Wiadomości Powsińskie Styczeń 2016

CO TO JEST MIŁOSIERDZIE?

NA NOWY 2016 ROK ŻYCZYMY MIŁOSIERDZIA

DLA SIEBIE SAMYCH I NASZYCH BLIŹNICH

UCZYNKI MIŁOSIERNE

GRZESZĄCYCH UPOMINAĆ Z MIŁOŚCIĄ

NIEUMIEJĘTNYCH POUCZAĆ

ODPUSTY JUBILEUSZU MIŁOSIERDZIA W ARCHIDIECEZJI WARSZAWSKIEJ

PRZEBUDOWY KOŚCIOŁA W POWSINIE

KARTKA Z POWSIŃSKIEGO KALEDARZA 2016

JUŻ 10 LAT…

TAK, POMAGAM!

KUCHENNE NOWINY SIOSTRY LUDWINY

KRONIKA PARAFII GRUDZIEŃ 2015 r.

Z ŻYCIA PARAFII

KALENDARZ DUSZPASTERSKI NA STYCZEŃ 2015

WIZYTACJA DUSZPASTERSKA PARAFIAN 2016 – c.d.

CO TO JEST MIŁOSIERDZIE?

Papież Franciszek w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (8 grudnia 2015 r.) ogłosił Jubileuszowy Rok Miłosierdzia, który ma trwać do Uroczystości Chrystusa, Króla Wszechświata (20 listopada 2016 r.). Powróćmy do pytania postawionego w tytule, co to jest Miłosierdzie? Prostą odpowiedź znajdziemy w książeczce do nabożeństwa, którą kiedyś posługiwaliśmy się w kościele i w domu. Mam przed sobą książeczkę, którą zwyczajowo daje się dzieciom przystępującym do I Komunii św. Stanowi ona bogaty zbiór modlitw na różne okazje. Zawiera też zbiór pieśni religijnych. W dziale „Chrześcijańska modlitwa” wymienione są uczynki miłosierne względem duszy – jest ich 7, a także uczynki miłosierne względem ciała – również 7.

Uczynki miłosierne względem duszy:

Grzeszących upominać.

Nieumiejętnych pouczać.

Wątpiącym dobrze radzić.

Strapionych pocieszać.

Krzywdy cierpliwie znosić.

Urazy chętnie darować.

Modlić się za żywych i umarłych.

Uczynki miłosierne względem ciała:

Głodnych nakarmić.

Spragnionych napoić.

Nagich przyodziać.

Podróżnych w dom przyjąć.

Więźniów pocieszać.

Chorych nawiedzać.

Umarłych pogrzebać.

Miłosierdzie to po prostu najzwyklejsze uczynki, co do duszy i ciała, czyli konkretne zachowania chrześcijanina w codziennym życiu. O to chodziło papieżowi Franciszkowi, który ogłosił Nadzwyczajny Jubileusz - Rok Miłosierdzia. Problem polega na tym, by nie tylko znać na pamięć uczynki miłosierdzia wyliczone w katechizmie, ale by je praktycznie wcielać w swoim życiu. W Katechizmie Kościoła Katolickiego jest mowa o uczynkach miłosiernych w zgodzie z nauczaniem Pana Jezusa: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią” (Mt 5, 7). Również św. Łukasz przytacza podobne słowa nauczającego Chrystusa: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36). Spełniając uczynki Miłosierdzia, wypełniamy to, czego nauczał Pan Jezus, stajemy się autentycznymi chrześcijanami.

Bardzo dziękuję Redakcji „Wiadomości Powsińskich” za wyrażenie zgody, aby w każdym kolejnym miesiącu Roku Miłosierdzia zamieszczać w naszym miesięczniku parafialnym artykuły nt. uczynków miłosiernych, co do duszy i ciała. Pisząc artykuły, można sięgnąć do Katechizmu Kościoła Katolickiego, a zwłaszcza zwrócić uwagę na punkt 2447 na stronach 550-551. Jednak najważniejszym źródłem informacji o uczynkach miłosiernych jest Pismo Święte. Podzielmy się także własnymi przemyśleniami opartymi na nauczaniu Kościoła. Życzę pożytecznej lektury artykułów o uczynkach Miłosierdzia.

ks. Jan Świstak

NA NOWY 2016 ROK ŻYCZYMY MIŁOSIERDZIA

DLA SIEBIE SAMYCH I NASZYCH BLIŹNICH

Jaki powinien być nasz plan na ten nowy 2016 r. Każdy z nas ma swoje marzenia i oczekiwania, postanowienia, jednak nie zawsze jest w nich miejsce na myślenie o innych – szczególnie tych potrzebujących pomocy. Ten rok zapewne będzie szczególny, choćby ze względu na czekające nas Światowe Dni Młodzieży (ŚDM). Jest to również Jubileuszowy Rok Miłosierdzia. Nie sposób, więc nie nawiązać do tych szczególnych wydarzeń. Jeden z ojców dominikanów podczas Rorat powiedział, że od momentu rozpoczęcia Roku Jubileuszowego naszym planem minimum powinno być: nie pozabijać się, a planem maksimum: oddać siebie innym. Przesada – chyba nie. Jeśli popatrzymy wokół siebie, jak wiele agresji, ile wojen, nawet tuż za granicami Polski, to okazuje się, że nawet plan minimum może być trudny do zrealizowania. Zatem życzę wam drodzy czytelnicy Wiadomości Powsińskich, abyście na miarę własnych możliwości zbliżali się jednak do planu maksimum. Wystarczy jeden krok, jedna rzecz, jeden uczynek względem duszy lub ciała, aby tak się stało. Warto pomyśleć o pomocy przy organizacji ŚDM, od czasu do czasu wspomóc parafialny zespół Caritas, być może pomagając innym pomożesz również sobie.

Agata Krupińska wraz

 z Redakcją Wiadomości Powsińskich

UCZYNKI MIŁOSIERNE

W Kościele katolickim od 8 grudnia 2015 r. do 20 listopada 2016 r. trwać będzie Święty Rok Miłosierdzia. W tym czasie chcielibyśmy przypomnieć uczynki miłosierne względem duszy i względem ciała.

GRZESZĄCYCH UPOMINAĆ Z MIŁOŚCIĄ

Raz na jakiś czas warto uczestniczyć w pogrzebie. „Obrzędy pogrzebu dostosowane do zwyczajów diecezji polskich” we wprowadzeniu do Mszy św. pogrzebowej proponują księdzu wstęp rozpoczynający się od słów: „Wiemy, że wskutek ludzkiej skłonności do złego wszyscy popełniamy grzechy”. Oczywiste stwierdzenie wprost wypływające z nieczytanego przez katolików Pisma Świętego: „Wszyscy zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej” (Rz 3, 23) przypomina nam o grzechu i zachęca nas do refleksji nt. naszej przyszłości, tej najodleglejszej, tzn. o życiu wiecznym. Quidquid agis prudenter agas et respice finem (Cokolwiek czynisz, czyń rozważnie i patrz końca), ponieważ to jest najprawdziwsza perspektywa, przeznaczona każdemu z nas. Kto to odkrył, kto wierzy, że celem jego istnienia jest życie wieczne z Bogiem – będzie kochał.

Tytułowy uczynek miłosierdzia dla duszy „Grzeszących upominać” jest prawidłowo rozumiany tylko w perspektywie miłości. Śmiem twierdzić, że on jest swoistego rodzaju „przykazaniem miłości”. Dlaczego? Każdy, kto roztropnie, z powodu troski o życie wieczne drugiego człowieka, upomina go, gdy ten grzeszy, tym samym okazuje mu miłosierdzie! W przeciwnym wypadku, gdy człowiek udaje, że nie widzi grzechu – jak np. coraz więcej rodziców, którzy wiedzą, że ich dziecko mieszka przed ślubem z „sympatią” i ani słowem nie upomną młodych, że ci żyją w grzechu i są zgorszeniem dla wierzących – wprowadza zamęt w sumienia innych ludzi i osłabia ich wiarę oraz pośrednio przyczynia się do trwania bliźniego w grzechu, ponieważ nie czyni nic, aby grzeszącemu uświadomić jego sytuację (por. KKK 2284-2285).

Nie zauważanie grzechu, przymykanie oczu, jest prostą drogą do zniszczenia własnego sumienia i sumień innych ludzi. Częste usprawiedliwianie się („przecież wszyscy tak robią”) jest bardzo wyraźnym skutkiem rozluźnienia sumienia; oto pierwszy efekt zgorszenia w duszach ludzkich: grzech, a więc to, co się Bogu sprzeciwia… - przestaje być grzechem! Diabeł triumfuje, bo nie tylko oddzielił człowieka od Boga (doprowadzając do popełnienia grzechu), ale utrzymuje duszę ludzką w kłamstwie, że ta nie ma grzechu!

Łatwo jest pisać, ale w jaki konkretnie sposób upominać grzeszącego? Tym bardziej, że sam Pan Jezus przestrzega nas, abyśmy najpierw usunęli belkę z własnego oka, a dopiero potem bili w dzwony, że jest drzazga w oku bliźniego (por. Mt 7, 3). Musimy zacząć od siebie i rozpocząć świadomy proces kształtowania własnego sumienia, polegający na poddawaniu go światłu Bożemu (regularne spowiadanie się, modlitwa, czytanie Pisma Świętego(!) i lektury duchowej). Wówczas człowiek znajdzie motywację, aby najpierw siebie samego (sic!) upominać i wystrzegać się jakiegokolwiek grzechu. W przeciwnym wypadku, tzn. gdy sami nie walczymy z własnymi grzechami i nie troszczymy się o życie łaski uświęcającej w nas, nie mamy moralnego prawa, aby innych upominać. Fałszywa pokora, czyli w istocie zakamuflowana pycha, będzie chciała nas zwieść mówiąc: „Nie jesteś idealny i ‘bezgrzeszny’, zatem siedź cicho!”. To też jest diabelska sztuczka, poprzez którą zdejmujemy z siebie odpowiedzialność za innych, tzn. nie chcemy ich kochać i egoistycznie skupiamy się na swojej słabości, i przez pryzmat własnych grzechów patrzymy na drugiego. Nic bardziej błędnego! Jeżeli świadom własnej słabości, podejmujesz walkę ze swoimi wadami i zależy Ci na … (tu w puste miejsce wpisz imię bliskiej Ci osoby), to właśnie pełne pokory i miłości upomnienie tej osoby będzie znakiem, że ją faktycznie kochasz i zależy Ci na niej.

Zapytajmy raz jeszcze: jak upominać, aby z powodu zaniedbania nie współuczestniczyć w grzechu tych, których nie upomnieliśmy? (por. KKK 1868, gdyż ważny temat grzechów cudzych i współuczestniczenia w nich jest materią na odrębny artykuł). Pan Jezus w Ewangelii podaje całą „procedurę”. Najpierw w cztery oczy, aby nie narażać tego, kto zawinił na publiczny ostracyzm, potem ze świadkiem (a nie oskarżycielem!), wreszcie należy rzecz przedstawić Kościołowi, czyli tym, którzy nie kierują się ludzkimi względami, ale Ewangelią dającą najlepszy dystans i prawdziwe Światło na rzeczywistość. Raz na jakiś czas warto uczestniczyć w pogrzebie.

ks. Grzegorz Demczyszak

NIEUMIEJĘTNYCH POUCZAĆ

Drugi uczynek miłosierdzia odnoszący się do duszy, czyli mający wpływ na kształtowanie wewnętrznej postawy każdego człowieka, z którym możemy mieć kontakt.

 Trzeba zadać sobie pytanie, co to znaczy nie-umiejętny. Termin nieumiejętny w języku greckim oznacza niemożność wypowiedzenia się, nie oznacza tylko trudności wypowiedzi, ale również trudności w wyrażaniu siebie oraz w łączności z innymi. Nieumiejętny to również ten, który jest na początku drogi i potrzebuje, żeby go ktoś poprowadził.

Zatem nieumiejętny to ten, który nie wie, nie zna i potrzebuje, by ktoś pomógł w poznaniu uzyskaniu wiedzy i doświadczeniu. Oczywiście chodzi tutaj o poznanie i wiedzę o Bogu i doświadczenie wiary.

Obowiązek poznawania i głoszenia prawd wiary spoczywa na każdym chrześcijaninie z mocy Chrztu Świętego. Wyjątkowym miejscem wypełniania tego uczynku miłosierdzia jest rodzina, jak wiemy z tradycji, to dom rodzinny zawsze był miejscem pierwszego doświadczenia wiary, nauki pierwszych podstawowych modlitw i rozumienia powagi znaku Krzyża.

Jednym z podstawowych zadań miłosierdzia w stosunku do dzieci jest przekazanie im swojego doświadczenia wiary, swojego osobistego spotkania z Bogiem, jako Osobą nie na zasadzie tego, kto poucza z pozycji kogoś wyższego, ale z pozycji człowieka, który jest parę kroków dalej i idzie w tym samym kierunku.

Można wyróżnić dwa sposoby pouczania nieumiejętnych:

publiczne głoszenie Słowa w kościele przez Liturgie i rekolekcje,

rozmowy prywatne z poszczególnymi osobami przez przekazywanie żywej wiary i osobistego przykładu w kontekście trudnych sytuacji codziennego życia.

Podstawowym przesłaniem uczynków miłosierdzia jest miłość, jeśli pouczasz rób to z miłością i delikatnością, ponieważ ceną tego jest zbawienie drugiego człowieka.

Joanna Burzyńska

ODPUSTY JUBILEUSZU MIŁOSIERDZIA

W ARCHIDIECEZJI WARSZAWSKIEJ

W Archidiecezji Warszawskiej uroczyste rozpoczęcie Jubileuszu Miłosierdzia nastąpiło 13 grudnia 2015 roku. Na czas trwania Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia w naszej archidiecezji zostały ustanowione kościoły jubileuszowe. Pielgrzymując do tych kościołów, i przechodząc przez Drzwi Święte, będzie można uzyskać odpust. Będzie on znakiem, że Boże przebaczenie nie zna granic. Konieczne będzie wypełnienie warunków uzyskania odpustu: przystąpienie do spowiedzi i Komunii świętej oraz modlitwa w intencjach Ojca Świętego.

Kardynał Kazimierz Nycz ustanowił następujące kościoły jubileuszowe:

Archikatedra św. Jana Chrzciciela w Warszawie;

Bazylika św. Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie;

Bazylika Niepokalanego Poczęcia NMP i św. Maksymiliana Kolbego w Niepokalanowie;

kościół NMP Matki Miłosierdzia na Stegnach;

Sanktuarium św. Andrzeja Boboli na Mokotowie;

kościół św. Stanisława Kostki na Żoliborzu;

kościół Opatrzności Bożej w Wilanowie ;

kościół św. Wojciecha na Woli;

kościół Miłosierdzia Bożego i św. Faustyny w Warszawie na Muranowie;

kościół Miłosierdzia Bożego w Ożarowie Mazowieckim;

kościół Miłosierdzia Bożego w Grodzisku Mazowieckim;

kościół Miłosierdzia Bożego w Grójcu.

Rok Miłosierdzia trwa od 8 grudnia 2015 r. do 20 listopada 2016 r.

ks. Jan Świstak

PRZEBUDOWY KOŚCIOŁA W POWSINIE

Spoglądając na budynek powsińskiego kościoła dostrzegamy w nim skończony wytwór sztuki architektonicznej, wydaje się nam, że taki był jego wygląd, tak pasujący do tego zakątka mazowieckiej ziemi, od samego początku. Otóż nie. Jak wyglądał budynek kościoła ufundowany przez wojewodzinę Elżbietę Ciołkową wraz z synami spadkobiercami po mężu i ojcu Andrzeju wojewodzie czerskim w roku 1398, nie wiemy prawie nic. Możemy się domyślać, że był drewniany i orientowany to znaczy skierowany prezbiterium na wschód, ponieważ takie panowały ówcześnie kanony budowy kościołów. Dopiero od lat dwudziestych XVIII w. możemy prześledzić dokładniej prace budowlane i konserwatorskie powsińskiego kościoła. Dobra powsińskie, jak wiadomo przeszły w drugiej połowie XVII w. w ręce króla Jana III Sobieskiego, stając się częścią klucza wilanowskiego. W roku 1720 sfinalizowano transakcję mocą, której Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska kupiła od spadkobierców Sobieskiego dobra wilanowskie przelicytowując króla Augusta II Sasa o sumę 500 tys. zł. Wydatek poniosła ogromny nawet jak na kieszeń kasztelanowej, bo dopiero w roku 1725 przystąpiła do prac w Powsinie. Wykonawstwo robót powierzyła Fontanie, które ruszyły w następnym rok, a zakończone zostały w 1728 r., co potwierdzone jest w dokumentach z rozliczenia kontraktu. Część należności Sieniawska uiściła z dochodów starostwa piaseczyńskiego. Całość należności została rozliczona w 1729 r.

Gdy w roku 1824 wdowa po Stanisławie Kostce Potockim, Aleksandra z Lubomirskich podjęła decyzję o remoncie budynku kościelnego, nastąpiło to w pełnej zgodzie z nowo ustanowionym prawem. Jeżeli w kosztach zamierzonej inwestycji mieli uczestniczyć wszyscy parafianie, to wyznaczenie skali prac należało do kompetencji budowniczego powiatowego, który przygotowywał pełną dokumentację, tj. projekt, kosztorys i rozkład kosztów, a następnie sporządzał protokół odbioru. Ogłaszano przetarg na wykonanie przewidzianych prac, który polegał na zasadzie in minus, przy czym punktem wyjścia była cena kosztorysowa.

Wydaje się, że wzniesiony przed stu laty przez Fontanę budynek nie wymagał do tego czasu większych prac remontowych. Głównym celem remontu w roku 1824 była wymiana więźby dachowej. Najwięcej prac wykonano w zakresie robót ciesielskich i dekarskich, gdzie na nową więźbę położono karpiówkę, prawdopodobnie w miejsce gontu. Zastosowanie dachówki na pokrycie dachu wymagało zastosowania innego typu więzarów, a to spowodowało konieczność przebudowy korony wieńców wieńczących ściany obwodowe. Na prace te zużyto zapewne 1800 sztuk cegły, które zamówił mający nadzór nad przebudową Ignacy Marczewski. Do remontu zamówiono też 120 płyt ceramicznych wykorzystanych zapewne na posadzkę. Po wymianie dachu wykonano też remont wnętrza polegający na uzupełnieniu sztukaterii i odnowieniu ścian, na które zużyto 116 beczek wapna i kilka beczek gipsu. Ostatnia pozycja ze specyfikacji mówi o zamówieniu pół fury trzciny, którą zużyto na podsufitkę w przedsionku niemającym sklepienia. Koszt materiałów użytych do remontu wyniósł 1168 zł, a całkowity koszt remontu jak wynika z ogłoszonej licytacji in minus zamknął się kwotą 3265 zł.

Od roku 1845 kluczem wilanowskim władał wnuk St. K. Potockiego- August, którego żoną była Aleksandra z Potockich wielka patriotka i autorytet moralny, wyznaczająca normy postępowania oraz przypominająca arystokracji o powinnościach wobec reszty narodu. Aleksandra i August Potoccy wiele pracy i swojego majątku zaangażowali wspomagając budownictwo sakralne. Dobrym przykładem ich działalności jest Powsin, gdzie od połowy XIX w. następuje porządkowanie zaniedbanej i podupadłej zabudowy parafialnej. W pierwszej kolejności zostało wykonane ogrodzenie cmentarza przykościelnego, nad którego głównym wejściem wybudowano okazałą dzwonnicę.

Ksiądz Franciszek Dąbrowski ówczesny administrator parafii w piśmie do naczelnika powiatu domagał się delegowania architekta, jako że kościół „ potrzebuje śpiesznie reperacji na froncie szczytu, (…) którego tynk zupełnie oderwanym został, poprawienia dachówki i onej podrzucenia wapnem. Wybielenia kościoła wewnątrz i zewnątrz, który stoi od dawnych lat prawie zupełnie mchem porosły”. W odpowiedzi odpowiednie służby państwowe uruchomiły działania, podjęte przez Antoniego Kaliszewskiego, który jako budowniczy powiatu warszawskiego, wykonał w 1851 roku „ Plan kościoła parafialnego we wsi Powsin reperować się mającego”. Inwentaryzacja wykonana przez Kaliszewskiego daje uproszczony, choć wierny obraz kościoła fundacji Sieniawskiej, ponieważ jak wiemy budynek oprócz wymiany dachu nie był w międzyczasie przebudowywany. Na rysunkach wykonanych wówczas, uwagę przykuwa nadmiernie rozbudowana kruchta, której powierzchnia prawie dorównuje powierzchni nawy i którą trudno wytłumaczyć względami praktycznymi. Ciśnie się do głowy pytanie, czy nie stanowiła ona pozostałości po murowanym prezbiterium, które zgodnie ze średniowiecznymi kanonami zamykało od wschodu ( drewnianą) nawę.

Starania ks. Fr. Dąbrowskiego znalazły finał w 1855 roku, kiedy to zawarty został kontrakt pomiędzy naczelnikiem powiatu, a skarbem Dóbr Wilanowskich, który to zobowiązał się sfinansować remont według kosztorysu oraz uporządkować cmentarz grzebalny, gdzie oprócz naprawy obwałowania postanowiono wybudować bramę wjazdową oraz kostnicę. Kontrakt opiewał na sumę 1665 rubli, które od 1841 roku były w obiegu na terenie całego Cesarstwa, jako jedynie obowiązująca waluta. Dla uzmysłowienia skali kosztów należy dodać, że dochody kościoła powsińskiego wynosiły ponad 600 rubli rocznie, a w posiadaniu probostwa było blisko sto mórg ziemi, co sprawiało, że beneficjum zaliczało się do bardzo dobrze uposażonych. Represje po Powstaniu Styczniowym spowodowały, że dochody probostwa zmniejszyły się o połowę.

Kolejny remont przeprowadzono w 1866 roku, gdy proboszczem był ks. Wojciech Wyszyński, kontynuował on naprawę parkanu murowanego przy cmentarzu kościelnym, tynkowanie dzwonnicy poprawianie rowu przy cmentarzu grzebalnym oraz instalowanie barier na wale odgradzającym ten cmentarz. Koszty w wysokości 600 rubli, zwołane przez proboszcza zgromadzenie parafialne postanowiło rozłożyć na morgi rozrachunkowe, tak dworskie jak i włościańskie. Wszystkich mórg naliczono 4443, a kasa Dóbr Wilanowskich dołożyła 89 rubli i 95 kopiejek ponad to, co się jej należało.

Lata osiemdziesiąte XIX w. przyniosły dalsze prace nad rozbudową kościoła w Powsinie, choć odbyło to się o tyle nietypowo, że przy nieznacznym udziale parafian, a głównie dzięki funduszom hrabiny Aleksandry Potockiej słynącej z niezwykłej ofiarności na rzecz fundacji kościelnych. Powierzyła ona sporządzenie planów rozbudowy kościoła Stanisławowi Adamczewskiemu, który po 1887 roku przedstawił gotową dokumentacje z kosztorysem na 2996 rubli. Projekt Adamczewskiego jest dobrym przykładem powiększenia budowli sakralnych, wypełnił on zadanie prostymi środkami w sposób znamionujący wysoki kunszt, przekształcając jednonawowy obiekt w bazylikową bryłę. Zatwierdzenie projektu, co było równoznaczne z otrzymaniem pozwolenia na budowę, nastąpiło to około połowy 1888 roku, a przed upływem 1889 roku proboszcz zanotował:„ ze składek parafialnych a przeważnie J. W. Hrabiny (…) dobudowano dwie boczne nawy a od frontu przedłużono kruchtę i postawiono dwie wieże, nadto w miejsce (…) muru otaczającego cmentarz kościelny (…) postawiono nowy nieco dalej posunięty”. Z powyższego jasno wynika, że do przebudowy nie użyto zatwierdzonego projektu Adamczewskiego tylko podmienionego, którego autorem był Józef Hus. Przebudowa dokonana przez Husa nie była udana, bo już pięć lat później zwrócił się ks. proboszcz Antoni Gniazdowski do Józefa Dziekońskiego, by ten sporządził plany następnej przebudowy, która zakładała powiększenie kościoła. Plany te były gotowe w 1896 roku. Jednak do rozbudowy nie doszło, a działania wojenne uniemożliwiły realizacje zamierzeń, które wznowiono w 1919 roku. Prace nabrały tempa w 1921 roku, gdy proboszczem został ks. Teofil Mierzejewski. Dziekoński w pierwszej kolejności uporał się z przebudową, która polegała na podwojeniu liczby przęseł bazylikowego korpusu, nadając mu jednorodną, późnobarokową stylistykę. Zabudowie parafialnej w Powsinie nadał Dziekoński prawdziwie swojski koloryt. Odczuwalne do dziś uroki rodzimej tradycji skutecznie rekompensują nasuwające się wątpliwości, co do metody czy charakteru wprowadzonych zmian. Całość uwieńczył budując z boku kościoła dzwonnicę, którą uroczyście poświęcił wraz ze znajdującymi się wewnątrz dzwonami bp Stanisław Gall w 1926 roku.

Ostatni generalny remont został przeprowadzony już w naszych czasach pod czułym okiem księdza prałata Jana Świstaka i obecnego księdza proboszcza Lecha Sitka, co sprawia, że powsiński kościół wraz z otoczeniem jest kolejnym brylantem w koronie naszego wilanowskiego herbu.

Krzysztof Kanabus

Na podstawie: Andrzej Majkowski „ Ze studiów nad fundacjami Potockich z Wilanowa”

KARTKA Z POWSIŃSKIEGO KALEDARZA 2016

W naszej parafii powstał kalendarz tematyczny na 2016 rok pt.„Kultura w Powsinie”. W kalendarzu w kolejnych miesiącach zostały umieszczone fotografie oraz krótkie opisy ośrodków kultury znajdujących się na terenie parafii Powsin. W „Wiadomościach Powsińskich” będą ukazywać się, co miesiąc artykuły szczegółowo je opisujące.

JUŻ 10 LAT…

Zanim będę opisywać powstanie Powsińskiego Klubu Kultury, zobaczmy, jakie oczekiwania mieli parafianie w 2005 r. W celu zapoznania się z opiniami mieszkańców o naszej parafii, w czasie wizytacji duszpasterskiej, „kolędy”, na przełomie lat 2004/2005, rozdano ok. 1000 ankiet, które zostały opracowane przez Parafialną Radę Duszpasterską przy współpracy redakcji „Wiadomości Powsińskich”. Pytania ankietowe pod względem merytorycznym były konsultowane przez socjologa, dr. Andrzeja Jawłowskiego, specjalisty w tym zakresie. Otrzymaliśmy 398 wypełnionych ankiet. Wiele pozycji zgłoszonych przez ludzi dotyczyło spraw działalności świeckiej, jak np. zorganizowania kółka tanecznego, kawiarenki, klubu dla dzieci i młodzieży, utworzenia klubu seniora itp. Wszystkich postulatów parafia nie była w stanie zrealizować, a to ze względu na brak etatów dla odpowiednio przygotowanej do prowadzenia tego typu zajęć kadry, czy też kwestie finansowe. To jest domena Urzędu Dzielnicy, Wydziału Kultury. Parafia mogła jednak udostępnić budynek starej plebanii przy ul. Ptysiowej 3.

Oczekiwania mieszkańców Powsina i okolic spełniły się w styczniu 2006 r. Wydział Kultury przy Urzędzie Dzielnicy Wilanów zatrudnił Roberta Woźniaka. Ukończył on Wyższe Studia Muzyczne w Łodzi. Był to człowiek posiadający wiedzę i przygotowanie, by objąć nową funkcję dyrektora Domu Kultury przy ul. Wiertniczej w Wilanowie. 8 grudnia 2005 r. zaproszono mnie do Urzędu Dzielnicy Wilanów na rozmowę dotyczącą ewentualnej adaptacji starej plebanii w Powsinie na siedzibę Powsińskiego Klubu Kultury. Do realizacji tej propozycji włączył się czynnie dyrektor Domu Kultury Wilanów, który przyjechał do Powsina na wizję lokalną. Rada Dzielnicy Wilanów jednogłośnie podjęła decyzję o utworzeniu Klubu Kultury w Powsinie. Oficjalna inauguracja Klubu nastąpiła w niedzielę 15 stycznia 2006 r. o godz. 16.00 w kościele, po koncercie kolęd w wykonaniu zespołu „AL ANTICO”. Na spotkanie w sali parafialnej przyszło wielu mieszkańców Powsina i okolic, zainteresowanych utworzeniem Klubu Kultury. Następnego dnia, 16 stycznia 2006 r., przed południem, licznie zgromadzeni młodzież oraz seniorzy przystąpili z wielkim zaangażowaniem i zapałem do prac porządkowych w budynku starej plebanii. Już w ferie zimowe 2006 r. w jej pomieszczeniach panował tłok. Młodzież przychodziła, aby ćwiczyć na siłowni, grać w ping-ponga, tańczyć i rozmawiać o swoich problemach. Klub Kultury w Powsinie stał się miejscem, gdzie miło i aktywnie można było spędzić wolny czas.

23 stycznia 2006 r. powstał Klub Seniora. Tego dnia w starej plebanii zebrało się ponad 20 osób z Powsina i okolic. Powsiński Klub Kultury 10 lat temu stał się rzeczywistością w życiu naszej społeczności. Spełnione zostały oczekiwania zawarte w parafialnej ankiecie z 2005 r. Dzięki dofinansowaniu z budżetu miasta stołecznego Warszawy i Urzędu Dzielnicy Wilanów Powsiński Klub Kultury zaczął się intensywnie rozwijać. Zatrudniono wykwalifikowaną kadrę i wyposażono Klub w potrzebny sprzęt. Takich możliwości nie miała parafia, ponieważ jej cel ma przede wszystkim charakter religijny. Natomiast kultura w szerokim rozumieniu tego pojęcia jest domeną świeckich urzędów. Dysponują odpowiednimi środkami finansowymi i mają obowiązek kształtować człowieka w jego życiu codziennym.

Klub Kultury w Powsinie przez minione 10 lat rozwinął wielokierunkową działalność. Z okazji okrągłej rocznicy jego powstania będą jeszcze o nim pisać inni. Trzeba jednak pamiętać, że przed 2006 r. w parafii Powsin też dużo się działo poza ściśle religijną posługą wobec wiernych. Dla dzieci i młodzieży były organizowane zimowe i letnie wyjazdy. Ponadto proboszcz parafii organizował, co roku zagraniczne pielgrzymki. Chętnych nie brakowało. Zwiedziliśmy wiele krajów, nie tylko w Europie. Byliśmy w Egipcie, Turcji i Izraelu. Wielokrotnie w ciągu roku były również organizowane pielgrzymki autokarowe po Polsce. Ponadto parafia organizowała dożynki, które zapoczątkował ks. Józef Łazicki, proboszcz w Powsinie w latach 1976-1983. Kontynuował je jego następca, ks. Jan Świstak, proboszcz w latach 1983-2008. Początkowo parafianie z zapałem organizowali coroczne święto plonów. Dużą popularnością cieszyła się część artystyczna dożynek, która odbywała się na zewnątrz kościoła. Uczestnikom dożynek podobały się śpiewane, satyryczne kuplety, nawiązujące do bieżącej sytuacji politycznej naszego kraju. Parafianie samodzielnie przygotowywali część artystyczną dożynek i sami w niej występowali. Pomysły artystyczne z czasem jednak wyczerpały się. W 1999 r. nastąpiła przerwa w organizowaniu pełnych dożynek, tzn. zawierających część artystyczną. Na przełomie sierpnia i września w dalszym ciągu kontynuowano Mszę św. dziękczynną za plony i poświęcenie wieńców dożynkowych. Gdy w 2006 r. powstał Powsiński Klub Kultury, wznowiono dożynki z rozbudowaną częścią artystyczną. Do dziś towarzyszy ona świętu plonów. Ludzie przychodzą tłumnie, ale są tylko widzami i biernymi odbiorcami występów zawodowych zespołów śpiewaków i muzyków. Przed laty dożynki parafialne organizowane były przez liczne grono samych parafian.

Jeszcze innym kierunkiem działalności parafii jest szerzenie kultury muzycznej poprzez organizowanie koncertów. W latach 2003-2008 w naszej świątyni w okresie letnim i jesiennym mieszkańcy naszej parafii mieli okazję uczestniczyć w koncertach muzyki klasycznej w znakomitym wykonaniu pedagogów i studentów Akademii Muzycznej w Warszawie. Występowali też soliści Opery Kameralnej oraz sławni wirtuozi instrumentów dętych i smyczkowych. Te i inne profesjonalne wydarzenia muzyczne w naszym sanktuarium mogły dojść do skutku dzięki wsparciu finansowemu Urzędu Dzielnicy Wilanów.

Bardzo cenię dyrektora Centrum Kultury Wilanów, pana Roberta Woźniaka, który potrafi łączyć sprawy religijne z działalnością społeczno-kulturalną. Wszystkim osobom zaangażowanym w działalność Powsińskiego Klubu Kultury życzymy błogosławieństwa Bożego za przyczyną Madonny Tęskniącej-Powsińskiej na następne 10 lat działalności.

ks. Jan Świstak

TAK, POMAGAM!

Już po raz czwarty wolontariusze Parafialnego Zespołu Caritas zorganizowali zbiórkę żywności w trzech lokalnych sklepach. Byliśmy w Piotrze i Pawle, Biedronce i Simply. Aby taka zbiórka mogła zaistnieć, najpierw musimy podjąć szereg działań organizacyjnych. Nasza akcja jest częścią ogólnopolskiej akcji Caritas Polska pod hasłem „Tak, POMAGAM!”, na którą wcześniej każdorazowo Caritas Polska uzyskuje zgodę. Następnie lokalne zespoły parafialne indywidualnie zgłaszają chęć uczestniczenia w akcji w sklepach ze swojego terenu. Podobnie nasz zespół występuje na piśmie o zgodę na zbieranie żywności do trzech sklepów z terenu naszej parafii. Po uzyskaniu pozytywnej odpowiedzi musimy znaleźć odpowiednią ilość wolontariuszy. Podczas zbiórki zebrana żywność jest zwożona do magazynu. Tam jest segregowana, zliczana i przygotowywany jest raport określający wartość zebranych darów.

         W sklepach dyżurujemy po 2 godziny. Oznacza to, że aby być we wszystkich sklepach, potrzebujemy, co najmniej 20 dorosłych wolontariuszy dziennie. Zbiórka jest tym efektywniejsza, im więcej osób kwestujących. Tu ogromnym wsparciem jest młodzież. Jej pomoc jest nieoceniona. Szczególnie, że zwykle nie mamy wystarczającej liczby dorosłych do obsadzenia dyżurów i wielu z nas dyżuruje kilka razy. Każde dodatkowe wsparcie jest wtedy na wagę złota.

Kim są wolontariusze? Jesteśmy bardzo różni. Dla części z nas stanie w sklepie i zapraszanie do akcji jest prostą sprawą i możliwością wykazania się aktywnością i efektywnością. Po prostu realizujemy zadanie. Dla innych jest to trudne wyzwanie przełamania swojej nieśmiałości i obaw, jak będziemy potraktowani. Pokonanie oporu jest łatwiejsze dzięki temu, że wiemy, po co i dla kogo to robimy. Dzięki temu, bez względu na to, czy traktujemy udział w akcji jak rzecz prostą czy jak trudne zadanie, zwykle z dużym zaangażowaniem staramy się dotrzeć do wszystkich, którzy mogą być darczyńcami. Nasza różnorodność to również najróżniejsze profile zawodowe. Wspomniałam już o młodzieży szkolnej, wspierającej dorosłych wolontariuszy. Wśród nich z kolei są studenci ASP, studenci medycyny, pracownicy firm państwowych, urzędnicy, prawnicy, przedsiębiorcy, pracownicy korporacji, wysokiej rangi dyrektorzy i managerowie, osoby zajmujące się domem, bezrobotni, a także nasi podopieczni, którzy od lat, mimo że sami potrzebują naszej pomocy, jeśli tylko mogą, to wytrwale pomagają nam oraz innym podopiecznym. Wszyscy, na te kilka godzin, zostawiamy nasze codzienne obowiązki, zapominamy o naszym statusie i staramy się przekazać Państwu, naszym darczyńcom, chęć do wsparcia naszych podopiecznych.

         My jesteśmy różni, ale również nasi darczyńcy są różni. Reakcje, z jakimi się spotykamy są dodatkowym wparciem w naszej pracy. Słyszymy od Państwa ciepłe słowa, o tym, że dobrze, że to robimy, że dajemy możliwość innym zrobienia czegoś dobrego. Często pytacie Państwo o konkretne potrzeby. W przekazanych darach widzimy staranie i serce, bo prosimy o żywność z długim terminem przydatności, a często dodana jest jeszcze drobna zabawka czy jakiś luksusowy produkt, po prostu od serca. Padają też pytania o naszych podopiecznych, kim są, jak z nimi pracujemy. Spotykamy się z autentycznym zainteresowaniem i chęcią poznania naszej lokalnej społeczności. Niektórzy nie wierzą, że w naszej parafii są domy bez bieżącej wody. Czasem słyszymy też od ludzi, że oni sami potrzebują pomocy. Jest dla nas oczywiste, że nie oczekujemy od nich wsparcia, ale i tak zwykle dzielą się swoim wdowim groszem. Widzimy to, doceniamy i bardzo chcemy, żeby również Ci ludzie wiedzieli, że mogą na nas liczyć. Czasem spotykamy się z przykrymi komentarzami. Nie są to liczne sytuacje, ale się zdarzają. Przyjmujemy je z pokorą. To dowód na to, że nie wszyscy wiedzą, jak pracujemy. Pewnie jeszcze dużo przed nami pracy, żeby ta informacja do wszystkich dotarła.

Kiermasz adwentowy 2015

Serdecznie dziękujemy Wszystkim, którzy wzięli udział w naszym charytatywnym kiermaszu adwentowym. Po raz kolejny gościliśmy wielu wystawców, którzy od lat wspierają nasze przedsięwzięcie. Mieliśmy stoiska z żywnością, ceramiką oraz ozdobami świątecznymi. Asortyment się Państwu podobał, dzięki czemu uzyskaliśmy bardzo dobry wynik finansowy, tj. kwotę 6345 zł. Jak zwykle dużym zainteresowaniem cieszyła się nasza loteria. Sprzedaliśmy wszystkie losy! Dzięki temu po raz kolejny podopieczni Caritasu będą mieli radosne i ciepłe święta. Radosne, bo tegoroczne paczki świąteczne, zarówno dzięki udanej zbiórce żywności, podarowanym przez parafianina owocom, jak i zakończonemu sukcesem kiermaszowi, były bardzo obfite, i ciepłe, bo ogrzane zakupionym dzięki naszym darczyńcom węglem. Brawo MY. Życzymy Wszystkim BŁOGOSŁAWIONEGO NOWEGO ROKU!

Halina Cora

KUCHENNE NOWINY SIOSTRY LUDWINY

CIASTECZKA OWSIANE

Składniki:

¾ szklanki rodzynek lub suszonej żurawiny

po 1łyżce nasion: słonecznika, sezamu, siemienia lnianego

20 dkg płatków owsianych błyskawicznych

2 łyżki mąki pszennej (może być orkiszowa)

1 płaska łyżeczka proszku do pieczenia

150 g miękkiego masła

150 g brązowego cukru

1 jajko

Przygotowanie:

Rodzynki lub żurawinę drobno posiekać, dodać nasiona słonecznika, sezamu, siemienia lnianego i wymieszać z płatkami owsianymi, mąką oraz z proszkiem do pieczenia.

Osobno utrzeć masło z cukrem (ok. 3-4 min), dodać jajko i ucierać jeszcze ok. 20 sekund.

Utarte masło dokładnie połączyć z ww. sypkimi składnikami (dla uzyskania odpowiedniej konsystencji można dodać trochę wody).

Z ciasta uformować 2 rulony i włożyć je do lodówki na 3 godz.

Rulony ciąć nożem na 1 cm plastry (w razie potrzeby uformować je w okrągłe ciastka).

Ciastka układać na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia. Piec w temp. 180 stopni C. przez ok. 15 – 20 minut do czasu zbrązowienia. Po tym odstawić do ostygnięcia na blaszce.

W zależności od upodobań smakowych takie ciasteczka piecze się również z mieszanką innych bakalii np. z migdałami, orzechami włoskimi, wiórkami kokosowymi. Cukier można zastąpić 3 łyżkami miodu. Owsiane ciasteczka można przechowywać nawet 2 tyg.

Opracowała: Teresa Gałczyńska