Wiadomości Powsińskie maj 2016

POGLĄDY NIEPOPULARNE - MIŁOŚĆ TO POSTAWA

3 MAJA – ŚWIĘTO RELIGIJNE I NARODOWE

UCZYNKI MIŁOSIERNE

URAZY CHĘTNIE DAROWAĆ

PODRÓŻNEGO W DOM PRZYJĄĆ

KARTKA Z POWSIŃSKIEGO KALEDARZA 2016

OGRÓD BOTANICZNY POLSKIEJ AKADEMII NAUK (PAN)W WARSZAWIE-POWSINIE

NA POMOC DZIECIOM TANZANII – ZBIÓRKA MAKULATURY W POWSINIE 14-15 MAJA 2016 R.

ANDRZEJ MELAK – NASZ PARAFIANIN I MIESZKANIEC POWSINA – POSŁEM NA SEJM NAJJAŚNIEJSZEJ RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

NA DWA AUTOKARY DO ŁAGIEWNIK

KUCHENNE NOWINY SIOSTRY LUDWINY

KRONIKA PARAFII KWIECIEŃ 2016 r.

Z ŻYCIA PARAFII

KALENDARZ DUSZPASTERSKI NA MAJ 2016 r

 POGLĄDY NIEPOPULARNE - MIŁOŚĆ TO POSTAWA

W roku miłosierdzia, warto uzmysłowić sobie co jest głównym imperatywem, czy pisząc po ludzku, co sprawia, że czynimy dzieła miłosierdzia?   Święty Jan Ewangelista, w swoim pierwszym liście napisał niezwykle poruszające słowa : „… każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, który życie od Niego otrzymał.  Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i wypełniamy Jego przykazania„(1 J 5, 1-5). Miłujemy innych, bo miłujemy Boga, Boga, który nie tylko nas stworzył, ale dał nam również swoiste drogowskazy, abyśmy odnaleźli drogę do Domu Ojca. Doświadczenie miłości jest najcenniejszym skarbem, jaki przechowuje wielu z nas.

Niestety, przyszło nam żyć w świecie, w którym znane pojęcia „napełnia się” nową treścią.  Niejako przeciwdziałając tej tendencji, parafrazując rozważania ks. Marka Dziewieckiego1/, poniżej przedstawiono próbę odpowiedzi na pytanie: czym w swej istocie jest miłość? 

Miłość to nie uczucie. Chrześcijanie często mówią „Bóg jest Miłością”, gdyby zatem miłość była tylko uczuciem, to Bóg zostałby sprowadzony do jakiegoś tam, być może nawet wzniosłego, ale jednak uczucia. Również perspektywa przysięgi małżeńskiej, wymaga odrzucenia teorii, że znaczenie miłości jakie leży u podstaw uczynków miłosiernych, należy zakwalifikować w kategorii „uczucie”. Wola małżonków wytrwania razem do końca życia, nie może opierać się na uczuciach, co do zasady zmiennych w swej istocie i niezależnych od woli człowieka.

Miłość nie jest tolerancją, sprowadzającą się do szantażu: „jak mnie kochasz to musisz akceptować wszystko co robię”.

Miłość to nie sex. Gdyby tak było, to miłość do dzieci, zawsze oznaczałaby pedofilię.

Miłość nie jest również akceptacją swoistego „stanu zastanego”. Czasami słyszymy powiedzenie „Jakiego mnie Panie Boże stworzyłeś takiego mnie masz”, gdyby taka logika była słuszna rodzilibyśmy się jako „gotowy człowiek”, a nie jako noworodek, niejako „wzrastający” do bycia człowiekiem dorosłym. Poza tym ewangelista Marek odnotował następujące słowa Jezusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15). Zwróćmy uwagę, że nie ma tu czasu dokonanego, czegoś w stylu „nawróć się raz, a dobrze” albo polecenia „macie Pisma i Proroków, proszę sobie przyswoić te treści i nie przychodzić do mnie, co chwila z nową kwestią”. Właśnie to „nawracajcie się” brzmi przez wieki w uszach kolejnych pokoleń chrześcijan, zachęcając ich do codziennego wysiłku, do pracy nad wadami, do odkrywania Chrystusa na nowo, do starania się być trochę lepszym każdego dnia.  Akceptacja, w tym ujęciu to nic innego, jak postawa: „trudno lepiej nie będzie – kocham Cię takiego jakim jesteś”. Akceptacja zatem nie jest miłością, bo nie wymagając, nie daje się bodźca do rozwoju a kochać to w jakimś sensie przyjść z pomocą, sprawiać, że osoby, które darzymy miłością, stają się piękniejsze, mądrzejsze, radośniejsze, spokojniejsze.

Miłość to zobowiązanie, powiązanie drogi naszego życia z drogą kogoś innego. Z tej perspektywy ciekawie brzmi sformułowanie „wolny związek”: jeżeli nasza wola jest wolna to co jest związane? Bo ostateczne, nawet słownik języka polskiego określenie „związek między ludźmi” definiuje poprzez takie słowa jak: więź, więzy, wspólnota, węzeł, relacja. „Wolny związek  jako wyraz miłości” jest raczej określeniem po pierwsze wewnętrznie sprzecznym, po drugie dowodem na tymczasowość relacji, a tymczasowość raczej nie jest głównym rysem miłości w znaczeniu jakiego poszukujemy.

Miłość to nie naiwność. Realna ocena sytuacji, relacji przyczynowo - skutkowych jest świadectwem miłości. Czy żona alkoholika przynosząc mu alkohol naprawdę go kocha? Czy dzięki temu stanie się on piękniejszy i lepszy? Często właśnie brak używania rozumu, (który w końcu jest nam dany przez Boga właśnie po to abyśmy go używali), prowadzi do opacznego rozumienia miłości jako rekompensaty za doznane zło. Bitym kobietom zdarza się tłumaczyć swoich krzywdzicieli „tak, bije mnie, ale to moja wina, a on przecież mnie tak bardzo kocha”. Ciekawe, że w przypadku „trudnych” małżeństw sakramentalnych, słuchać czasami argument: „nie udaje nam się, bo Bóg tak chciał”. Bóg nie ma z tym raczej nic wspólnego, raczej miłość pojmowana jako działanie wbrew logice i rozumowi. Jeżeli jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego, jak to mówią niektórzy „cały pulpit pali się na czerwono”, co oznacza, że w każdej sferze są zastrzeżenia do potencjalnego małżonka – nie można oczekiwać, że nasza „miłość” będzie panaceum na wszystkie jego wady. Stara rada udziela narzeczonej brzmiała: „nie ciesz się jego zaletami, tylko patrz na wady i zastanów się czy będziesz w stanie je znosić”.

I ostatnia kwestia. Miłość wymaga działania adekwatnie do sytuacji. Ojciec Miłosierny z przypowieści o synu marnotrawnym, nie biegał z kanapkami i jedzonkiem, gdy tamten głodny pasł świnie, ale czekał aż syn uzna swój błąd i wtedy przyjął go „po królewsku”.

A zatem czym jest miłość? Miłość to postawa, najlepsza z możliwych we wszechświecie, wzorowana na postawie Boga do człowieka. I nie chodzi tu o budowanie własnego „ego”, ale zbudowanie swoją postawą bliźnich.  Miłość właściwie pojmowana sprawia, że chce się żyć. I nam i ludziom, którzy nas otaczają

Aleksandra Dynowska

1/Ks. Marek Dziewiecki jest doktorem psychologii, autorem ponad trzydziestu książek z zakresu psychologii wychowania, komunikacji międzyludzkiej i teologii pastoralnej, m.in.: „Szczęśliwe małżeństwo i trwała rodzina”, wydanym przez Wydawnictwo Sióstr Loretanek, Warszawa, 2009

3 MAJA – ŚWIĘTO RELIGIJNE I NARODOWE

Ustawa Rządowa z 1791r. zwana potocznie Konstytucją 3 Maja rozpoczyna się słowami, „ W imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego”, łącząc w sobie pierwiastki religijne z narodowymi. Była ona pierwszą Konstytucją na terenie Europy i drugą po amerykańskiej na świecie. Została uchwalona podczas obrad Sejmu Czteroletniego, który przeszedł do historii Polski pod nazwą Wielkiego (ulica upamiętniająca go znajduje się na terenie Wilanowa). Sejm ten obalił wszystko to, co narzucone zostało przemocą Polsce przez Rosję. Zlikwidowany został Departament Wojskowy Rady Nieustającej, w którym głos decydujący miał ambasador rosyjski. Pozbyto się głosu sprzeciwu Rosjan w sprawach wojskowych, uchwalając podniesienie liczebności wojsk z kilkunastu do stu tysięcy żołnierzy. Uchwalono nowe podatki, głównie na nową armię. Podjęto też decyzje mające na celu przebudowę wewnętrznych instytucji państwa. Konstytucja 3 Maja była dziełem króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i księdza Hugo Kołłątaja oraz grupy reformatorów skupionych wokół niego, która do historii przeszła pod nazwą Kuźnicy Kołłątajowskiej. Konstytucja została przyjęta w sposób nie do końca zgodny z prawem – był to swojego rodzaju parlamentarny zamach stanu. Mimo wielu protestów przyjęto ją bez dyskusji, a król pośpiesznie zaprzysiągł. Następnie udano się z Zamku do kolegiaty św. Jana Chrzciciela, gdzie wśród powszechnego entuzjazmu odśpiewano uroczyste „Te Deum laudamus”.

Konstytucja zdobywała w kraju coraz więcej zwolenników, ale z upływem czasu narastała groźba wojny z Rosją, która po zawarciu pokoju z Turcją mogła przerzucić swoje wojska na zachód i przekroczyć granice Polski. Uczyniła to, niejako na prośbę Konfederacji Targowickiej, do której po pewnym czasie przystąpił sam król Stanisław August. Historycy do dziś spierają się, czy król uczynił wszystko, co było w jego mocy, aby zachować resztki suwerenności kraju. Choć Konstytucji nie udało się obronić, stanowiła pierwszy jakże ważny akt walki o odzyskanie wolności i niepodległości przez Polskę. Wytyczała kierunek walki dla przyszłych pokoleń Polaków.

Po odzyskaniu w 1918 r. niepodległości dzień 3 Maja został ogłoszony świętem narodowym, natomiast w roku 1925 na prośbę biskupów polskich, papież Pius XI ustanowił święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski pozwalając je obchodzić w dzień uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Fakt ten połączył w jedno kult Maryjny ze sprawami narodowymi Polaków. Nieprzypadkowo pierwsze świątynie wznoszono pod wezwaniem Matki naszego Pana, a z pieśnią „ Bogurodzica” na ustach nasze rycerstwo ruszało do boju za wiarę i ojczyznę, nieprzypadkowo również miejsce pobytu Matki Bożej na Jasnej Górze jest zwane stolicą duchową Rzeczypospolitej.

W 1947 r. funkcjonariusze komunistycznego państwa zainstalowani w Polsce za pomocą sowieckich czołgów, znieśli święto 3 Maja zastępując go 22 lipca. Pamięć o 3 Maju starano się wymazać z pamięci Polaków, zmieniano nazwy placów i ulic, a z domów zaraz po 1 maja nakazywano zdejmować flagi narodowe. Tylko Kościół katolicki zachował tradycje 3 Maja, organizując w tym dniu uroczystości Maryjne, a także odnawiając śluby Jana Kazimierza złożone we Lwowie w 1656 r. oraz w tym dniu gromadził się Episkopat na corocznych rekolekcjach na Jasnej Górze. Taki stan trwał do 6 kwietnia 1990 r., kiedy to Sejm Rzeczypospolitej zlikwidował święto 22 lipca, a przywrócił 3 Maja.

Niech ten dzień będzie powodem do dumy dla nas Polaków.

Krzysztof Kanabus

UCZYNKI MIŁOSIERNE

W Kościele katolickim od 8 grudnia 2015 r. do 20 listopada 2016 r. trwa Święty Rok Miłosierdzia. W tym czasie chcielibyśmy przypomnieć uczynki miłosierne względem duszy (1.Grzeszących upominać. 2.Nieumiejętnych pouczać. 3.Wątpiącym dobrze radzić. 4.Strapionych pocieszać. 5.Krzywdy cierpliwie znosić. 6.Urazy chętnie darować.7.Modlić się za żywych i umarłych.) i względem ciała (1.Głodnych nakarmić. 2.Spragnionych napoić. 3. Nagich przyodziać. 4.Podróżnych w dom przyjąć. 5.Więźniów pocieszać. 6.Chorych nawiedzać. 7.Umarłych pogrzebać.)

URAZY CHĘTNIE DAROWAĆ

Uraza - można powiedzieć, że jest to pretensja do kogoś, obraza, rozgoryczenie, rozżalenie, niechęć. Każdego z nas to spotyka. Nie ma człowieka, który chociaż raz w życiu nie miał pretensji do jakiejś osoby bliskiej lub dalszej. Nieobce jest nam rozżalenie, rozgoryczenie, żal dotyczący sytuacji lub osób. Ludzie się obrażają na siebie nawzajem. Nie jest to trudne. Jak często żywimy pretensje słuszne lub tylko wyolbrzymione?Wszelakie urazy to codzienność. Jak chrześcijanin powinien się zachować? Kościół przez następny uczynek miłosierdzia uczy nas, jak zatrzymać ból, wypływający z nieuniknionego przeżywania wszelkich uraz. Trzeba darować każdą urazę, nie zatrzymywać się nad złym postępowaniem drugiego wobec mnie. Brak pielęgnowania cierpienia związanego z krzywdą zatrzymuje ból.„Nie będziesz żywił w sercu nienawiści d brata. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego” (Kpł 19, 17–18). Już w Starym Testamencie Bóg wzywał naród wybrany do zaniechania odwetu i do miłości drugiego człowieka i niepielęgnowania urazy, która może niestety stać się żywą raną. Zatem muszę weryfikować swoją postawę w stosunku do innych, w jakim stopniu jestem zdolna do miłości wobec tych, których postępowanie może doprowadzić mnie do rozgoryczenia.

Jest trudno przebaczyć, darować; łatwiejszym mechanizmem jest odwet, konfrontacja, negacja. Mam nie tylko darować, ale robić to chętnie, czyli bez zwłoki, bez ociągania się. Jezus pokazuje nam, jak ważne jest przebaczenie i zapomnienie uraz, ucząc uczniów modlitwy „Ojcze NaszOdpuść nam nasze winy, jako i my odpusz­czamy naszym wino­waj­com”.Jeśli ja nie przebaczę, to nie otwieram się na miłosierdzie i nie daję możliwości doświadczenia tej łaski drugiej osobie. Potrzebne jest pragnienie darowania i dużo odwagi, wiary, nadziei i miłości, aby móc przebaczyć.

Tak jak postawy pokory uczymy się przez upokorzenia, tak umiejętności darowania uraz uczy nas codzienność życia, zanurzona w wierze i spoglądanie na krzyż. Chętne darowanie to już jest dar łaski bożej, który trzeba wyprosić na modlitwie.

Zło, którego mogę doświadczyć, Jezus zniwelował przez swoją śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie. Dla mnie pomocą do tego, żeby móc to darować jest „ opowiadanie” Jezusowi o moich urazach i żalenie się Jemu. Kiedy smutek wypowiem przed Bogiem w modlitwie, codzienność jest łatwiejsza do zniesienia. Uczynki miłosierdzia są wymagającym zadaniem dla każdego z nas, ale uzmysławiają nam, jak wiele możemy zrobić dla siebie i dla innych. Nie można tego zmarnować.

Joanna Burzyńska

PODRÓŻNEGO W DOM PRZYJĄĆ

Spełnienie uczynku miłosiernego „podróżnych w dom przyjąć”, jak każdego innego, nie może się jednak obyć bez chwili refleksji.  Po pierwsze podstawą działania jest miłość rozumiana jako konkretna postawa ( o czym pisano powyżej w cyklu „Poglądy niepopularne”). Kolejną kwestią jest odpowiedź na pytanie: podróżny czyli kto? Biblijne obrazy podróżników ilustrują życie w wierze, zaufaniu i zależności. Człowiek może wyruszyć w podróż by uciec przed Bogiem lub w nadziei zbliżania się do Niego. Podróż może być zarówno karą jak i błogosławieństwem. Jak podaje Słownik Symboliki Biblijnej: „od czasów Abrahama do czasów Nowego Testamentu podróże rozpoczynają się Bożym powołaniem a ich myślą przewodnią jest obietnica nieba”. Zatem pomagając podróżnemu, niejako wspieramy go jego dążeniu do nieba. I to jest kontekst, który pomaga nam rozeznać zakres i formę pomocy. Pomagamy, bo martwimy się co się może stać z podróżnym, jeśli mu nie pomożemy, ale również trzeba pytać o bezpieczeństwo nas samych. Nie wolno nam być naiwnym, ryzykować swoim życiem i życiem najbliższych.

Trudno nazwać podróżnym kogoś, kto przyjechał po to aby nas zabić, okraść (czy w łagodniejszej wersji: zburzyć pokój nasz i naszego domu), kogoś kto nie chce się zachowywać, jak nakazuje grzeczność, kogoś kto szuka służby do spełniania zachcianek, kogoś kto nie chce się podporządkować naszym obyczajom. Młodzi uzbrojeni mężczyźni nie mają statusu „podróżnego”, tylko dlatego, że są daleko od domu.  Wszak, z faktu, że żołnierze Wermachtu znajdowali się daleko od swojego domu, pozostawili swoje rodzinne miejscowości, a czasem nawet żony i dzieci, nikt w czasie II wojny światowej nie wyprowadzał konieczności otwarcia drzwi na oścież i powitań z otwartymi ramionami. Ale czy danie noclegu, to wszystko, co możemy zrobić w ramach uczynku „podróżnego w dom przyjąć”?

Polacy mają takie przysłowie: „Gość w dom - Bóg w dom”. I tak rzeczywiście jest. Oto przyjmując z właściwie rozumianą miłością, podróżnego do Domu Ojca, w jego osobie gościmy samego Jezusa Chrystusa. Podróżnych w dom przyjąć, ma znacznie szerszy kontekst, nie tylko miejsca do spania i jedzenia - czynić ten uczynek miłosierny, to wesprzeć tych, którzy osłabli na drodze do realizacji swojego powołania.

Aleksandra Dynowska

KARTKA Z POWSIŃSKIEGO KALEDARZA 2016

W naszej parafii powstał kalendarz tematyczny na 2016 rok pt.„Kultura w Powsinie”. W kalendarzu w kolejnych miesiącach zostały umieszczone fotografie oraz krótkie opisy ośrodków kultury znajdujących się na terenie parafii Powsin. W „Wiadomościach Powsińskich” będą ukazywać się, co miesiąc artykuły szczegółowo je opisujące.

OGRÓD BOTANICZNY POLSKIEJ AKADEMII NAUK (PAN)

W WARSZAWIE-POWSINIE

W polskiej telewizji i w innych środkach przekazu, zwłaszcza w sezonie letnim, często pokazywany jest Ogród Botaniczny w Powsinie. Stąd nasza miejscowość znana jest w całej Polsce i nie tylko.

Ogród jest usytuowany na południowym skraju Warszawy między Powsinem i Klarysewem. Dużym jego walorem jest położenie na górnym tarasie pradoliny Wisły, nazywanej też skarpą warszawską lub skarpą wiślaną. Teren ten urozmaicają mniejsze skarpy i wąwozy. W bezpośrednim sąsiedztwie Ogrodu znajduje się rezerwat przyrody „Las Kabacki” oraz Park Kultury w Powsinie. Różnorodne ukształtowanie terenu daje duże możliwości przestrzennego zagospodarowania Ogrodu. Nic więc dziwnego, że Prezydium Polskiej Akademii Nauk 1 lipca 1974 r. podjęło decyzję o utworzeniu w Warszawie-Powsinie Ogrodu Botanicznego PAN. W ciągu następnych trzech lat wykupiono i przejęto tereny o powierzchni 40 ha. Z rozmowy z dyrektorem Ogrodu Botanicznego, prof. Jerzym Puchalskim, dowiedziałem się, że pola te w większości należały do rolników z Powsina i pobliskich miejscowości. Z wywiadów przeprowadzonych ze Stanisławem Jankiem z Kabat i Stanisławem Karasiem z Powsina, a także z innymi parafianami, można było dowiedzieć się, że na tym terenie swoje działki miało około 20 gospodarzy z różnych miejscowości, jak na przykład z Powsina: Paweł Kłos, Władysław Pyzel, Feliks Latoszek, Stanisław Kłos, Jan Mrówka, Jan Karaszewski, Stefan Matyjasiak, Józef Milewski, Feliks Pyzel z Powsina-Zamościa, ponadto Józef Olender z Bielawy, który miał w tym miejscu duży sad czereśniowy, Władysław Kanabus z Kierszka i Stanisław Pyzel z Kabat. Powstaje podstawowe pytanie, czy właściciele powyższych gruntów zostali wywłaszczeni bez żadnego odszkodowania, jak to bywało w czasach PRL-u, czy zapłacono im według ówczesnych stawek. Z rozmowy z dyrektorem Jerzym Puchalskim dowiedziałem się, że Polska Akademia Nauk nie wywłaszczyła (nie zabrała) ziemi, ale ją odkupiła. Jeśli któryś z rolników miał tu siedlisko, czyli dom mieszkalny i budynki gospodarcze, to w ramach odszkodowania otrzymywał nieodpłatnie, jako gratyfikację, mieszkanie w bloku na Ursynowie. Współcześnie brak jest jakichkolwiek roszczeń ze strony rodzin tych rolników. Na terenie obecnego Ogrodu było też kilka niewielkich działek należących do Skarbu Państwa. Znajduje się tam również zabytkowy dworek zwany „Fangorówką”, obecnie służący za miejsce wystaw i koncertów. Właścicielem tego budynku był Włodzimierz Fangor, przemysłowiec z Warszawy, mający zakład odlewniczy. Była to jego letnia rezydencja. Polska Akademia Nauk odkupiła tę posiadłość od córki Fangora, Vitalis. Większość gruntów była jednak własnością gospodarzy z Powsina, nic więc dziwnego, że zarówno Ogród Botaniczny, jak i Park Kultury, związane są z Powsinem. Stąd ich oficjalna nazwa, która zawsze jest z nim kojarzona.

Prace nad urządzeniem Ogrodu Botanicznego w Powsinie trwały 14 lat (1978-1992). W 1990 r. Ogród Botaniczny został udostępniony do zwiedzania. Zgromadzono w nim ponad 8600 gatunków i odmian roślin z różnych krajów świata. Ponadto są też w nim szklarnie – cieplarnie, w których zgromadzono ponad 1500 gatunków i odmian roślin tropikalnych z krajów o ciepłym klimacie.

Jednak przyjeżdżający do Ogrodu Botanicznego w Powsinie najchętniej zwiedzają zasoby roślinne eksponowane na wolnym powietrzu. Szczególnym zainteresowaniem cieszy się kolekcja (zbiór) drzew i krzewów występująca pod nazwą Arboretum (łacińskie słowo arbor oznacza drzewo). Powierzchnia tej kolekcji zajmuje 6 ha gruntów. Zgromadzono w niej drzewa i krzewy, a także rośliny pnące z różnych kontynentów. Najchętniej oglądaną grupą są Rhododendrony i azalie należące do gatunku wrzosowatych. Z reguły mają one piękne kwiaty w kolorach pastelowych, odznaczające się bardzo silnym zapachem. Na przełomie maja i czerwca, kiedy w pełni rozpoczyna się okres ich kwitnienia, gwarantują niezapomniane wrażenia. W 2003 r. powstała kolekcja roślin gór polskich. Zwiedzający mogą zapoznać się z różnymi gatunkami roślin rzadkich i chronionych, które rosną w Tatrach, Pieninach i Bieszczadach.

Ogród Botaniczny PAN w Warszawie-Powsinie prowadzi również działalność naukowo-badawczą oraz dydaktyczną dla studentów szkół wyższych. Ponadto zajmuje się edukacją uczniów szkół podstawowych oraz młodzieży gimnazjalnej i licealnej. Warsztaty edukacyjne mają na celu upowszechnianie wiedzy z zakresu biologii, botaniki, ekologii i ochrony środowiska. Z tego typu zajęć skorzystało do tej pory około 22 tys. uczniów.

Ogród Botaniczny w Powsinie stanowi dla mieszkańców Warszawy miejsce o wyjątkowych walorach rekreacyjnych. Organizowane są w nim liczne wystawy przyrodnicze związane z roślinnością i światem zwierząt. Od 17 lat w okresie letnim, na otwartym powietrzu, w Ogrodzie odbywają się także koncerty muzyki poważnej, głównie fortepianowe. Rocznie Ogród odwiedzany jest przez około 150 tys. osób. Przez 26 lat funkcjonowania Ogród przyciągnął ponad 3 mln zwiedzających.

Obecnie dojazd z Powsina do Ogrodu odbywa się okrężną drogą. Autobus ZTM linii 139 kursuje z zajezdni przy stacji metra „Wilanowska” przez Wilanów i Powsin, a następnie jedzie dwupasmówką w kierunku Konstancina, skręca w ul. Borową w Klarysewie i dojeżdża do ul. Prawdziwka, gdzie pod numerem 2 znajduje się Ogród Botaniczny. W rozmowie z dyrektorem Ogrodu dowiedziałem się, że była propozycja bezpośredniego połączenia Powsina z Ogrodem, bez potrzeby jechania przez Klarysew. Z ul. Przekornej pod Lasem Kabackim skręcamy w lewo w ul. Opieńki, mijamy Park Kultury, i jadąc dalej, już drogą gruntową położoną pod skarpą, docieramy do Ogrodu Botanicznego. Niestety. Mieszkańcy ul. Opieńki nie zgodzili się, by ten fragment poszerzyć i wyasfaltować. Był też rozpatrywany drugi pomysł – kolei szynowej łączącej Ogród ze stacją metra. Nie doczekał się on jednak realizacji.

Profesor Jerzy Puchalski, który przez 27 lat sprawował funkcję dyrektora Ogrodu, w czerwcu 2016 r. odchodzi na emeryturę. Pierwszy kontakt nawiązałem z nim, przygotowując wizytę ks. prymasa Józefa Glempa w Ogrodzie Botanicznym. 7 maja 2004 r. ks. prymas kończył wizytację kanoniczną parafii w Powsinie. Przy tej okazji wyraził chęć odwiedzenia Ogrodu Botanicznego PAN. Profesor Jerzy Puchalski przyjął tę propozycję z wielką radością. W dniu odwiedzin Ogrodu przez ks. Prymasa była piękna słoneczna pogoda. Dostojny gość skorzystał z wózka elektrycznego, który umożliwił mu zobaczenie całego Ogrodu. Na zakończenie jego wizyty zespół pracowników i dyrektor Ogrodu spotkali się z ks. Prymasem przy domu zwanym „Fangorówką”.Profesor Jerzy Puchalski podczas rozmowy przeprowadzonej 11 kwietnia 2016 r. ze wzruszeniem wspominał wizytę ks. Prymasa w Ogrodzie Botanicznym w Powsinie.

ks. Jan Świstak

PS.Przy pisaniu powyższego artykułu korzystałem z książki „Ogrody botaniczne w Polsce.” Jej współautor, prof. Jerzy Puchalski, ofiarował mi ją 7 maja 2004 r. z odpowiednią dedykacją. Ponadto podczas ostatniej wizyty w kwietniu 2016 r. otrzymałem od niego pięknie wydany folder, coś w rodzaju małego kolorowego albumu, pt. „Ogród Botaniczny. Warszawa-Powsin.”

Chciałbym również podziękować Stanisławowi Karasiowi z Powsina, który dostarczył spis gospodarzy mających swoje pola „na górach”, czyli na górnym tarasie skarpy wiślanej, gdzie obecnie mieści się Ogród Botaniczny. Dziękuję także Stanisławowi Jankowi z Kabat, który, mając 91 lat, dobrze pamięta tamte czasy i mógł potwierdzić nazwiska gospodarzy wskazane przez Stanisława Karasia. Słowa podziękowań kieruje też do innych parafian, którzy opowiadali mi o gospodarzach mających działki „na górach”.

NA POMOC DZIECIOM TANZANII

– ZBIÓRKA MAKULATURY W POWSINIE 14-15 MAJA 2016 R.

Kto przyjmuje jedno z tych dzieci w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał (Mk 9,37).

Obraz umierających dzieci jest w Afryce elementem ponurej codzienności. Nawet jeżeli dziecko wychowywane jest w rodzinie, jego szanse na dożycie dorosłości są niezwykle małe. Szacuje się, że średnio 12 000 afrykańskich dzieci do piątego roku życia umiera na tym kontynencie każdego dnia. Największymi zabójcami są zapalenie płuc, malaria, AIDS oraz głód. Rodzice, często nie będąc w stanie zapewnić dzieciom podstawowej opieki porzucają je licząc na to, że łut szczęścia pomoże im przeżyć. Porzucone, rzadko przeżywają do wieku, w którym mogą sobie jakoś poradzić. Istnieją jednak ludzie, którym los dzieci nie jest obojętny. Szlachetny trud walki o ludzkie życie podejmowany jest przez nielicznych wolontariuszy i zgromadzenia zakonne. Prowadzą one domy opieki, w których porzucone dzieci dostają szansę na przetrwanie.

Jednym z takich miejsc jest dom dziecka w Mgolole w Tanzanii, prowadzony od 1947 r. przez lokalne zgromadzenie Sióstr od Niepokalanego Serca Maryi. Placówka ta sprawuje opiekę nad siedemdziesiątką sierot, boryka się jednak z wieloma problemami. W sali świetlicy, na pustej posadzce dzieci spędzają całe dnie. Brakuje książek, przyborów szkolnych i zabawek, które mogłyby zająć czas nauką i rozweselić. W porze deszczowej przeciekająca przez uszkodzony dach woda przeszkadza we śnie i zalewa pomieszczenia. Brakuje łóżek dla najmłodszych i lekarstw. Największym jednak problemem jest dojmujący głód. Dzieci z sierocińca w Mgolole bardzo rzadko jedzą mięso - najwyżej raz w tygodniu. Podstawowym posiłkiem jest zazwyczaj ryżowy kleik z warzywami. Uboga w białko dieta przyczynia się do osłabienia dzieci, które zapadają na liczne choroby. Rząd Tanzanii nie finansuje sierocińców, przez co zdane są one na łaskę ludzi dobrej woli. W Mgolole, położonym w biednym regionie tego kraju sytuacja domu dziecka jest więc dramatyczna. Pomocy tej placówce udziela Fundacja Dzieci Afryki. Za jej pośrednictwem udało się zorganizować w sierocińcu budowę niewielkiej farmy i zakupić krowę. W trakcie budowy są chlewy i zagroda, w których hodowane będą świnie i kury. Niestety, zakup zwierząt hodowlanych dalece wykracza poza możliwości finansowe sierocińca. Z tego powodu Fundacja Dzieci Afryki apeluje o pomoc.

Środki generowane przez coroczną zbiórkę makulatury w Powsinie przeznaczane są na finansowanie szlachetnych celów. Jako społeczność pomagaliśmy już budować studnie w Sudanie Południowym. W tym roku mamy okazję pomóc nakarmić dzieci w odległym Mgolole i wesprzeć Siostry od Niepokalanego Serca Maryi w heroicznej walce o życie tych, którzy są najsłabsi i opuszczeni.

Gorąco zachęcam więc Państwa do wzięcia udziału w zbiórce makulatury, która odbędzie się w dniach 14-15 maja 2016 r. Na parkingu za kościołem wystawiony zostanie kontener, do którego będzie można składać książki, gazety i inne produkty papierowe. Dla tych, którzy nie mają możliwości przywiezienia makulatury a chcieliby wesprzeć finansowo sierociniec w Mgolole, zorganizowana będzie zbiórka do puszek po Mszach świętych w niedzielę 15 maja.

Zachęcam Państwa również do odwiedzenia strony Fundacji - dzieciafryki.com, a także do polubienia strony Dzieci Afryki w Tanzanii na Facebooku, gdzie relacjonowane są postępy prac w Mgolole.

Z Panem Bogiem.

Grzegorz Gałczyński

ANDRZEJ MELAK – NASZ PARAFIANIN I MIESZKANIEC POWSINA

 – POSŁEM NA SEJM NAJJAŚNIEJSZEJ RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Jeszcze nie opuściły nas pozytywne emocje towarzyszące udziałowi w dniu 10 kwietnia 2016 r. w bardzo uroczystych i jakże różniących się od poprzednich, obchodach 6. Rocznicy Katastrofy Smoleńskiej, a tu następne bardzo podniosłe wydarzenie. Dzień 12 kwietnia 2016 r. to data, która na długo zapisze się w naszej pamięci. Zapisze się ze względu na wagę doniosłego wydarzenia, które ma dla nas wymiar społeczny oraz historyczny. Tego dnia Andrzej Melak - nasz parafianin, z którym obszerny wywiad przeprowadziłam w marcu 2015 r., przybliżając w „Wiadomościach Powsińskich” Jego ciekawą osobowość i długoletnie społeczne działania - o godzinie 11.00 złożył w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej uroczyste ślubowanie i objął mandat poselski po przedwcześnie zmarłym parlamentarzyście Prawa i Sprawiedliwości Arturze Górskim. Należy podkreślić, że podczas wyborów w 2015 r. Andrzej Melak w okręgu warszawskim zebrał 4417 głosów.

Na uroczystość ślubowania przybyła rodzina, przyjaciele, znajomi, wyborcy i młodzież szkolna, zajmując prawie wszystkie miejsca na sejmowym balkonie. Wśród nich znalazła się też liczna delegacja z Powsina, Kabat i z Bielawy. Przybyliśmy tam niemal rodzinnie, żeby pogratulować, potwierdzić naszą aprobatę oraz wyrazić radość, że nasz parafianin, mieszkaniec Powsina, dla wielu dobry znajomy, sąsiad, kolega i przyjaciel, będzie mógł jeszcze skuteczniej działać, uwzględniając sygnalizowane przez nas potrzeby społeczne, gospodarcze i patriotyczno-narodowe. Nie zabrakło przy tym śpiewu z życzeniami 100 lat w zdrowiu, szczęściu i życzliwym otoczeniu. Po tym miała miejsce krótka sesja zdjęciowa dla uwiecznienia tych ważkich historycznych chwil.

W trakcie rozmów nasz nowy parlamentarzysta mówił m.in: "Proszę Państwa o modlitwę, abym jak najlepiej mógł pełnić służbę w nowej roli. Obiecuję, że tak jak dotychczas, będę niestrudzenie pracował dla dobra wspólnego naszej Ojczyzny”. I tej nowej roli mogliśmy zaraz towarzyszyć ponieważ o godz. 12.00 Marszałek Marek Kuchciński otworzył w Sejmie wystawę "Portrety smoleńskie", mówiąc: "Mam wielki honor otworzyć tą niezwykłą wystawę w skromnych progach Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej. Widzimy tutaj twarze naszych współczesnych bohaterów, którzy zginęli za ojczyznę i jak wielu członków naszych pokoleń zginęli, polegli na Wschodzie. Jakie to charakterystyczne dla dziejów Polski i Polaków".

Organizatorem tej wystawy jest Andrzej Melak, Przewodniczący Komitetu Katyńskiego. Wystawa prezentuje portrety 96 osób tragicznie zmarłych w katastrofie smoleńskiej 10 kwietnia 2010 r. Przy oprowadzaniu poseł Andrzej Melak komentował: "Zginęli dlatego, że jechali do Katynia, by wykrzyczeć polski żal i polską krzywdę wobec całego świata - o zbrodnie ludobójstwa, nieukaraną, nieosądzoną, lekceważoną przez cały świat”. Autorką obrazów jest Małgorzata Wrochna, która apelowała o życzliwą pamięć o osobach, które zginęły oraz o wielkiej stracie jaka dotknęła Polskę i Polaków. Zwiedzanie tej wystawy odbyło się w atmosferze wielkiej powagi, zadumy i refleksji oraz nierzadko ze łzami w oczach. „Jest wiele do zrobienia, ale kiedy naszym działaniom przyświecać będzie hasło: „Bóg, Honor, Ojczyzna”, to wtedy wszystko będzie jasne i proste” - powiedział na zakończenie Andrzej Melak.

Szanowny Panie Pośle, każdy wybór niesie za sobą nadzieję i oczekiwania. Gratulujemyi życzymy Panu dumy z uzyskania mandatu poselskiego w służbie dla Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polskiej. Życzymy wytrwałości i umiejętności przy realizacji społecznie oczekiwanych zadań, zapewniając o naszym wsparciu i darze modlitwy.

Teresa Gałczyńska

NA DWA AUTOKARY DO ŁAGIEWNIK

Godzina 4:30 w dniu 3 kwietnia br. - wyjazd spod tzw. „Żeberka” gmina Konstancin-Jeziorna.Ruszamy z małym opóźnieniem do Sanktuarium Bożego Miłosierdzia na uroczystości tegoż święta. Jest to pierwsza niedziela po Wielkanocy. Pan Jezus ukazując się siostrze Faustynie Kowalskiej mówił do niej: „Córko Moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu Moim. Pragnę, aby Święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mojego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżają do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św. dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar.”

Jadąc w stronę Magdalenki zabraliśmy kolejnych pielgrzymów. Jest to bowiem pielgrzymka międzyparafialna: z Klarysewa – parafia pod wezwaniem św. Bożej Rodzicielki Maryi, Mirkowa – parafia pod wezwaniem św. Józefa Oblubieńca NMP, z Konstancina – Wniebowzięcia NMP, ze Skolimowa – parafia M.B. Anielskiej i z Chylic – parafia pod wezwaniem bł. Urszuli Ledóchowskiej. Zorganizowana przez panią Zenobię Tuszyńską z Konstancina (pielęgniarkę). Jedzie z nami jeden kapłan ks. Stanisław Kaczmarczyk z Łomianek k/Warszawy. My również dołączamy do tej pielgrzymki. Po raz pierwszy będziemy uczestniczyły w uroczystościach Bożego Miłosierdzia, właśnie w dniu tego święta. Atmosfera w autokarze jest głęboko modlitewna. Na miejsce dojeżdżamy również z małym opóźnieniem. O godzinie 10.00 rozpoczęły się główne uroczystości Mszy św. Koncelebrowana przy ołtarzu polowym w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie- Łagiewnikach pod przewodnictwem kardynała Stanisława Dziwisza, metropolity krakowskiego. W głoszonej homilii zaznacza wyraźnie, że wiara w zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, która objawia się w jego ranach, a przede wszystkim w boku, z którego wypłynęła krew i woda są darami Eucharystii i Chrztu św., przez które Bóg pragnie okazać Swoje miłosierdzie. Kontynuując homilię podkreślał, że Kraków to miasto św. Faustyny i św. Jana Pawła II. To wielcy orędownicy Bożego Miłosierdzia. Ks. Kardynał na koniec nawiązał do Światowych Dni Młodzieży, które odbędą się w tym samym miejscu, a przewodniczyć im będzie Papież Franciszek. Kardynał serdecznie zapraszał młodzież z całego świata, by przyjeżdżała i nie lękała się.

Zdumione byłyśmy tym jak wielu wiernych zgromadziło się na błoniach łagiewnickich – wydawało się nam, że było ich znacznie więcej niż w Częstochowie. W Eucharystii jak i w odmawianiu Koronki do Miłosierdzia Bożego o godz. 15.00 czynny udział brali przedstawiciele różnych narodowości z prawie wszystkich kontynentów. W chwili wolnej nawiedzałyśmy miejsca gdzie złożono relikwie św. Faustyny, gdzie można było adorować Najświętszy Sakrament, a wszystko po to, aby w tym szczególnym dniu wyprosić potrzebne łaski. Chodząc wokół Bazyliki Miłosierdzia Bożego, kupując dewocjonalia napotykałyśmy ludzi o różnych kulturach i językach. Reasumując można rzec, iż ten czas podróży i pobytu w Łagiewnikach, który był nam dany, to był czas bardzo nam potrzebny. Każda z nas doświadczyła niezwykłej duchowej wspólnoty. W drodze powrotnej odwiedziliśmy Cmentarz Rakowicki. Odmówiliśmy pacierz przy grobie rodziców św. Jana Pawła II, jak również zmówiliśmy modlitwę błagalną o intronizację Jezusa Chrystusa Króla Polski przy grobie Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny. Obdarowani łaskami Bożymi szczęśliwie wróciliśmy do swoich domów.

Hania Komosa, Bożena Karaś, Dorota Szeller i Aleksandra Komosa (parafia Powsin)

KUCHENNE NOWINY SIOSTRY LUDWINY

Chrzan z jajkiem

Składniki:

40 dag korzenia chrzanu

2 jajka

1 cytryna

1 łyżka stołowa majonezu

szczypta soli i cukru dla „wyostrzenia” smaku

Wykonanie:

Chrzan zetrzeć na tarce i skropić sokiem z cytryny. Jajka ugotować, wystudzić i zemleć (można dokładnie rozgnieść widelcem). Do chrzanu dodać: jajka, majonez, sól, cukier i wszystkie składniki dokładnie wymieszać. Przełożyć do słoików, przechowywać w lodówce. Podawać do wędlin i kanapek.

Uwaga - w kwietniu i w maju nie zapominajmy o cennej pokrzywie!

Młodą pokrzywę umyć, sparzyć gorącą wodą, odcedzić i zemleć. Podzielić na porcje i zamrozić. To bogate w żelazo i inne mikroelementy ziele można podawać np. do drugiego dania, doprawiając w taki sam sposób w jaki przyrządzany jest szpinak.

Wiosenną pokrzywę można też ususzyć, a potem pić zimową porą, jako herbatę wzmacniającą i oczyszczającą. Równie cenne są rozłogi pokrzywy. Kopie się je późną jesienią, czyści, tnie na kawałki i konserwuje niskoprocentowym alkoholem. Zmagazynowane w rozłogach składniki, a zwłaszcza żelazo, to doskonałe jego źródło przez całą zimę (np. 1 łyżka nalewki dziennie przez 2 - 3 tyg. a potem obowiązkowa przerwa, uzależniona zawartością żelaza we krwi).

Opracowała: Teresa Gałczyńska