnie ta jej przeciętność, „małość”, którą wielokrotnie podkreślała w swoich pismach jest bardzo bliska wielu ludziom. Jednocześnie bowiem mimo trudności życiowych i śmiertelnej gruźlicy potrafiła uświęcać każdą chwilę życia. Żyła pragnieniem posiadania pełnej miłości Jezusa, intencją zjednoczenia z Bogiem i „zuchwałą ufnością” w Jego przebaczającą moc. Uświadamiała sobie swoją niedoskonałość i małość jednak to ją nie załamywało ani nie paraliżowało, przeciwnie tym bardziej starała się wykonywać rzetelnie swoje zwykłe obowiązki wobec sióstr i modlić się w prosty sposób. Trudno uwierzyć, że to wystarczyło do uznania ją za Świętą, lecz to właśnie prostota i zwyczajność jest siłą przyciągania tej duchowości. Jest to dowód, że życie każdego z nas, bez względu na to czym się zajmuje zawodowo i do czego ma zdolności, może być uświęcone bez spektakularnych czynów, ale poprzez odpowiednie przeżywanie codzienności i rzetelne wykonywanie obowiązków wobec bliźnich z ufnością w miłość Boga do każdego z nas. Ważne jest praktykowanie regularnej modlitwy, w tym modlitwy w ciszy polegającej po prostu na skierowaniu swojej uwagi ku Bogu.

W rekolekcjach biorą udział nie tylko dorośli - rekolekcje są przeznaczone dla rodzin! Wszyscy spotykają się na Mszy świętej i na wspólnym posiłku. Natomiast w pozostałych częściach dnia dzieci mają swój własny program. Przed południem uczestniczą w katechezie, w czasie, której wspólnie z prowadzącymi poznają Boga i uczą się spotykać Go w osobistej modlitwie. Po południu natomiast można (wreszcie) się bawić – tym razem było to w towarzystwie siostry Faustyny. Dzieci odwiedziły ją w jej ogrodzie, kuchni, pracowni malarskiej i w innych miejscach, za każdym razem biorąc udział w specjalnych konkurencjach.

Jest to bardzo dobre i praktyczne rozwiązanie dla rodziców: cała rodzina bierze udział w dniu skupienia, a jednocześnie dzieci mają zapewnioną opiekę i zajęcia w trakcie gdy rodzice uczestniczą w konferencjach, dyskusjach i mają czas na osobistą refleksję.

Zachęcamy do uczestniczenia w tego typu rekolekcjach. Następne planowane są na sobotę 13 grudnia 2014 r. Wszystkie informacje są dostępne u ks. Grzegorza Demczyszaka, który także posługiwał duszpastersko w trakcie rekolekcji i współpracuje na bieżąco z organizatorami.            

Od Redakcji: Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, została beatyfikowana przez Piusa XI w 1923 r. a dwa lata później kanonizowana. W 1927 r. Pius XI ogłosił ją główną patronką misji katolickich. W 1999 r. św. Jan Paweł II ogłosił św. Teresę doktorem Kościoła. Warto sięgnąć po książkę ”Dzieje duszy”, w której św. Teresa opisała swoje przeżycia i cierpienia związane z „małą drogą dziecięctwa Bożego”- drogą jak się okazało do doskonałości.

Zgodnie z decyzją Konferencji Episkopatu Polski tegoroczny Dzień Papieski obchodzony był 12 października 2014 r. pod hasłem: „Jan Paweł II – Świętymi Bądźcie!” To wezwanie do świętości zostało zaczerpnięte z Księgi Kapłańskiej, gdzie Pan Bóg nawołuje: „Bądźcie więc świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz!” (Kpł 11, 45). „Świętość Boga, jest absolutnym „oddzieleniem” od wszelkiego zła moralnego, wykluczeniem i bezwzględnym odrzuceniem grzechu; równocześnie jest ona dobrocią absolutną, poprzez którą Bóg jest nieskończenie dobry sam w sobie, a także względem stworzeń” – nauczał Jan Paweł II.

Ktoś zapyta: świętość w dzisiejszym świecie? Przecież z niej szydzą albo się wstydzą i z ledwością tolerują, o ile dotyczy innych. Nie rozpatruję więc świętości dzisiejszego świata, bo to temat na niejedną rozprawę naukową, ale właśnie tu i teraz przyglądam się potrzebom świętości wiernych naszej parafialnej społeczności. Jak wielu z nas poszukuje świętości, łaknie jej i za nią tęskni, udowodnił nawet ten bardzo krótki czas Nawiedzenia naszego kościoła przez kopię Obrazu Jasnogórskiego. Niepodważalnym tego wyrazem było: zaangażowanie w organizację tego niezwykłego spotkania, jak i liczna obecność wiernych w kościele, ich modlitwa, adoracja i kontemplacja.

Takim niezaprzeczalnym i niezatartym w naszej pamięci wzorem świętości, jest dla nas Święty Jan Paweł II, który bez reszty oddał się Maryi i Kościołowi. Za to Jego święte życie i kanonizację jesteśmy wdzięczni Bogu. Wyrazem tej wdzięczności w czasie Dnia Papieskiego były modlitwy dziękczynne oraz uświęcanie naszego codziennego życia i wzbogacanie go wrażliwością na potrzeby bliźnich. Po każdej Mszy Świętej zbierano ofiary, którymi Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” poprzez stypendia, wspiera materialnie i duchowo ponad dwa i pół tysiąca młodych, zdolnych lecz niezamożnych ludzi na terenie całego Kraju. Tę inicjatywę polskiego Kościoła Jan Paweł II, już za życia, określił mianem pomnika „najbliższego jego sercu”.

„Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia" od 13 lat prowadzi program stypendialny wyrównujący szanse edukacyjne młodzieży, pochodzącej z małych miejscowości. W tym roku obejmie pomocą już 2500 osób z 42 diecezji Polski. Środki na stypendia uzyskiwane są przede wszystkim ze zbiórki prowadzonej w trakcie Dnia Papieskiego. Prowadzi kwestę kościelną w polskich i zagranicznych parafiach oraz publiczną na ulicach miast. Na Fundację można też odpisać 1% podatku oraz przekazać darowiznę od organizacji i osób indywidualnych.

Święty Janie Pawle II, wstawiaj się za nami i wspieraj na tej trudnej, wyboistej drodze do świętości. Pomagaj nam żyć w miłości, bo tylko ona może wytyczyć wyraźną granicę oddzielającą nas od zła moralnego, od grzechu.

Teresa Gałczyńska

HARCERKI W POWSINIE!

Wszystko zaczęło się 5 lat temu, kiedy to w Wilanowie powstała 61 warszawska drużyna harcerek "Rivendell". Rivendell to bajkowa dolina pełna wodospadów, zamieszkiwana przez elfy. Nazwa drużyny nawiązuje do książek J.R.R. Tolkiena ("Władca Pierścieni", "Hobbit. Tam i z powrotem"). "Rivendell" należy do szczepu 61 WDHiZ (61 warszawskie drużyny harcerskie i zuchowe ) im. Alka Dawidowskiego, słynnego bohatera "Kamieni na szaniec". Początkowo drużyna działała tylko przy kościele św. Anny, koło pałacu w Wilanowie, ale teraz obszar jej działania obejmuje już niemal całą dzielnicę - Kępę Zawadowską, Wilanów północny i - od niedawna - Powsin.

Drużyna zrzesza dziewczęta w wieku 10 - 16 lat i podzielona jest na 4 zastępy, czyli kilkuosobowe grupki harcerek, którymi opiekuje się starsza dziewczyna, zastępowa. W październiku taki zastęp powstał właśnie w Powsinie, w naszej parafii! Wszystko to dzięki współpracy harcerek z "Rivendell" z ks. Grzegorzem (któremu należą się stokrotne podziękowania), harcerki rozdawały pod kościołem ulotki zachęcające do wstąpienia w ich szeregi i zorganizowały pokazowe zajęcia w szkole podstawowej nr 104. Uczennicom tak spodobały się szyfry i pląsy, że na zbiórkę przybyły całe tłumy przyszłych harcerek. Zastęp Romen tworzą dziewczynki: druhna Aleksandra (zastępowa) oraz Maja i Ania Żmijewskie, Julia Kozłowska, Marianka Gonciarz, Martyna Kowalska, Veronica Zava, Zuzia Chmielewska, Nela, Ala Dynowska i Ania Wietrzyk

Harcerstwo daje coś, czego nie mogą dać żadne inne zajęcia - przyjaźnie, rozwój przez zabawę i poczucie, że nie ma rzeczy niemożliwych. Już wkrótce kolejne zbiórki, kolejne wielkie przygody i wyzwania czekają na świeżo upieczone harcerki! Wszyscy mamy nadzieję, że zastęp zadomowi się w Powsinie, by dziewczęta mieszkające w tej części Wilanowa mogły uczestniczyć w jednocześnie przyjemnych i wartościowych zajęciach.

Zbliża się termin wyborów do lokalnych samorządów. W dniu 16 listopada będziemy mogli zdecydować, kto będzie rządził w dzielnicy, w mieście i województwie. Jeśli chodzi o podstawowy, lokalny szczebel władzy, to kandydatów do rady dzielnicy zazwyczaj znamy, bo są mieszkańcami naszego terenu, a jeśli ich nie znamy, to można zapytać innych, kim są osoby, które kandydują. Natomiast na wyższym szczeblu władzy samorządowej nie zawsze dobrze znamy kandydatów i sugerujemy się ich przynależnością partyjną.

         My, jako ludzie wierzący w Boga, wierni nauce Kościoła, nie powinniśmy głosować na osoby z list partii, które nie kierują się wartościami chrześcijańskimi, a wręcz odwrotnie – zwalczają naukę Chrystusa. Również osoby z partii liberalnych, które deklarują się jako katolicy, często tak naprawdę odrzucają naukę Kościoła i są jego przeciwnikami. Zapytacie więc: to na kogo mamy głosować? Z pewnością nie ma ludzi idealnych, świetlanych, którym nie można nic zarzucić. Jednak można znaleźć partie, które nie sprzeciwiają się Kościołowi, do pewnego stopnia kierują się wartościami chrześcijańskimi i w mediach stają w ich obronie. Ktoś może powiedzieć, czy nie lepiej byłoby w ogóle nie pójść do urn wyborczych. Jest to niedobre rozwiązanie. Dlaczego? Z powodu naszej bierności i oportunizmu, do władzy dochodzą ludzie będący z dala od Kościoła i w swych wystąpieniach zwalczających wartości chrześcijańskie. Jeśli Ty nie pójdziesz do urny i nie dokonasz rozsądnego wyboru, to ci, którzy sprzeciwiają się Bogu i Kościołowi wybiorą ludzi mało wierzących lub wręcz niewierzących. Ja osobiście nie chciałbym, aby o losach naszej lokalnej społeczności decydowali ludzie stojący z dala od Kościoła. Wobec tego pójdź i głosuj na kandydatów z naszej społeczności, na ludzi kierujących się w życiu przykazaniami Bożymi.

         Biskupi zebrani na 366 Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie 7 i 8 października 2014 r., omawiając nadchodzące wybory samorządowe, stwierdzili: „(…) Każdy obywatel, a wierzący w szczególności, ma prawo i obowiązek uczestniczenia w polityce.” Biskupi zwracają się do wszystkich wiernych z prośbą o świadomy udział w nadchodzących wyborach i głosowanie na osoby nam bliskie na płaszczyźnie wartości chrześcijańskich.

ks. Jan Świstak

- w dni powszednie: 7.00 i 18.00

- w niedziele: 7.00, 9.00, 10.30 dla dzieci, 12.00 i 18.00

Spowiedź: na pół godziny przed Mszą Świętą i podczas Mszy

Telefon: (0-22) 648 38 46

nr konta bankowego Parafii:         89 1240 2135 1111 0000 3870 8501

Parafialny Zespół Caritas: magazyn czynny w drugą i czwartą sobotę miesiąca   10.00-11.00 w Domu Parafialnym, ul. Przyczółkowa 56,

nr konta bankowego: 93 1240 2135 1111 0010 0924 9010