Wiadomości Powsińskie Listopad 2013

KATOLICKI POCHÓWEK DAWNIEJ I DZIŚ

ŹRÓDŁA DUCHOWOŚCI MAŁŻEŃSKIEJ – GDZIE ICH SZUKAĆ? 

ŚWIADKOWIE WIARY - JERZY CIESIELSKI

Zastanawiający jest fakt, że wielu z nas zna, lepiej lub gorzej historię swojej Ojczyzny, niektórzy nawet Europy i świata, ale na temat historii swojego Kościoła, w którym żyjemy od dzieciństwa do śmierci nie wiemy prawie nic. O ile ostrożnie można powiedzieć, że znamy prawdy wiary wynikające z Pisma Świętego, o tyle marna lub żadna jest nasza znajomość Tradycji Kościoła - jego historii na tle dziejów świata. Dziś pragnę przedstawić ten fragment Tradycji, który odnosi się do chrześcijańskiego pochówku zmarłych.

Pamiętamy opis z Ewangelii św. Jana, jak to Józef z Arymatei i Nikodem, ze czcią namaścili umęczone ciało Jezusa i złożyli w grobie. Tak traktowali Żydzi swoich zmarłych, w przeciwieństwie do ówczesnych Rzymian, którzy palili zwłoki aż do V wieku n.e. Nie znajdujemy w historii żadnego śladu kremacji wśród ludu żydowskiego z wyjątkiem takich nadzwyczajnych okoliczności jak wojny i zarazy. Spopielanie ciał zmarłych było praktyką nieznaną także u wielu bardziej "cywilizowanych" pogańskich narodów. Egipcjanie, Fenicjanie i Babilończycy karali śmiercią wszystkich, którzy tylko próbowaliby dokonać kremacji. W żadnym z przekazów mówiących o starożytnych męczennikach nie znajdujemy najmniejszej wzmianki o tym by chrześcijanie spalali swoich zmarłych. Wręcz przeciwnie, z wielkim oddaniem ratowano ciała świętych przed profanacją, po to by zapewnić im uroczysty pochówek.

Taka postawa chrześcijan wynikała przede wszystkim z obietnicy zmartwychwstania zmarłych, kiedy to dusza i ciało zostaną ponownie zjednoczone w Dzień Sądu oraz z wiary, że ciało jako Świątynią Ducha Świętego, obdarowywane jest za życia licznymi błogosławieństwami i namaszczeniami. Sens tych głęboko duchowych rozważań wydaje się buntować przeciw praktyce palenia ciał zmarłych.

Na przestrzeni dziejów, aż do Rewolucji Francuskiej (1789-1799) traktowano powszechnie kremację jako pogański i niezgodny z oficjalnym stanowiskiem Kościoła zwyczaj. Rewolucjoniści francuscy inspirowani nienawiścią do katolików, dokonując aktów palenia ciał, walczyli jednocześnie z wiarą w zmartwychwstanie ciał. Wraz z końcem XIX wieku zaczęły powstawać w Europie tzw. Towarzystwa Kremacji. Rozwój tych stowarzyszeń był wyrazem pojawienia się osobliwej i jedynej w swoim rodzaju innowacji, polegającej na pierwszej w historii próbie wprowadzania praktyki kremacji do ustabilizowanej kultury chrześcijańskiej. Towarzystwa Kremacji znajdowały dodatkowe wsparcie w rozszerzających się wpływach wschodnich religii, jak również ideologii masonerii. Statuty tych towarzystw, działających zresztą i dziś ( m.in. Regionalne Towarzystwo Miłośników Kremacji w Lublinie), promują kremację, pod płaszczykiem troski o higienę publiczną i ochronę ziemi.

Pierwsza oficjalna reakcja ze strony Kościoła, na zorganizowane próby wprowadzenia powszechnej praktyki kremacji nastąpiła w 1889 roku, kiedy to Święte Oficjum wydało orzeczenie, że „próba wprowadzenia tych pogańskich obrzędów do kultury chrześcijańskiej ma w rzeczywistości niechrześcijańskie, a masońskie motywacje”. Zabroniono katolikom należenia do stowarzyszeń, których zadaniem było szerzenie idei palenia ciał, jak również zabroniono udzielania pogrzebów tym, którzy „z własnej woli i w tej woli trwając aż do śmierci „ nakazali się spalić. Papież Leon XIII napiętnował kremację nazywając ją „odrażającym nadużyciem”.

Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku wymienia listę, obowiązujących katolików zakazów, dotyczących kremacji. Kanon 1203 potępia kremację ciał wiernych i nakazuje ich grzebanie. Jedynie wojna lub epidemia może usprawiedliwiać odstąpienie od tego kanonu. Także kanon 1240 odmawia prawa do chrześcijańskiego pogrzebu tym, którzy wyrazili wolę kremacji swoich zwłok. Aktualnie obowiązujące stanowisko Kościoła zawarte jest w treści kanonu 1176 Kodeksu Prawa Kanonicznego (z 1983 r.): „Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Nie zabrania jednak kremacji, jeśli nie została wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrześcijańskiej”.

Czym więc w świetle powyższego kanonu jest dzisiejsza kremacja chrześcijan? Bo zapewne to chrześcijan dotyczy pochówek w Kościele Katolickim i im przede wszystkim na nim zależy. Warto się zastanowić, czy nie kryje się w tym akcie jakaś głębsza motywacja wynikająca z określonego stosunku do tzw. rzeczy ostatecznych, do których zaliczyć należy również zmartwychwstanie ciał. Pierwsi chrześcijanie bali się palenia zwłok, ponieważ kremacja wystawiała ich wiarę w zmartwychwstanie ciała na najwyższą próbę. Lęk ten był jednak, paradoksalnie świadectwem ich wiary w realność obietnicy zmartwychwstania. O ile więc, nieufność wielu chrześcijan wobec kremacji, może mieć wciąż związek z wiarą w zmartwychwstanie ciała, to jako chrześcijanka odczuwam niepokój gdy myślę: świadectwem jakich przekonań, nadziei i wartości jest spalenie ciała osoby bliskiej, nawet w sytuacji braku sprzeciwu ze strony Kościoła. Zresztą brak sprzeciwu jest warunkowy, a sam warunek może być błędnie zinterpretowany.

Poznajmy, więc jeszcze, fragment orzeczenia Kongregacji do Spraw Kultu Bożego z 1977 roku: „Faktycznie popioły, które są znakiem zepsucia ciała ludzkiego, nie wyrażają odpowiednio charakteru jako zaśnięcia, w oczekiwaniu Zmartwychwstania. Poza tym ciało, nie popiół, przyjmuje liturgiczną cześć, bo przez Chrzest stało się świątynią Ducha Świętego.” Częściową odpowiedzią na ten problem było wydane w październiku 2011 roku przez Konferencję Episkopatu Polski zalecenie, aby obrzędy liturgiczne odbywały się nad trumną z ciałem. Spopielenie zwłok i pochowanie urny powinno się odbyć dopiero po obrzędach liturgicznych.

Trzeba podkreślić, że prawosławie nie uległo naciskom zwolenników palenia zwłok i nadal kategorycznie nie zezwala na kremację ciał, pod karą odmowy chrześcijańskiego pochówku. Protestanci jakkolwiek nie jednomyślnie zaakceptowali spopielenie zwłok już w końcu XIX wieku, dziś dopuszczają nie tylko kremacje, ale również rozsypywanie prochów w tzw. ogrodach pamięci. Ortodoksyjni Żydzi konsekwentnie sprzeciwiają się kremacji, jako pogańskiej praktyce. Stanowczy sprzeciw wobec palenia ciała zmarłego wyraża islam.

Reasumując, sprawa wymaga osobistego rozeznania i podjęcia świadomej decyzji za życia, wszak to nasze ciało i nasze zmartwychwstanie. Pamiętajmy przy tym o licznych przypadkach zmarłych świętych, których ciała pomimo upływu wielu lat od momentu śmierci pozostawały nienaruszone i chociaż jak wszystkie „ z prochu powstały”, w proch się nie obróciły. Warto odczytać wymowę tych szczególnych przypadków, wobec wzrastającej popularności kremacji, której skutki w dalszej perspektywie mogą być destrukcyjne dla wiary, rodziny i społeczeństwa.    

Teodozja Placzke

 (Tekst do dyskusji na spotkaniu Koła Przyjaciół Radia Maryja)

Patrzymy na świat często z perspektywy swoich własnych doświadczeń. Czym zatem jest dla nas życie? Rzeczywistością, w której funkcjonujemy? Ręką, którą ruszamy, domem, w którym śpimy, ziemniakami i kotletem z niedzielnego obiadu?

Często mówimy, że żyjemy na tym świecie a po śmierci pójdziemy na tamten świat. Ten i tamten. Dwa światy. Pierwszą rzeczą, z jaką musimy sobie poradzić to właśnie to rozgraniczenie: kontynuacja życia nie oznacza przejścia do takiej samej rzeczywistości, w jakiej funkcjonowaliśmy do tej pory. Twierdzenie, że po śmierci nic się nie zmienia byłoby znaczącą nadinterpretacją tej prawy wiary.

Przeżyć życie na ziemi nie oznacza jednak przetrzymać jakoś aż do śmierci. Często oszukujemy lub zabijamy dni, które jakoś idą do przodu. Gromadzimy bogactwa a tracimy kontakt z ludźmi. Przeżywamy cierpienie w sposób, który prowadzi do zgorzknienia, nie widzimy innych, jesteśmy coraz bardziej samotni.

Często, kiedy myślimy o naszych zmarłych, nie życzymy im aby kontynuowali po „tamtej stronie” swoje życie ziemskie ( z rachunkami za media, remontami i koniecznością znalezienia i utrzymania dachu nad głową) ale pragniemy by odnaleźli pokój i miłość. 

Katechizm Kościoła Katolickiego (w punkcie 1020) wskazuje na następujące kwestie: „Chrześcijanin, który łączy własną śmierć ze śmiercią Jezusa, widzi śmierć jako przyjście do Niego i jako wejście do życia wiecznego”. Zatem prawda o życiu wiecznym to otwarcie się na zawierzenie się Bogu, na nadzieję odnalezienia się w Nim na wieki.

Obyśmy codzienne obowiązki i pomaganie tym, którzy zostali nam powierzeni, traktowali jako kroki w naszej drodze do wieczności, a wierność w rzeczach małych jako otwarcie się na rzeczy przekraczające ludzkie poznanie.

ŹRÓDŁA DUCHOWOŚCI MAŁŻEŃSKIEJ

– GDZIE ICH SZUKAĆ?

„Domowy Kościół” jest określeniem zaczerpniętym z dokumentów Soboru Watykańskiego II (por. Lumen, gentium, 11), który rozwijając katolicką naukę o rodzinie za najważniejszą jej rolę uznał tworzenie środowiska wiary, w którym relacje międzyosobowe małżonków i dzieci ufundowane są na tej najważniejszej – osobistej więzi z Jezusem Chrystusem. Jednak w powszechnej świadomości „Domowy Kościół” to nazwa małżeńskiej wspólnoty będącej częścią Ruchu Światło – Życie założonego przez, zafascynowanego soborową odnową Kościoła, sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego.

Czym jest Domowy Kościół gałąź rodzinna Ruchu Światło Życie dla nas po 21 latach małżeństwa? Jest to droga naszej wzajemnej formacji religijnej, duchowej, ale także małżeńskiej i rodzinnej. Pracujemy nad sobą codziennie w domu, by potem na comiesięcznych spotkaniach naszego kręgu, podsumować te działania. Na tych spotkaniach i innych także, możemy rozmawiać z naszymi przyjaciółmi, którzy nie tylko służą nam pomocą, ale także zachęcają nas do pracy nad sobą, a czasami także upominają, ale zawsze w miłości. Miłość Boża przemienia nas każdego dnia. Dzięki byciu w kręgu jest nam łatwiej przebaczać w małżeństwie swoje niedoskonałości, które ciągle jeszcze wychodzą z nas w różnych sytuacjach naszego życia. Krąg jest także miejscem na wspólnotową modlitwę, która później jest rozwijana w naszym małżeństwie i rodzinie. Domowy Kościół to zadanie dla tych, którzy chcą jeszcze bardziej,   pomimo upływających lat, kochać współmałżonka i być bliżej niego, być razem jedno. Jest to nasza droga do bycia bliżej siebie i bliżej Boga w Kościele i przy okazji droga służby innym małżeństwom. Jesteśmy w Domowym Kościele od zawsze i zawsze chcemy tu być.  Beata i Jarek

Jesteśmy w Domowym Kościele od początku naszego małżeństwa. Z każdym rokiem, a jest to już prawie 30 lat, coraz bardziej widzimy jak wielkim darem jest dla nas ta formacja. Dla każdego chrześcijańskiego małżeństwa, pragnącego żyć pełnią życia w Chrystusie jest ona i naturalna i głęboko przemyślana zarazem. Oprócz innych tzw. zobowiązań Domowego Kościoła, szczególnie cenimy sobie dialog małżeński, który pozwala RAZEM z małżonkiem poszukiwać woli Ojca wobec nas (zmienia np. to problem negocjowania wspólnego stanowiska w najważniejszych sprawach, bo mamy je z góry, i jest ono takie samo dla każdego z nas!). No i bezcenny jest DAR WSPÓLNOTY (kręgu i całego Ruchu Światło-Życie), czyli środowiska, w którym możemy wzrastać, dzielić się otrzymanymi darami, czerpać. Na pewno jest wiele dróg do zbawienia, które daje nam Pan, ale naszą drogą jest Domowy Kościół. Teresa i Mariusz

W Domowym Kościele formujemy się od początku życia małżeńskiego. Dzięki metodom i środkom, które proponuje nam Domowy Kościół budujemy małżeńską jedność na różnych płaszczyznach życia: cielesnej, duchowej oraz emocjonalnej jak np. wychowywanie dzieci i radzenie sobie z pracą i pieniędzmi po Bożemu. Przez 25 lat małżeństwa, mimo że mamy różne pasje, żyjemy wspólnymi sprawami, a nie obok siebie. W Domowym Kościele uczymy się stawiać Boga na pierwszym miejscu i widzimy, że wtedy wszystkie inne sprawy „same” się układają. W Domowym Kościele uczymy się jak przekazywać żywą wiarę dzieciom, aby chciały żyć tymi samymi wartościami co my. We wspólnocie umacniamy naszą wiarę i pomagamy sobie żyć w takim stylu, jak tego uczy nas Pismo święte. Dzięki życiu z wiarą jesteśmy szczęśliwymi ludźmi. Elżbieta (48) i Mirosław (47) z Wilanowa, małżeństwo od 25 lat.

Być może ktoś, kto czyta te słowa, chciałby usłyszeć, że odkąd jesteśmy w Domowym Kościele - a jest to już 12 lat - nasze życie stało się łatwe, przyjemne i pozbawione wszelkich trosk i problemów. To jednak nie jest prawdą. Jesteśmy małżeństwem od 14 lat i nie omijają nas różne trudności. Jesteśmy rodzicami 3 dzieci, które mają - jak każdy z nas - lepsze i gorsze dni: kochają się i kłócą, są nam posłuszne i tak samo często - nieposłuszne. Jesteśmy tacy sami, jak zdecydowana większość współczesnych rodzin, a jednak coś nas różni. Odkąd jesteśmy w DK uczymy się, by nad naszym małżeńskim i rodzicielskim gniewem "nie zachodziło słońce". Uczymy się wzajemnej miłości i szacunku. Często upadamy, ale nasza wspólnota - jej modlitwa i wzajemne wsparcie, jak również nasze uczestnictwo w rekolekcjach, czytanie i rozważanie Pisma Świętego, modlitwa rodzinna i małżeńska, a przede wszystkim małżeńskie rozmowy, tzw. dialog - pozwalają nam wstać i iść do przodu z podniesioną głową. Pozwalają nam wzmacniać naszą miłość małżeńską i rodzicielską - mimo upływu lat nasza miłość wzrasta, a dzieci, które nie dostają tego wszystkiego, co oferuje współczesny świat, wiedzą, że są kochane i z rodziny oraz wiary mogą czerpać siłę. I właśnie TO daje nam bycie w DK - tak w naszym małżeństwie i rodzinie działa Bóg. Chwała Panu. Artur (l.40), Ewelina (l.37). Małżeństwo od 14 lat.

Nie łatwo iść przez świat w pojedynkę. Bóg tak bardzo umiłował mnie – Tanię i mnie – Marka, że połączył nas nierozerwalnym sakramentem małżeństwa. Roztoczył szlak u naszych stóp. Na tej drodze idziemy już 16 lat w Domowym Kościele i Małżeństwie, aż po życia kres. Pan wziął nas w Swoje ramiona i ukrył abyśmy byli jedno. Umacnia naszą wiarę, pielęgnuje naszą miłość, uczy rozwiązywać konflikty, obdarowuje nas Dziećmi i doświadcza życia we wspólnocie. Tania (38) i Marek (40) małżeństwo 16 lat.

Nasze małżeństwo od początku budowaliśmy ze wsparciem wspólnoty Domowego Kościoła. Pobraliśmy się z wielkiego pragnienia i miłości, jednak życie jak zazwyczaj stawiało nam różne wyzwania i trudności. Często wydawały się one po ludzku trudne do pokonania. Różnica charakterów, potrzeb, sposobu odpoczywania, brak mieszkania, odpowiednich środków materialnych. Wszystko to, jednak Pan Bóg pomagał nam rozwiązywać. Dzięki wspólnocie Domowego Kościoła nigdy się nie załamywaliśmy. Rodzina, aby wzrastać i trwać potrzebuje wspólnoty chrześcijańskich rodzin. Nie wyobrażamy sobie bez tego wychowania dzieci i wzrastania małżeństwa. Wspólnota, jej wsparcie, modlitwa i mobilizacja pomagają nam nie zbłądzić w tym zakłamanym świecie. Ania i Janusz (5 dzieci, 17 lat małżeństwa).

Bóg chce wejść w nasze życie i uczynić nas szczęśliwymi. Czyni to na różne sposoby. Nas zaprosił do Domowego Kościoła. To tu doświadczyliśmy, że wiara to nie wyrzeczenia, świadomość grzechu i własnej niedoskonałości, ale przede wszystkim radość płynąca z modlitwy, osobistej i wspólnej, z poznania Chrystusa w Jego Słowie, z przygotowania i uczestniczenia w Eucharystii. Patrząc na przemianę, jaka dokonała się w naszym życiu po 9 latach formacji w Domowym Kościele możemy zaświadczyć, że dawanie siebie Bogu i ludziom, małżonkowi, dzieciom, to nie żadna strata, to czerpanie z nieskończonej miłości Pana, która owocuje bliskością, pokojem i spełnieniem w naszym życiu małżeńskim i rodzinnym. Grzegorz (43) i Małgorzata (44), małżeństwo od 19 lat.

Jeżeli w tych świadectwach znajdujesz swoje pragnienia i odkrywasz, że Domowy Kościół mógłby być drogą dla Ciebie i Twojego małżeństwa – zapraszam do nawiązania kontaktu.

Ruch Światło – Życie Archidiecezji

W Roku Wiary w naszej parafii powstał kalendarz na 2013 r. prezentujący osoby, które całym swoim życiem świadczyły, że są katolikami, ludźmi wierzącymi w Chrystusa. W kalendarzu znalazły się tylko krótkie notki na ich temat, natomiast w Wiadomościach Powsińskich będziemy chcieli w szerszy sposób przybliżyć życiorysy Świadków Wiary.

JERZY CIESIELSKI

„Każdy z nas otrzymał do przebycia własną drogę, własne powołanie. Spraw Panie, abym zrozumiał me powołanie na każdy dzień i daj mi Twą Łaskę, abym mu był wierny...”
Jerzy Ciesielski

   Jerzy Ciesielski urodził się w 1929 r. w Krakowie. Ojciec był zawodowym wojskowym, a matka prowadziła sklep spożywczy. Ukończył Wydział Budownictwa Lądowego na Politechnice Krakowskiej i uzyskał stopień doktora habilitowanego. Pracował, jako nauczyciel akademicki prowadząc wykłady dla studentów, a jednocześnie opublikował 41 prac naukowych. Specjalizował się w technologii konstrukcji żelbetowych. Był współprojektantem wielu obiektów budowlanych. Jednym z nich była hala widowiskowo-sportowa tzw. Spodek w Katowicach. Pisał: „Wykonywana praca ma mieć swą doskonałość; ma być dobrze wykonana jako obowiązek stanu dla orientacji nadprzyrodzonej. Dla zbawienia nie jest ważne co się robi, ale jak się robi”.

   Jego wielką pasją był sport, dlatego równocześnie ukończył Studium Wychowania Fizycznego. Poznał tam swoją żonę, Danutę. Sakramentu ślubu udzielił im ks. prof. Karol Wojtyła. Mieli trójkę dzieci: Marię, Katarzynę i Piotra.

   Jerzy Ciesielski uprawiał różne dyscypliny sportowe, między innymi odnosił sukcesy w koszykówce w zespole Cracovii, organizował spływy kajakowe. Był też wielkim zwolennikiem turystyki. Jak zanotował: „Turystyka w porównaniu ze sportem wyczynowym posiada znacznie przejrzystszą problematykę. U jej podstaw jest z jednej strony potrzeba wysiłku fizycznego, a z drugiej zaś potrzeba odpoczynku psychicznego”. Jako organizator wycieczek zawsze dbał, by uczestnicy mogli codziennie brać udział we Mszy św.

   Sam był człowiekiem bardzo towarzyskim, śpiewał, grał na gitarze, świetnie tańczył. Systematyczny, zorganizowany i rzeczowy, z uśmiechem, nie narzucając swej dominacji, stawał się animatorem grupy. Nie poprzez przymus, ale wysuwając różne propozycje i rozwiązania, kierowane w pogodnej, życzliwej atmosferze. Umiał pokazywać, że chrześcijaństwo jest miłością, którą kierować się trzeba wobec bliźnich. Jego przyjaciele wspominali: „Nigdy nie miał pozy ascetycznej, był przystępny, otwarty, energiczny, reagujący spontanicznie. Życzliwy wobec wszystkich. W Jego duchowości cnoty prostoty i pokory, a także roztropności i wielkiego zawierzenia Bogu, były podstawowe.Był człowiekiem niezwykłym, a zarazem bardzo zwyczajnym. Taka też była Jego świętość.”

   Rodzina była dla niego zawsze na pierwszym miejscu. Mimo rozlicznych zajęć zawsze znajdował czas dla żony i dzieci, którym poświęcał każdą wolną chwilę. Najbliżsi odwzajemniali się szacunkiem i miłością. W domu panowała atmosfera religijności, praktykowano wspólną modlitwę wieczorną, wspólne czytanie i omawianie tekstów z Ewangelii. Bp. Jan Pietraszko, bliski znajomy Jerzego Ciesielskiego, tak wspominał: „Jeżeli się czasem mówi, że rodzina jest domowym Kościołem, to On, nie znając jeszcze tego terminu, w sposób możliwie doskonały realizował w swojej rodzinie ten postulat. Bez ostentacji, bez wielkich słów, bez nudzenia Panem Bogiem, jak to się czasem zdarza, w sposób godny, poważny i budzący szacunek wprowadzał ducha Ewangelii niepozornie, prawie niepostrzeżenie, ale wchodząc w ten dom wyczuwało się, że to naprawdę jest Kościół Domowy i że ten rys charakterystyczny zawdzięcza się właśnie ojcu”.

   Jerzy Ciesielski wytrwale dążył do pogłębiania swojej wiary. Aktywnie działał w Duszpasterstwie Akademickim. Był jednym z inicjatorów utworzenia ruchu „Rodzina Rodzin”, w którym zaprzyjaźnione młode małżeństwa mogą spotykać się i wymieniać poglądy, pomagając sobie wzajemnie. Związał się również z ruchem „Focolare” Dzieła Maryi, którego ideą było dążenie do świętości, poprzez codzienne życie według Ewangelii. Często uczestniczył we Mszy św., również jako ministrant, świadcząc swoją postawą o autentycznej żarliwości chrześcijańskiej. Zarówno życie rodzinne, jak i zawodowe rozumiał, jako zadanie, które postawił przed nim sam Bóg. „Czy nie dobrze byłoby codziennie rano zadawać sobie pytanie: w jaki sposób mam dzisiaj służyć Bogu?" – pisał.

    Przyjaźnił się z ks. prof. Karolem Wojtyłą, który wspominał: „Wiele przemierzyliśmy razem dróg wodnych i górskich, pieszo czy na nartach zimą…”. Lubił się modlić i wykorzystywał każdą po temu okazję. Każdego musiał zastanawiać Jego stosunek do Mszy św. Czasem tę Mszę św. odprawialiśmy w drodze, w głębi lasu lub nad brzegami jeziora, przeżywając wspólnie owo przedziwne przenikanie tajemnicy Odkupienia w tajemnicę Stworzenia. Jerzy z takim samym zawsze zaangażowaniem służył do Mszy św. Można też chyba przyjąć, że liturgia była szczególnym źródłem, z którego czerpał. Wiele godzin w życiu poświęciliśmy rozmowom na temat małżeństwa, jako sakramentalnej drogi powołania dwojga ludzi. Jerzy nigdy nie wątpił w to, że jest to Jego droga…Kiedyś powiedział w taki właśnie sposób najzwyklejszy, że przecież obowiązkiem chrześcijanina jest dążyć do świętości. Było to jeszcze przed Soborem Watykańskim II. Poza tym małżeństwo i rodzina zajmowały Go zawsze jako problem. Dla mnie rozmowy z Jerzym na ten temat stanowiły jedno ze źródeł inspiracji. Studium "Miłość i odpowiedzialność" powstawało na marginesie tych, między innymi, rozmów.”

   Jerzy Ciesielski zginął mając 41 lat, w 1970 r. podczas rejsu statkiem wycieczkowym na rzece Nil w Sudanie, gdy statek osiadł na mieliźnie, pękł i zatonął. Razem z nim zginął syn i jedna z córek. Jego prochy, sprowadzone do Polski znajdują się w Kolegiacie św. Anny w Krakowie.

   W 1985 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego Jerzego Ciesielskiego. Obecnie dokumentacja znajduje się już w Rzymie. Pozostaje oczekiwanie na cud. Ks. Jan Machniak napisał: „Jerzy Ciesielski staje pośród nas jako świadek radości ewangelicznej. Świadomie wybrał Chrystusa jako Mistrza na całe swoje życie. Pokazuje dziś, jak żyć Chrystusem pracując zawodowo, będąc mężem i ojcem rodziny. Jak kochać żonę i dzieci jednocześnie kochając Chrystusa. Jak budować przyjaźnie i być wiernym przyjętym zasadom. Jak modlić się i odpoczywać; pracować zawodowo, zdobywać prestiż naukowy i nie utracić chrześcijańskiej godności. Uczy cieszenia się światem i twórczego przetwarzania go, aby był domem pełnym miłości.”

Jacek Latoszek

Ks. Jan Machniak, Sługa Boży Jerzy Ciesielski”

Moi dziadkowie Antoni Tuhan - Baranowski i Jego żona Gertruda Baranowska, od roku 1938 dzierżawili majątek Powsin od hrabiego Adama Branickiego - przybyli tu z majątku Wolica również dzierżawionego od hr. Branickiego. Skromny mały dworek oraz zabudowania gospodarskie: stajnia, obora, okazała stodoła znajdowały się na drodze do lasu Kabackiego - po prawej stronie. Teraz śladu nie ma po naszym domu, po stodole, gniazdo bocianów opuszczone - stacja benzynowa zbudowana na terenie ogrodu odebrała resztki wspomnień minionych czasów.

Wrzesień roku 1939 zlikwidował dom moich rodziców w Warszawie. Ojciec - major Józef Słomowski, ze Sztabem Głównym wyjechał i już na zawsze pozostał na obczyźnie - zmarł w Londynie w roku 1956 mając 57 lat. Nowe władze Polski Ludowej nie oczekiwały na powrót oficerów przedwojennej Polski. Mama nasza, Kamila Słomowska z dziećmi Antonim i Marią wróciła pod dach rodziców do Powsina. Na lata okupacji niemieckiej przypadły lata naszego dzieciństwa, pod opieką kochających dziadków nie czuliśmy zagrożenia. Nasza świadomość, nasze odkrywanie ŚWIATA odbywały się na ziemi Powsińskiej.

W latach okupacji KOŚCIÓŁ w Powsinie jednoczył wszystkich mieszkańców pod wodzą niestrudzonego ks. proboszcza Jana Garwolińskiego, zaszczepiał optymizm, patriotyzm i wiarę w lepsze JUTRO! Święta kościelne obchodzone były tradycyjnie. Rezurekcja Świąt Wielkanocnych, procesje Bożego Ciała wokół kościoła, kolędowanie Świąt Bożego Narodzenia a po każdej niedzielnej Mszy św. gromko grzmiące - "Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie!„ Polska zrzucała kajdany. Nie pamiętam roku zdarzenia, które przeraziło wszystkich zebranych w kościele. W trakcie niedzielnej Mszy św. odprawianej przez proboszcza, skupienie modlitewne przerwały nieoczekiwane okrzyki: HALT! HALT! Zamieszanie w nawie głównej kościoła. To dwóch młodych ludzi z organizacji AK uciekało przed goniącymi gestapowcami, kierowali się w stronę ołtarza, wpadli do zakrystii. Tam było wyjście na teren kościoła. Nie daleko udało im się uciec, zginęli od kul okupanta zaraz za murem otaczającym kościół. Jak się nazywali? Gdzie są pochowani? „Wieczne odpoczywanie racz im dać PANIE„!

 W latach okupacji wikarym w parafii był ks. Jan Górny - częsty gość w naszym domu. W późnych latach pięćdziesiątych znana i ważna postać z Warszawskiej Kurii Biskupiej. Długie jesienne wieczory wypełniały rozmowy o Polsce i gry w "LOTTO" i "STOKÓŁKĘ". Przed ks. Janem Górnym wikarym był ksiądz o obco brzmiącym nazwisku, pochodzenia hiszpańskiego. Nazwiska nie pamiętam. Piękną, nieodłączną postacią kościoła powsińskiego lat 40 tych, był sędziwy kościelny - Pan Wyrzykowski. Szlachetną piękną twarz zdobiły krzaczaste brwi i gęste siwe włosy. Mieszkał przy stacji kolejki z córką P. Pietrzak i jej synami. Syn pana Wyrzykowskiego to wybitny polski aktor - MARIAN WYRZYKOWSKI. W roku 1941 zmarł nasz dziadek Antoni Tuhan -Baranowski. Pogrzeb dziadka, z Mszą św. celebrowaną przez kilku księży był manifestacją ludzi całej wsi - dla - DOBRA, UCZCIWOŚCI I PRAWOŚCI. Kondukt żałobny ciągnął się od bram kościoła do cmentarza. Ks. Adam Wyrębowski - przyjaciel Antoniego Baranowskiego - proboszcz parafii Służew, były poseł na Sejm wygłosił piękne pożegnanie z kazalnicy kościoła. 

Samotne kobiety z pomocą administratora Pana Antoniego Dunikowskiego dzielnie przetrwały lata okupacji. Napad bandycki na dwór 18 lipca 1944 roku zadecydował o opuszczeniu domu. 1 sierpnia wyjechaliśmy do Warszawy! Pierwsze strzały na Placu Trzech Krzyży obwieściły początek Powstania. W piwnicach Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych spędziłyśmy 63 dni upalnego lata! Po długich miesiącach tułaczki wróciliśmy do Powsina. Okaleczeni doświadczonymi przeżyciami POWSTANIA WARSZAWSKIEGO, obozu w Pruszkowie, zaznanego głodu –witaliśmy powsiński dom jak oazę spokoju i szczęścia. Inne to już były czasy i inne zmagania z życiem. W roku 1948 opuściliśmy Powsin - miejsce, za którym serce woła całe życie - Nasz POWSIN! Przenieśliśmy się do Skolimowa.

Wspomnienia napisałam na prośbę mojej przyjaciółki Hanny Hlebowicz z domu Rossmann. Z Nią i z Jej rodziną łączy nas 3 pokoleniowa przyjaźń – mojej babci Gertrudy Baranowskiej z babcią Karoliną Rossmann, rodziców Stefanii i Andrzeja Rossmannów z moimi rodzicami i my trzecie pokolenie Antoni Słomowski i ja Maria Zarzecka z domu Słomowska zaprzyjaźnieni z Hanną Hlebowicz.

Zamieszkała obecnie w Gdańsku

O ODPUSTACH W ROKU WIARY

Mając na względzie duchowe dobro wiernych Archidiecezji Warszawskiej^1/ oraz kierując się normami zawartymi w dekrecie Penitencjarii Apostolskiej z dnia 14 września 2012 r., ustanawiam następujące warunki uzyskania odpustów w Roku Wiary, który zaczyna się 11 października 2012 r., a kończy 24 listopada 2013 roku. Odpust zupełny pod zwykłymi warunkami (wyznanie grzechów w sakramencie pokuty, przyjęcie Komunii świętej, modlitwa według intencji Papieża, brak przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawet powszedniego), mogą zyskać wierni:

1. gdy w Roku Wiary wezmą udział w co najmniej trzech konferencjach misji świętych lub co najmniej trzech wykładach na temat dokumentów II Soboru Watykańskiego i artykułów Katechizmu Kościoła Katolickiego, w jakimkolwiek kościele lub stosownym miejscu;

2. za każdym razem, gdy odbędą pielgrzymkę do którejś z bazylik papieskich, katakumb chrześcijańskich czy sanktuarium wskazanego, z okazji Roku Wiary, w niniejszym dekrecie i wezmą tam udział w nabożeństwie, bądź będą się modlić, medytować, kończąc modlitwą "Ojcze nasz", Wyznaniem Wiary, wezwaniem do Matki Bożej lub świętych;

3. gdy w dniach wyznaczonych z okazji Roku Wiary, w niniejszym dekrecie, zgromadzą się na Eucharystii lub liturgii godzin i odmówią Wyznanie Wiary;

4. w dniu dowolnie wybranym podczas Roku Wiary (najlepiej w rocznicę własnego chrztu) za pobożne nawiedzenie baptysterium lub innego miejsca, w którym otrzymali chrzest, jeśli odnowią przyrzeczenia chrzcielne.

Zgodnie ze wspomnianym dekretem Penitencjarii Apostolskiej,  wyznaczam w Archidiecezji Warszawskiej, oprócz bazylik mniejszych:

-     Archikatedry pw. św. Jana Chrzciciela w Warszawie;

-     kościoła Świętego Krzyża przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie;

-     kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Maksymiliana Kolbe w Niepokalanowie,

następujące kościoły związane z kultem męczenników, jako szczególnych świadków wiary:

-     kościół św. Stanisława Kostki na Żoliborzu (diecezjalne Sanktuarium bł. ks. Jerzego Popiełuszki);

Wyznaczam także dni, w które w czasie Roku Wiary, można będzie uzyskać odpust zupełny, pod warunkiem uczestnictwa w Eucharystii lub liturgii godzin i odmówienia Wyznania Wiary: (…)

- Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata (24 listopada).

† Kazimierz Kardynał Nycz
Arcybiskup Metropolita Warszawski
link

„POWSINIANIE” W POLANICY ZDROJU

W dniach 4-6 października 2013 r. Zespół „Powsinianie” wziął udział w niezwykle imponującym festiwalowym spotkaniu w Polanicy Zdroju, która jest swoistą perełką w koronie licznych uzdrowisk dolnośląskich. Organizatorem tego festiwalu już od ponad 14 lat jest Krajowa Rada Spółdzielcza i redakcja magazynu „Tęcza Polska”. Patronat sprawuje Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego a na czele jury festiwalu stoi Wiesław Ochman, światowej sławy tenor.

W ciągu dwóch dni na scenie Teatru Zdrojowego im. Mieczysławy Ćwiklińskiej, zaprezentowało się w całej swojej krasie 19 zespołów. To rosnąca ranga festiwalu, którą cechują: wysoki poziom artystyczny i piękne regionalne stroje zespołów oraz sprawna organizacja, sprawiły, że na widowni przez kilka a nawet kilkanaście godzin, nie było ani jednego wolnego miejsca. Artyści tańczyli i śpiewali a wraz z nimi licznie przybyli, aktywni uczestnicy tego autentycznego święta folkloru. Tak duże zaktywizowanie publiczności było możliwe dzięki profesjonalnym konferansjerom w tym dzięki Robertowi Woźniakowi i akompaniującemu tym śpiewom Grzegorzowi Toporowskiemu. Nie mam wątpliwości, że na długo w pamięci wszystkich pozostanie „przerywnik”: „Wiosna, lato, jesień, zima, w Polanicy humor trzyma. Polanica nas zachwyca, tutaj super jest!”, śpiewany m.in. w czasie, gdy kolejny zespół przygotowywał się do swojej prezentacji.

Wielką atrakcją festiwalu w słoneczne sobotnie popołudnie była barwna i rozśpiewana parada zespołów z tanecznymi pląsami na polanickim Deptaku, kończąca się występem każdego zespołu w muszli koncertowej Parku Zdrojowego. Wczasowicze, liczni kuracjusze i przyjezdni zgromadzeni na trasie, przyjaźnie pozdrawiali wesołych „paradników”, filmowali i robili pamiątkowe zdjęcia. W tym miejscu należy podkreślić, że duże zainteresowanie wzbudzał nasz oryginalny wilanowski strój, który nie jest dostatecznie spopularyzowany, zwłaszcza w tej części Polski.

Występ i to wielkie folklorystyczne spotkanie w Polanicy było dla nas ważnym wydarzeniem, podczas którego mogliśmy poznać się nawzajem i skonfrontować własne możliwości a nade wszystko aktywnie uczestniczyć w kultywowaniu tradycji oraz podtrzymywaniu wartości i treści kultury narodów i innych regionów Europy. Ponadto, przyznanie nam Nagrody honorowej oraz występ na Koncercie Galowym, wśród wybranych najlepszych 9 zespołów także w pełni nas usatysfakcjonował. Jednak zdajemy sobie sprawę z pracy jaka nas czeka przed XV polanickim Festiwalem Tęcza Polska, w którym warto i należy uczestniczyć.

Teresa Gałczyńska (członek Zespołu śpiewaczego „Powsinianie”)

- w dni powszednie: 7.00 i 18.00

- w niedziele: 7.00, 9.00, 10.30 dla dzieci, 12.00 i 18.00

Spowiedź: na pół godziny przed Mszą Świętą i podczas Mszy

Telefon: (0-22) 648 38 46

nr konta bankowego Parafii:        89 1240 2135 1111 0000 3870 8501

Parafialny Zespół Caritas: magazyn czynny w drugą i czwartą sobotę miesiąca   10.00-11.00 w Domu Parafialnym, ul. Przyczółkowa 56,

nr konta bankowego: 93 1240 2135 1111 0010 0924 9010