Wiadomości Powsińskie Luty 2019

RELACJA Z BETLEJEM

NARODZINY MESJASZA – BOGA I CZŁOWIEKA

"GDY KRÓL SIĘ NARODZIŁ..."

POWITAJMY MALEŃKIEGO...

NIESAMOWITA WYCIECZKA

NA SZLAKU CYSTERSÓW

CYPRIAN NORWID - KTO TO JEST?

ŚWIĘTE DNI I WIECZORY – WSPOMNIENIA I REFLEKSJE

XVII WILANOWSKI WIECZÓR KOLĘDOWY W POWSINIE

CIEKAWOSTKI I PORADY

ROK 2018 W POWSIŃSKIM ZESPOLE CARITAS

KĄCIK: NAPISALI DO NAS

KRONIKA PARAFII STYCZEŃ 2019

Z ŻYCIA PARAFII

KALENDARZ DUSZPASTERSKI NA LUTY 2019

RELACJA Z BETLEJEM

Uczniowie klasy piątej Szkoły Podstawowej w Powsinie   otrzymali na lekcji religii zadanie, by napisać do gazety RELACJĘ Z BETLEJEM. Oto, czego dokonali młodzi ludzi.

NARODZINY MESJASZA – BOGA I CZŁOWIEKA

Pewnego dnia, gdy pojechaliśmy w podróż naukową do Betlejem, jeden z podróżników potknął się na podejrzanym, zakurzonym przedmiocie. Wzięliśmy ten dziwny przedmiot do naszego hotelu, oczyściliśmy go i okazało się, że jest to stary pamiętnik podpisany K+M+B. Uznaliśmy z naszą ekipą, że są to inicjały starożytnych mędrców: Kacpra, Melchiora i Baltazara. Bardzo nas to zainteresowało, więc postanowiliśmy sprawdzić, co jest w środku.

Na pożółkłym papierze były napisane słowa w różnych językach. Przetłumaczyliśmy je i oto, co było tam napisane: "Szliśmy wiele dni na pustyni za gwiazdą betlejemską, aż w końcu doszliśmy do pałacu Heroda. Gdy spytał, gdzie się wybieramy, wyjawiliśmy mu, że gwiazda, za którą podążaliśmy, zwiastowała Mesjasza. Wypuścił nas ze swego królestwa prosząc, byśmy wracając powiedzieli mu, gdzie znajduje się ten Mesjasz. Szliśmy dalej, aż gwiazda zaprowadziła nas do zwykłego domu. Uważaliśmy, że ten dom jest niegodny Syna Bożego, lecz weszliśmy do środka i spojrzeliśmy na to niezwykłe dziecko. Od razu wiedzieliśmy, że jest to Mesjasz, Syn Boży i człowiek równocześnie!”

Alicja, Helena i Mateusz

"GDY KRÓL SIĘ NARODZIŁ..."

Dzisiaj wybierzemy się do Betlejem, aby poznać historię narodzin Jezusa. Teraz cofnijmy się w czasie i zobaczmy, jak to było...

Maryja i Józef wybrali się do miasteczka Betlejem na spis ludności. Wkrótce potem trzech Mędrców udało się do króla Heroda spytać, gdzie narodził się Zbawiciel. Po zapytaniu, Herod zmarszczył czoło i powiedział: "Jaki król?! Jaki Zbawiciel?! Ja o niczym nie wiem!" Mędrcy podziękowali za przyjęcie przez króla. Po kilku dniach Herod rozkazał zgładzić wszystkich małych chłopców.

Maryja i Józef udali się do noclegowni, lecz nie było miejsc. Udali się, więc do pobliskiej gospody szukać schronienia. Nikt nie chciał ich przyjąć, prócz pewnego człowieka, który udostępnił im szopkę. W nocy Maryja porodziła Syna Jezusa. Pasterze zobaczyli anioły i za nimi podążyli. Dotarli do szopki i złożyli dary. Tak samo zrobili królowie. Przynieśli mu złoto, kadzidło i mirrę. Zaczęli świętować narodziny Pana.

Powróćmy jednak do czasów teraźniejszych i podsumujmy. Pan narodził się w Betlejem w obecności zwierząt, aniołów i pasterzy. Dowiedzieliśmy się także, że pewien historyczny kronikarz pomylił daty urodzenia Jezusa. Tak naprawdę Jezus urodził się kilka lat wcześniej niż podają pisma.

Wiktoria, Zosia, Antek

POWITAJMY MALEŃKIEGO...

Na początku drogi do Betlejem zobaczyliśmy większą od innych lśniącą gwiazdę. Wiedzieliśmy, że mamy iść w jej kierunku. Po około 10 kilometrach ujrzeliśmy piękną, ubogą stajenkę, a w niej zwierzęta, anioły i Józefa z Maryją tulącą Jezusa.

Nieśmiało weszliśmy do stajenki i oddaliśmy pokłon Dzieciątku. Nie zapomnieliśmy o darach. Złożyliśmy: wiarę, czyste serca i kaszkę. Maryja była obolała po porodzie, a wszyscy wokół śpiewali kolędy. Nieco różniły się od naszych współczesnych. Nie umieliśmy się z nimi porozumieć, ponieważ mówili po aramejsku. Stojący obok Gabriel pomógł nam zrozumieć mowę tych Izraelitów.

Okazało się, że Maryja miała przy porodzie około szesnastu lat. W tej chwili zobaczyliśmy Trzech Króli wjeżdżających na wielbłądach. Bez zastanawiania się zeskoczyli ze swych zwierząt, oddali Mu pokłon i dary: złoto, kadzidło i mirrę.

Przepraszamy, musimy już kończyć, żeby dołączyć do wspólnego kolędowania.

Kolejna część nastąpi...

Gabrysia, Julianna, Dawid

NIESAMOWITA WYCIECZKA

Przybyliśmy do Betlejem i postanowiliśmy trochę pozwiedzać. Po kilku minutach zauważyliśmy zamieszanie wokół pewnej stajenki. Ciekawość była silniejsza i postanowiliśmy podejść bliżej. Gdy podeszliśmy, usłyszeliśmy dziecięcy płacz. Po chwili zobaczyliśmy także zwierzęta i pasterzy, otaczających rodziców wraz z Dzieckiem. Bardzo nas to zaciekawiło, ale także zdziwiło.

Gdy kobieta zauważyła nasza obecność, uśmiechnęła się i zawołała: "Podejdźcie kochani! Na pewno też chcecie zobaczyć Pana! Wymieniliśmy spojrzenia. Nie trzeba było słów, żebyśmy wiedzieli, że wszyscy chcemy podejść. Podeszliśmy i po prostu zamarliśmy w bezruchu. Przyglądaliśmy się Dzieciątku. Miało wspaniałą aureolę, tak jakby boską... Staliśmy tak jeszcze przez chwilę, a potem zapytaliśmy, co się tu dzieje, a kobieta odpowiedziała: "Nie bójcie się, jestem Maryja, matka Pana Jezusa, który wkrótce zbawi świat!" "Musimy... eee... wyjść, ustalić fakty..." - powiedział Stasiek.

Kiedy chcieliśmy wyjść, do stajenki weszli Trzej Królowie. Byliśmy zszokowani. Królowie zaczęli składać dary i kłaniać się, co chwila. Jakaś dziwna siła także nas zmusiła do ukłonów. To było coś, czego nie da opisać, nasze ciała po prostu same się ruszały, ale nas to nie denerwowało. Byliśmy tam jeszcze dobre kilka godzin, ale tego nie będziemy już opisywać. To było wspaniałe przeżycie. Mamy nadzieję, że czytając, poczuliście to samo, co my.

Julia, Kuba, Staś

NA SZLAKU CYSTERSÓW

Europejskie Drogi Kulturowe, to idea powstała w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku, pod patronatem Rady Europy. Drogi te mają przybliżać mieszkańcom poszczególnych rejonów Starego Kontynentu, ale również w wymiarze lokalnym, w poszczególnych krajach, kulturę i historię naszego kontynentu. Jedne zapoznają nas z pewnym okresem w naszych dziejach – Droga Baroku, która zapoznaje nas z dokonaniami naszych przodków w dziedzinie architektury i sztuki. Inne – Droga Longobardów czy Wikingów, przybliżają nam historię ludów, które odegrały znaczącą rolę w dziejach Europy. Natomiast Drogi św. Jakuba do Santiago de Compostella i Cystersów, przybliżają nam średniowieczne nurty duchowe. Ostatnio powstał pomysł wytyczenia Szlaku Książąt Mazowieckich, nawiązujący do jednego z najważniejszych wydarzeń w historii Polski a mianowicie bitwy pod Grunwaldem. Moim zdaniem na trasie tego szlaku nie powinno zabraknąć dzielnicy Wilanów, ponieważ wojska księcia Janusza I Starego wyruszając z Czerska w kierunku Czerwińska, gdzie zbudowany został most, jak dziś go nazywamy - pontonowy, przechodziły przez nasze strony. W szeregach wojsk podążających pod Grunwald, byli członkowie rodu Ciołków, właściciele dóbr Powsin, którzy w tej wiekopomnej bitwie mieli swój znaczący udział. 

W czerwcu 2011 r. Szlak Książąt Mazowieckich został oznakowany dzięki staraniom Mazowieckiej Regionalnej Organizacji Turystycznej. W ramach tego projektu zostało zainstalowanych około 130 tablic kierunkowych typu E 22 oraz tablice informacyjne opisujące zabytki i miejscowości leżące na Szlaku.

Ale skupmy się na cystersach. Ich początki związane są z reformami zmierzającymi do odnowy i pogłębienia życia monastycznego, poznania jego źródeł oraz reguły św. Benedykta z Nursji. Regułę tą ściślej powiązano z ascezą i życiem eremickim. Powstanie zakonu zawdzięczamy św. Robertowi, opatowi klasztoru benedyktynów w Molesmes, który po opuszczeniu macierzystego zgromadzenia z grupą swych uczniów osiedlił się roku 1098 w Dijon, zakładając nowy klasztor zwany po łacinie Cictercium. Cystersi zamienili czarny habit benedyktyński na biały lub szary z czarnym szkaplerzem. Głęboka wiara w tajemnice życia nadprzyrodzonego oraz powrót człowieka do swojego Stwórcy, jako podstawowy warunek powołania zakonnego, są podstawami tej tak specyficznej duchowości. Powrót do Stwórcy miały zapewnić ćwiczenia duchowe, kontemplacja, czytanie Pisma świętego i pism Ojców Kościoła.

Podstawą egzystencji fizycznej były ubóstwo i praca na własnej roli dająca utrzymanie. Jadano dwa skromne posiłki dziennie. Zakon zrezygnował z wszelkich beneficjów, czynszów i wielkiej własności ziemskiej. Surowa reguła przyczyniła się do spadku liczebności tego zgromadzenia. Przełomowym wydarzeniem dla coraz mniej licznego zakonu, było wstąpienie do niego w roku 1112 św. Bernarda z grupą 30 uczniów z Burgundii. Fakt ten przyniósł niebywały rozwój sieci klasztorów tego zgromadzenia na terenie całej Europy. W roku 1113 powstaje protoopactwo w La Ferte, w 1114 r. w Pontygny, w 1115 w Morimond i Clairvaux. Po Francji cystersi pojawiają się we Włoszech, Anglii i na terenie dzisiejszych Niemiec. W połowie XII w. mają już swe domy w Hiszpanii, Austrii, Irlandii, Portugalii, Danii, Czechach i na Węgrzech. W bardzo krótkim czasie cystersi zostają jednym z najliczniejszych i najprężniej się rozwijających gospodarczo zakonów ówczesnej Europy. Umierając w 1153 r. św. Bernard pozostawił w spadku Europie 350 ośrodków cysterskich.

Po śmierci św. Bernarda cystersi zaczęli stopniowo odchodzić od reguły ubóstwa, przyjmując nadania ziemskie wraz z ludnością na nich osiadłą. Odchodzono też od życia pustelniczego, lokując swe domy przy szlakach handlowych, co niewątpliwie było w sprzeczności od pierwotnej zasady „oddalenia od świata”. Szybko zasłynęli ze swej gospodarności, a okolica, w której osiedli, zawdzięczała im swój szybki rozwój gospodarczy, jak i kulturowy oraz duchowy. Wysoka wydajność w ich gospodarstwach pozwalała, po zaspokojeniu własnych potrzeb, na sprzedaż produktów przez nich wytwarzanych. Byli prekursorami w stosowaniu nawożenia, melioracji, zakładaniu stawów rybnych oraz trójpolówki.  Spod ich ręki wychodziły również wyroby rzemieślnicze. W klasztorach byli specjaliści zajmujący się szewstwem, kowalstwem, garncarstwem, stolarstwem itp. Zajmowali się również ziołolecznictwem, sporządzając zestawy ziół, które pomagały na wiele dolegliwości, a receptury na produkty z ich piwnic stosowane są do dnia dzisiejszego.

W Polsce pojawili się w drugiej połowie XII, przyczyniając się do odbudowy naszego kraju po niszczycielskich najazdach Tatarskich, wiek później. Na naszych ziemiach, poza rolnictwem i rzemiosłem, zajmowali się górnictwem i hutnictwem. Opactwo w Wąchocku dzięki przywilejowi z 1249 r., zezwalającemu na pozyskiwanie kruszców, dało początek sieci hut w Rejowie, Starachowicach, Skarżysku – Kamiennej, które przyczyniły się w czasach późniejszych do powstania staropolskiego zagłębia przemysłowego. W innych rejonach Polski były to papiernie, huty szkła, żelaza, ołowiu, srebra czy kopalnia złota w Złotoryi, która była własnością klasztoru w Lubiążu. W XIII wiecznym rozwoju gospodarczym ziem polskich cystersi mają swój niezaprzeczalny, znaczący udział, a ich rozwiązania organizacyjne w rolnictwie przyczyniły się w wiekach późniejszych, do znacznego wzrostu zamożności kraju i eksportu polskich płodów rolnych na rynki zachodniej Europy.

Krzysztof Kanabus

CYPRIAN NORWID - KTO TO JEST?

W tym roku klerycy z trzeciego roku Seminarium Duchownego w Warszawie przygotowali sztukę teatralną pod tytułem „SŁODYCZ’’. Czerpiąc z wyjątkowych treści zawartych w poezji Cypriana Norwida, klerycy podjęli się próby odpowiedzi na pytania, które nurtują współczesnego człowieka. Czy mogę przeciwstawić się złemu duchowi, który próbuje mnie uwieść? Czy człowiek, który pokłada nadzieję w Bogu, ma dość sił, by oprzeć się pokusom tego świata? Czy potrafimy przyjąć prawdę o nas samych i ze skruchą prosić Boga o wolność od egoizmu i pychy?

Odpowiedzi na powyższe pytania znajdziemy w dramacie Cypriana Norwida. W swoim czasie (okres romantyzmu) był artystą fascynującym współczesnych, niezwykłą osobowością, ale kompletnie dla większości niezrozumiałym. Umarł z nędzy w przytułku, zapomniany przez współczesnych. Dziś odkrywany przez nielicznych. Jest twórcą ewangelicznym- jego pisanie wyrasta z ewangelii jak gałązka wszczepiona w krzew winorośli.   Na przykład w wierszu pt. „Marionetki”:

„Lub jeszcze lepiej - znam dzielniejszy sposób

Przeciw tej nudzie przeklętej:

Zapomnieć ludzi, a bywać u osób

- Krawat mieć ślicznie zapięty...!.”

To dobrze, że klerycy z Seminarium Duchownego w Warszawie pomagają nam przypomnieć poezję Cypriana Norwida.

ks. Jan Świstak

ŚWIĘTE DNI I WIECZORY – WSPOMNIENIA I REFLEKSJE

Minął miesiąc, a ja nadal sięgam pamięcią do Świąt Bożego Narodzenia i to nie tylko do tych ostatnich. Otóż grudzień zawsze kojarzył mi się z oczekiwaniem, roratami, wzmożonymi zakupami, wielką domową krzątaniną, a w tym generalnym sprzątaniem, przystrajaniem (np. ubieranie choinki, robienie szopki, montaż ozdobnych lampek…) oraz dławiącą tęsknotą. Tęsknotą za tymi, którzy odeszli do domu Pana, a także za rozproszonymi po Polsce i świecie, których właśnie w tym okresie „dopada” podobna nostalgia. Bo jest w ludziach coś pięknego i na wskroś głębokiego, a wynikającego z silnych więzi rodzinnych. „… Ach Rodzino, rodzino, czy duża czy mała, dziękujemy za to żeś nas wychowała, żeś nas kształtowała w tobie znanym trudzie w szacunku do wiary, do naszej Ojczyzny, a także dla ludzi…”

         Jakże znamiennym tego wyrazem jest polska Wieczerza Wigilijna, zawsze i we wszystkich rodzinnych domach o tej samej porze, żeby ułatwić tę nieodpartą chęć i potrzebę łączenia się sercem i myślami, żeby np. przy użyciu telefonów, Internetu wspólnie z nimi zaśpiewać: „Wśród nocnej ciszy głos się rozchodzi, wstańcie pasterze Bóg się wam rodzi…” czy też „Podnieś rękę Boże Dziecię, błogosław Ojczyznę miłą w dobrych radach w dobrym bycie, wspieraj jej siłę swą siłą. Dom nasz i majętność całą i wszystkie wioski z miastami a Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami”. Wtedy płyną łzy tęsknoty, radości i nadziei.

         Po tym łamanie się opłatkiem, które kończy spory i nieporozumienia. Dlatego składane życzenia są serdeczne, ciepłe, bo przy dobrej i silnej woli oraz wsparciu najbliższych, powinny się spełnić. Przy spożywaniu postnych 12 lub 13 potraw, rozmawiamy, śpiewamy i czekamy na Mikołaja i Pasterkę rozpoczynającą się od radosnej „Wśród nocnej ciszy, głos się rozchodzi, wstańcie pasterze Bóg się Wam rodzi…” Tak zaczynało i zaczyna się wielkie, radosne i dość długie świętowanie, trwające aż do Objawienia Pańskiego, czyli Święta Trzech Króli, a nawet do Święta Chrztu Pańskiego. W tym czasie z ciekawością odwiedza się kościoły, żeby pocieszyć oczy i ducha pięknymi i jakże wymownymi szopkami. Nasza powsińska szopka jest także godna podziwu w swojej konstrukcji i przekazie. Prosta, lecz bardzo wyrazista, zapraszająca do zatrzymania i zadumy nad cudem Bożego Narodzenia i wielkiego Bożego Miłosierdzia. I za to jeszcze raz dziękujemy jej twórczemu pomysłodawcy i pomocnym wykonawcom.

         Moja Mama nazywała ten czas świętymi dniami i wieczorami, ponieważ można było odpocząć i cieszyć się rodzinnymi i sąsiedzkimi spotkaniami (pisałam już w Wiadomościach Powsińskich o towarzyszących temu okresowi dawnych tradycjach, zwyczajach i zabawach).

         Mijają lata, na naszych oczach zmienia się świat, zarówno na lepsze, jak i na gorsze. Za wielce niepokojące zjawisko należy uznać podstępne szerzenie się gender o destrukcyjnym charakterze zarówno wobec osoby, jak i relacji międzyludzkich, w tym rodzinnych i całego życia społecznego. „W tej ideologii wszystko, co jest osobowe, duchowe, podmiotowe, jest wykasowane. Istnieje jedynie seksualizm” – akcentuje i przestrzega ks. prof. Tadeusz Guz. Jest ona tym bardziej groźna, że "zdecydowana większość nie wie, czym jest ta ideologia, nie wyczuwa, więc żadnego niebezpieczeństwa." Papież Benedykt XVI już 2013 r. przestrzegał – „Ideologia gender jest groźna, gdyż kwestionuje naturę człowieka, manipuluje nią i odbiera mu godność”. Przestrzegał przed „ateistyczną antropologią”, która zakłada, że „człowiek sprowadza się do funkcji autonomicznych, rozum ogranicza się do mózgu, zaś dzieje ludzkie do przeznaczenia samorealizacji.” Według papieża w takiej perspektywie „wszystko to, co jest technicznie możliwe, staje się legalne z moralnego punktu widzenia, każdy eksperyment jest do przyjęcia, dopuszczalna jest każda polityka demograficzna, a każda manipulacja jest legitymizowana”. Rodzi się, zatem pytanie, czy nasze rodziny wykazują dostateczną czujność wobec tak destrukcyjnego zagrożenia? Tym bardziej, że działania te są skierowane na każdą sferę naszego życia np. pracę, zdrowie, edukację, kulturę itd.

 Inną plagą, pochodną wspomnianej ideologii, jest walka z religią a zwłaszcza z religią w szkole – „Walka z religią w szkole jest atakiem na wychowanie i kształt przyszłego życia społecznego” – zauważa bp Henryk Tomasik. "Tradycja polska jest taka, że religia zawsze była w szkole, z wyjątkiem około 40 lat czasów komunistycznych. Wyrzucanie religii ze szkoły jest wracaniem do tych czasów" - powiedział w TVN24 ks. Paweł Rytel-Andrianik, rzecznik Konferencji Episkopatu Polski.

         Każdy z ww. przykładów wymaga szerszego rozwinięcia, ale w nowym roku podzielę się z Państwem tym, co mnie napawa optymizmem i radością w naszej parafii i dzielnicy. Otóż dzięki trwaniu w wierze i tradycji wiele osób w czasie przedświątecznym organizowało bądź wspierało akcje charytatywne z myślą o pomocy ubogim (jałmużna dla potrzebujących żyjących obok nas, a także na dalekim Wschodzie, w Afryce czy w Syrii). Wspólne wigilie, którym przewodniczyli księża, dyrekcja Centrum Kultury Wilanów oraz przedstawiciele Zarządu i Rady Dzielnicy, sprzyjały wzajemnemu poznawaniu i zacieśnianiu więzi podczas dzielenia się opłatkiem, wspólnego śpiewu kolęd i tradycyjnego poczęstunku.       

         Poświąteczne dni i wieczory można było również spędzić przyjemnie i pożytecznie. Przedstawiciele Zespołu Powsinianie, Grupy 30+ oraz Kameralny Zespół Folklorystyczny w dniu 6 stycznia 2019 r. wzięli udział w Orszaku Trzech Króli, zorganizowanym przez Centrum Kultury Wilanów na Zawadach. Uroczystość uświetniła Gwardia Gryfa z Wrocławia w skład, której weszli królowie: Kacper, Melchior i Baltazar (wg Ewangelii św. Mateusza królowie przybyli do Betlejem, aby złożyć nowo narodzonemu Jezusowi hołd i ofiarować dary: złoto, kadzidło i mirrę), Anioł Gabriel, tańczący Dzwoneczek i Gwiazda Betlejemska. Dzieci, zostały obdarowane słodyczami, a dorosłych - przed wspólnym radosnym kolędowaniem pod kierunkiem dyrektora CKW Roberta Woźniaka i kierownika artystycznego Grzegorza Toporowskiego – w to mroźne i wietrzne południe, poczęstowano gorącą czekoladą oraz pyszną kawą i herbatą.

         Jeszcze tego samego dnia w Świątyni Opatrzności Bożej wielu z nas wysłuchało wyjątkowego koncertu kolęd w wykonaniu Zespołu Pieśni i Tańca Politechniki Warszawskiej, składającego się z „tańczącego chóru”, „śpiewającej grupy tanecznej” oraz studenckiej kapeli pełnej twórczej pasji. Z tak ambitną polską młodzieżą możemy być spokojni, bo to godne, pokoleniowe następstwo.

         W dniu 7 stycznia 2019 r. licznie zebrani w salce katechetycznej u Sióstr Felicjanek w Powsinie, mogli uczestniczyć w wieczornicy, która łączyła zwyczaj darcia pierza na poduszeczkę dla urodzonego w noc sylwestrową po godz. 24.00 Wilanowszczaka/Wialnowianki i obejrzeć występ wielopokoleniowego Teatru Obrzędu Ludowego "Zaboracy", działającego przy Centrum Kultury i Biblioteki im. Jana Karnowskiego w Brusach (woj. Pomorskie). Chwila dramatyczna "Świat według Józefa Chełmowskiego" to spektakl przybliżający życie i bogatą twórczość znanego kaszubskiego, ludowego malarza, rzeźbiarza oraz gawędziarza, przez Pomorzan dumnie zwanego „naszym Leonardem da Vinci”. Pełni podziwu dla pieczołowitego kultywowania wiary, patriotyzmu i języka kaszubskiego (mowy zachodniosłowiańskiej i lechickiej do dziś używanej w Polsce przez około 108 tysięcy ludzi), resztę wieczoru spędziliśmy iście karnawałowo w Domu Pracy Twórczej na Ptysiowej 3. Nie zabrakło, bowiem wspólnego śpiewu, tańców przy skocznej muzyce dwóch kapel (kaszubskiej i powsińsko-wilanowskiej) oraz smacznego gościńca dla wszystkich naszych miłych gości, a zwłaszcza dla tych, których czekała daleka, powrotna droga. 

         Ponieważ „Pięknie życie spędzamy w Powsinie, nasza radość ujmuje nam lat. Bo z serc naszych melodia ta płynie by słyszeli ją siostra i brat”… ma to swoje odzwierciedlenie w cotygodniowych próbach, na których pan Grzegorz Toporowski przygotowuje nasz Zespół „Powsinianie” do kolejnych okolicznościowych śpiewaczych spotkań, czy występów np. koncerty kolęd, festiwale. Po takiej intensywnej muzycznej lekcji znajdujemy trochę czasu na niezbędne ustalenia planu w innych obszarach naszego dalszego działania przy mini biesiadce pod hasłem: Czym chata bogata (np. przy pączkach, faworkach, chlebie z domowym smalcem i ogórkiem, placuszkach itp.). Ponieważ jesteśmy dostatecznie rozśpiewani, to po tym obowiązkowym repertuarze z nostalgią wracamy do dawnych piosenek (np. Kolorowe jarmarki i blaszane zegarki…; Pamiętasz była jesień, mały hotel „Pod Różami", pokój numer osiem, staruszek portier z uśmiechem dawał klucz..; Mały biały domek budzi w sercu żal, za tym, co minęło i odeszło w dal…; Lat młodości jest tak mało, za to starość wlecze się…; Kiedy słoneczko za las zasło, prześlicne dziewce krówki pasło…, Konik, mały koń na biegunach… itd.).

         Na zakończenie pozwolę sobie Państwa zachęcić do większego uczestnictwa w organizowanych spotkaniach, występach, a także do czynnego działania. Są u nas grupy o charakterze religijnym i świeckim, otwarte na chętnych do współtworzenia naszej lokalnej rzeczywistości z pożytkiem dla wszystkich, szczególnie zapraszamy do współpracy w zespole z Redakcyjnym Wiadomości Powsińskich. Dlatego z całego serca zachęcam:

Hej sąsiedzie i sąsiadko zamiast w domu siedzieć,

zapraszamy na Ptysiową, warto nas odwiedzić.

Tu przypomnisz młode lata przy wspólnym działaniu,

Tu zapomnisz o swym smutku w tańcu i śpiewaniu.

Teresa Gałczyńska

XVII WILANOWSKI WIECZÓR KOLĘDOWY W POWSINIE

We wspólnym kolędowaniu wzięło udział 7 zespołów i chórów. Przybyły głównie chóry z parafialne, ale również zespoły funkcjonujące przy Centrach Kultury w Wilanowie i Lesznowoli (Wilanowska Orkiestra Dęta oraz Chór od Serca i połączone zespoły Powsinianie, Radosna oraz Zespół Tęcza z Gminnego Ośrodka Kultury w Lesznowoli ) i Piasecznie (Chór Lira). W pięknym powsińskim kościele zaśpiewał Chór „Cor Martis” z Sanktuarium M.B. Strapionych z Lewiczyna oraz połączone Chóry parafii Bożej Rodzicielki w Klarysewie oraz Bogurodzicy Maryi z Jelonek, Chór „Con Brio” z parafii św. Elżbiety w Powsinie, Wilanowskie Towarzystwo Chóralne.

Polskie kolędy i pastorałki to ogromna skarbnica wspaniałych utworów – my mogliśmy wysłuchać jedynie niewielkiej wybranej przez naszych gości cząstki. Każdy z chórów wykonał po trzy-cztery kolędy – dużą popularnością cieszyła się kolęda „Bóg zawitał”.

Duże wrażenie zrobiła Wilanowska Orkiestra Dęta, która po raz pierwszy wystąpiła na naszym wieczorze. Młodzi ludzie grali z wielkim zaangażowaniem - to dopiero początki działalności orkiestry, ale chyba wielka przyszłość przed nimi. Gratulacje dla dyrygenta Pana Łukasza Gallasa, któremu udało się tak świetnie zgrać ten młody zespół.

Z przytupem zaśpiewali kolędy Powsinianie wraz z zespołami Radosna i Tęcza. Muszę powiedzieć, że zapanowanie nad tak ogromną grupa śpiewaków to niezłe wyzwanie, a do tego jeszcze zespół akompaniujący – cóż wielkie uznanie dla Pana Grzegorza Toporowskiego, który sprawował opiekę artystyczną nad zespołami.

Nasz chór parafialny „Con Brio” pod dyrekcją p. Tadeusza Zwierzchowskiego wykonał trzy utwory: „Jedyny Syn”, „Betlejemskie pole śpi”, „Dzisiaj w Betlejem”. Trudno mi oceniać nasze wykonanie skoro sama śpiewałam, ale słyszałam pozytywne opinie, więc chyba było ok.

Wszystkie chóry otrzymały pamiątkowe dyplomy oraz drobne upominki (wręczane przez ks. proboszcza Lecha Sitka), a po zakończonych występach, wykonawcy mogli się, co nieco posilić na wspólnej agapie, która miała miejsce w domu parafialnym, naprzeciwko kościoła.

Warto było przyjść i posłuchać, a także pośpiewać – trzeba przyznać, że gdy wszyscy zaśpiewali razem to niemal mury świątyni się zadrżały. Serdeczne podziękowania dla organizatorów (Wilanowskie Towarzystwo Chóralne i Centrum Kultury Wilanów wraz parafią św. Elżbiety w Powsinie) za przygotowanie tego urokliwego muzycznego spotkania.

Agata Krupińska

CIEKAWOSTKI I PORADY

ORZECH WŁOSKI – niedoceniane właściwości lecznicze

Przy zamiarze kontynuacji naszego kącika kulinarnego wpadłam na pomysł, żeby poszerzyć jego zakres o ciekawostki i porady o różnej tematyce. Przecież mamy wiedzę, informację i bogate doświadczenie. Stąd potrzeba dzielenia się nimi w celu wzajemnego, informacyjnego wzbogacania, do czego wszystkich chętnych zapraszamy. Zmobilizowała mnie do tego dość prozaiczna prośba naszej zakonnej Siostry Donaty, za co serdecznie dziękuję. Otóż poprosiła, żebym zmieliła szklankę orzechów włoskich. Chętnie spełniłam tę drobną przysługę, lecz moja dziennikarska dociekliwość skłoniła mnie do pytania:

Siostro, i co dalej z tą tłustą masą? O tak, to dopiero początek – rzekła i chętnie przekazała swój przepis zapewniając o leczniczym i wzmacniającym działaniu tej mikstury:

do szklanki zmielonych orzechów dodać szklankę miodu, dokładnie wymieszać i odstawić na 1,5 tygodnia, niech się składniki przemacerują. po tym okresie spożywać po 1 łyżce dziennie.

         Mamy w ogrodzie drzewo orzecha włoskiego i wykorzystujemy jego liście i owoce na niewiele sposobów (np. nalewka z młodych owoców lub liści na dolegliwości żołądkowe, a dojrzałe orzechy do chrupania na sucho lub jako dodatek do sałatek bądź wypieków). Warto, więc skorzystać ze sprawdzonego przepisu Siostry Donaty, chociażby na lecznicze właściwości składników tej mieszanki. Otóż z literatury naukowej wynika, że orzechy włoskie mają wiele korzystnych właściwości:

popoprawiają pracę mózgu - koncentrację i zdolności do zapamiętywania oraz lepszego kojarzenia faktów,

są źródłem żelaza a zawarte w nich witaminy E oraz B6, wydłużają długość życia czerwonych krwinek i ich produkcję. Orzechy zawierają również cynk, który z witaminą E działa korzystnie na stan skóry,

zawarty w nich magnez i melatonina eliminuje zmęczenie i wpływa na lepszą jakość snu. To z kolei poprawia samopoczucie, co pomaga w zwalczaniu objawów depresji,

orzechy zalecane są kobietom w ciąży ze względu na wysoką zawartość kwasu foliowego wynoszącą ok. 40% zapotrzebowania, co wpływa na prawidłowy rozwój układu nerwowego dziecka,

zawierają także takie oksydanty jak: witaminy E i C oraz kwas elagowy, który blokuje rozwój nowotworów, 

wspomagają pracę wątroby, bo już ok. 30 g dziennie zapobiega chorobom pęcherzyka żółciowego a stosunkowo duża ilość błonnika poprawia pracę układu trawienia i obniża stężenie cholesterolu,

liście orzecha włoskiego mają działanie ściągające, grzybobójcze, bakteriobójcze, przeciwzapalne. Obniżają poziom cholesterolu i cukru we krwi oraz poprawiają przemianę materii.

Uwaga! Zainteresowanych informuję, że niewielką ilość sadzonek orzecha włoskiego wraz z instrukcją jego pielęgnacji można nabyć u p. Wincentego Nowakowskiego na ul. Potułkały.

Teresa Gałczyńska

ROK 2018 W POWSIŃSKIM ZESPOLE CARITAS

Poniżej przedstawiamy szczegółowe zestawienie przychodów i rozchodów Powsińskiego Zespołu Caritas w 2018 r. Na dzień 31 grudnia 2018 r. Zespół dysponował kwotą 18 125,75 zł (różnica między przychodami i rozchodami).