Wiadomości Powsińskie - październik 2012

W tym roku, dnia 11 października, zbiegną się dwie „okrągłe” rocznice wielkich wydarzeń Kościoła powszechnego: pięćdziesiąta - inauguracji Soboru Watykańskiego II i dwudziesta – ogłoszenia Katechizmu Kościoła Katolickiego. Przypomnijmy sobie krótkie kalendarium Soboru:

·     25 grudnia 1961 r. – formalne zwołanie Soboru (sobór = zgromadzenie wszystkich biskupów świata),

·     11 października 1962 r. – inauguracja Soboru przez papieża Jana XXIII,

·     od 11 października do 8 grudnia 1962 r. – I sesja Soboru,

·     3 czerwca 1963 r. – umiera Jan XXIII,

·     21 czerwca 1963 r. – wybór Pawła VI na Stolicę Piotrową,

·     od 29 września do 4 grudnia 1963 r. – II sesja Soboru,

·     od 14 września do 21 listopada1964 r. – III sesja Soboru,

·     od 14 września do 8 grudnia 1965 r. – IV sesja Soboru i zamknięcie Soboru przez papieża Pawła VI.

    Pamiętajmy, że aktywnym uczestnikiem prac Soboru był bp Karol Wojtyła, a później, już jako papież Jan Paweł II wcielał w życie myśl soborową. To właśnie Jan Paweł II dnia 11 października 1992 r. promulgował  (oficjalnie ogłosił) Katechizm Kościoła Powszechnego, który obecny papież – Benedykt XVI – nazywa jednym z najważniejszych owoców Soboru.

    Sobór Watykański II zaakcentował swoiste otwarcie Kościoła (owo słynne: aggiornamento) na nową rzeczywistość w świecie, który doświadczył rewolucji komunistycznej, wraz z przynależą do niej oficjalną walką z Bogiem, dwóch globalnych wojen i trzeciej, tzw. zimnej wojny dwóch systemów społeczno-gospodarczych. Sobór podjął trud reformy i odnowy życia Kościoła we wszystkich aspektach i choć nie zdefiniował żadnego dogmatu, to „dzięki Bożej pomocy owocem czteroletnich obrad Ojców Soborowych stał się bogaty zbiór wypowiedzi doktrynalnych i zaleceń duszpasterskich, które ofiarowali oni całemu Kościołowi” (Jan Paweł II we Wprowadzeniu do konstytucji apostolskiej „Fidei depositum” 1992 r.). Powstały cztery Konstytucje: o liturgii świętej, o Kościele, o Objawieniu Bożym i o Kościele w świecie współczesnym; dziewięć Dekretów, w tym: o środkach społecznego przekazu, o ekumenizmie, o apostolstwie świeckich, o przystosowanej do współczesności odnowie życia zakonnego; trzy Deklaracje: o wychowaniu chrześcijańskim, o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich i o wolności religijnej. Z bogactwa refleksji i zaleceń soborowych w świadomości powszechnej utrwaliły się te najbardziej praktyczne: zastąpienie języka łacińskiego w liturgii językami narodowymi, zmiany w liturgii Mszy Świętej i tzw. odwrócony ołtarz w stronę wiernych. Dziś, po niemal pięćdziesięciu latach od zakończenia Soboru, oceny tego wydarzenia w życiu Kościoła, polaryzują się. Są środowiska, które oceniają, że w Kościele wciąż jest Soboru „za mało”. Inni z kolei dostrzegają niepożądane owoce Soboru, skutkujące zagrożeniami nie tylko dla Kościoła, ale nawet dla zbawienia człowieka. Do Stolicy Apostolskiej z wielu ośrodków teologicznych i środowisk, szczególnie zatroskanych o jakość wiary rzymsko-katolickiej, płyną pytania i postulaty o wyjaśnienia: jak należy rozumieć ekumenizm, jakie jest dziś miejsce religii katolickiej w życiu społeczeństw, jak należy interpretować nauczanie Soboru w świetle Tradycji. Jesienią ubiegłego roku z inicjatywy włoskich katolików, duchownych i świeckich, została wystosowana petycja do Ojca Świętego o szczegółową analizę tekstów Soboru, aby wyeliminować kontrowersje, które zrodziły się z dokumentów soborowych. Również w Polsce powstała podobna petycja i gromadzone są pod nią podpisy liderów katolickich środowisk.

    Ojciec Święty Benedykt XVI dostrzega zagrożenia dla religii w warunkach powszechnego dziś kryzysu wartości. W obliczu aktualnych wyzwań ogłasza Rok Wiary, który rozpocznie się 11 października br., właśnie w pięćdziesiątą rocznicę inauguracji Soboru i dwudziestą – promulgowania Katechizmu, a zakończy w uroczystość Naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – dnia 24 listopada 2013 r. Ogłoszony w końcu sierpnia w Watykanie List apostolski „Portam fidei”, inicjujący te obchody, wzywa do ponownego odkrycia w i a r y: „Zwłaszcza w tym Roku każdy wierzący powinien ponownie odkryć treść wiary wyznawanej, celebrowanej, przeżywanej i przemodlonej i zastanowić się nad samym aktem wiary”. I dalej tamże: „Cenną i niezbędną pomocą w uzyskaniu dostępu do systematycznej wiedzy na temat treści wiary jest dla wszystkich Katechizm Kościoła Katolickiego”.

Ojciec Święty Benedykt XVI podkreśla w omawianym Liście, że Rok Wiary może być dobrą okazją do zgłębiania dokumentów soborowych i cytuje Jana Pawła II, że „nie tracą (one) wartości ani blasku”. Stwierdza, że mocno odczuwa „powinność ukazywania Soboru jako wielkiej łaski, która stała się dobrodziejstwem dla Kościoła w XX wieku”.

Realizując wytyczne Ojca Świętego biskupi polscy, na spotkaniu w końcu sierpnia na Jasnej Górze, przyjęli ogólnopolskie kalendarium obchodów Roku Wiary. Główne założenia to:

·     11 października br. w każdej katedrze i w wielu parafiach zostanie odprawiona Msza Święta wraz z Nieszporami na otwarcie Roku, wraz z uroczystym wniesieniem egzemplarza dokumentów Soboru Watykańskiego II oraz Katechizmu Kościoła Katolickiego,

·     w kościołach w Polsce na jednym z bocznych ołtarzy ma być wyłożony egzemplarz tych dokumentów, aby przypominać o ich znaczeniu i zachęcać do lektury,

·     osobiste wyznanie wiary czyli Credo powinno stać się codzienną modlitwą każdego katolika,

·     na Europejskim Spotkaniu Młodych, na przełomie grudnia i stycznia, przedstawiciele młodzieży polskiej złożą publiczne wyznanie wiary (professio fidei), a młodzież w Polsce zbierze się na modlitwie we wszystkich diecezjach,

·     25 stycznia 2013 r. we wszystkich katedrach w Polsce zostaną odprawione w łączności z Ojcem Świętym Benedyktem XVI nabożeństwa ekumeniczne wraz z przedstawicielami innych wyznań chrześcijańskich,

·     poszczególne środowiska katolików (zakony, pracownicy nauki, seminaria, pielgrzymi na Jasną Górę, i in.) będą składać uroczyste wyznania wiary; odbędą się sympozja, debaty na temat relacji między nauką a wiarą,

·     przy okazji uroczystości Bożego Ciała we wszystkich świątyniach mają się odbyć specjalne adoracje eucharystyczne,

·     29 września będzie Dniem Katechetów, a wydziały teologiczne zorganizują sympozja dotyczące Katechizmu.

·     24 listopada 2013 r. w uroczystość Chrystusa Króla uroczyste zakończenie Roku Wiary w katedrach i w każdej parafii.

Jak widać Kościół ideowo i organizacyjnie jest przygotowany do celebrowania Roku Wiary, ale najważniejsze jest, aby każdy wierzący zaangażował się osobiście, duchowo i praktycznie. Zapewne niewielu z nas – niestety - sięgnie po dokumenty soborowe: konstytucje apostolskie i dekrety. Lektura ta jest trudna i raczej wymaga pewnego specyficznego obycia z językiem uroczystego przemawiania Kościoła. Ale spróbować warto; wybrać sobie, jakiś szczególnie interesujący temat (np. Deklaracja o wolności religijnej „Dignitatis humanae” lub dekret o środkach społecznego przekazu „Inter mirifica”) i znaleźć w internecie. To dziś takie proste! Dorosły wierzący nie może pozostać z wiedzą religijną na poziomie dziecka, przygotowującego się do I Komunii Świętej. Katecheza szkolna też się szybko kończy, więc człowiek dojrzały, korzystając oczywiście z pomocy i narzędzi instytucji Kościoła, musi sam pogłębiać swoją wiedzę. 

Wspaniale użytecznym źródłem wiedzy i uporządkowania naszych przemyśleń religijnych jest Katechizm Kościoła Katolickiego. Nie wyobrażam sobie, żeby mogło go zabraknąć w domu rodziny katolickiej. W księgarni na ul. Miodowej jest w sprzedaży zawsze. Napisany komunikatywnym językiem, tajemnice wiary i dogmaty omawia przystępnie, porusza prawie wszystkie aspekty życia moralnego w kontekście wyznawanej religii, każda kategoryczna nauka czy twierdzenie opatrzone jest odniesieniem do stosownego fragmentu Pisma Świętego lub innych, autorytatywnych źródeł kościelnych. Można po niego sięgnąć, gdy nas trapi jakaś konkretna wątpliwość lub brakuje nam argumentów w dyskusji światopoglądowej. Naprawdę warto potraktować Rok Wiary jako okazję do zaprzyjaźnienia się z Katechizmem na dłużej, najlepiej na zawsze.

Ojciec Święty Benedykt XVI w cytowanym wcześniej liście „Portam fidei” podkreślił, że celem Roku Wiary jest, aby każdy chrześcijanin mógł „na nowo odkryć w wierzeniu radość i odnaleźć zapał do przekazywania wiary”. Jest to obligująca nas zachęta do dawania świadectwa życia ugruntowanego w nauce Jezusa Chrystusa, zdolnego przyciągnąć ludzi poszukujących Boga i nadziei. Dokumenty kościelne, uroczyste celebracje rocznicowe, pielgrzymki i kongresy mają nam w tym pomóc, nie są celem samym w sobie.

        7 PAŹDZIERNIKA 1571 -LEPANTO

W roku 1571 Europa nie była już monolitem, głęboko zakorzenionym w katolicyzmie. Wystąpienie Marcina Lutra w 1517 roku doprowadziło do powstania nowego odłamu chrześcijaństwa – luteranizmu. W roku 1534 roku Henryk VIII, po tym jak papież odmówił zgody na unieważnienie jego małżeństwa z Katarzyną Aragońską, dokonał aktu supremacji, ustanawiając siebie jako ziemską głowę Kościoła w Anglii i stworzył odłam anglikański. Od 1536 roku rozwija się również kalwinizm, którego twórcą byli między innymi Jan Kalwin i Huldrych Zwingli. Nowe odłamy pozyskują szybko zwolenników i w różnym stopniu deprecjonują katolicyzm, między innymi: oskarżając papieża, znosząc celibat, podważając naukę o Trójcy Świętej a nawet boskość Jezusa. Ludność Europy, skupiona na ścierających się frakcjach, odkrywająca „nową” rzeczywistość, stawała się coraz bardziej skłócona, coraz bardziej zagubiona wśród ścierających się idei i koncepcji.

Tymczasem potęga turecka osiągnęła niespotykaną dotychczas siłę militarną. Sułtan Selima II ogłosił, że z Bazyliki Piotrowej uczyni stajnię dla swych koni… Strategia zdobycia Europy była prosta: panowanie na morzu i przy pomocy zdobytych portów desant na półwyspie apenińskim i zdobycie Rzymu.

Papież Pius V, wezwał do obrony Europy. Na Jego wołanie odpowiedziały tylko Wenecja, Hiszpania i Zakon Kawalerów Maltańskich. Protestanckie Niemcy i Francja już paktowały z Konstantynopolem, Anglia zaś odwróciła się od papieża na skutek reformacji i ekskomunikowania przez Kościół Elżbiety I, która teraz po cichu sprzyjała Turkom^1/. Walka wydała się przegrana zanim się w ogóle zaczęła.

Droga Antonio Ghislieriego znanego jako papieża Pius V wiodła na Stolicę Piotrową przez posługę w zakonie dominikańskim. Szukał ratunku u Maryi, tak samo jak założyciel jego zgromadzenia św. Dominik Guzman, któremu według tradycji Matka Boża objawiła nabożeństwo Różańca Świętego w 1214 roku^2/.

Pius V w dniu świętego Dominka – składając podpis po dokumentem ustanawiającym Świętą Ligę – w sposób formalny zorganizował koalicję antyturecką. Na wieść, że flota turecka opuściła Konstantynopol, papież wezwał wszystkich wiernych do modlitwy różańcowej. Mijały kolejne tygodnie przygotowań, w czasie, których na wszystkich statkach chrześcijańskich codziennie odmawiano różaniec. Ostatecznie cała flota zgromadziła się w Messynie gdzie dominikanie i jezuici wędrowali z pokładu na pokład, spowiadając i sprawując Msze święte. Papież zaś zarządził modły we wszystkich klasztorach. Po dniach modlitw i postów flota otrzymała rozkaz wypłynięcia w morze. Kiedy dwieście okrętów, jeden po drugim, mijało cypel portu, znajdujący się na ich pokładach ludzie klękali, by otrzymać błogosławieństwo nuncjusza papieskiego.

Mijały kolejne dni żeglugi. Nadszedł mglisty poranek dzień 7 października. Nagle podniosła się mgła i oczom chrześcijańskich żeglarzy ukazał się las masztów floty nieprzyjaciela. Nie było czasu na przygotowania. Don Juan de Austria, dowódca chrześcijańskiej floty, przesiadł się na najszybszą brygantynę i przepłynął wzdłuż swoich okrętów, trzymając wysoko nad głową żelazny krzyż. W jego kajucie znajdował się obraz Matki Bożej z Guadalupe. Na flagowym okręcie admirał kazał wciągnąć na maszt wielką banderę z ukrzyżowanym Chrystusem. Rozpoczęła się jedna z najkrwawszych bitew morskich w dziejach świata. W ujęciu statystycznym^3/ Flota chrześcijańska dysponowała 206 galerami; 6 galeasami, a flota turecka 230 galerami i 56 galeotami.

Przebieg bitwy obfitował w niespodziewane zwroty akcji. Na samym początku bitwy zginął dowódca floty tureckiej, Ali Pasza. Nagle, w trakcie walk, nastąpiła nieoczekiwana zmiana wiatru, która bardzo sprzyjała flocie chrześcijańskiej, a uniemożliwiała manewry statkom tureckim. Po zaledwie czterech godzinach walki zatopiono sześćdziesiąt galer wroga, zdobyto połowę okrętów tureckich, uwolniono dwanaście tysięcy chrześcijańskich galerników; śmierć poniosło 27 tys. Turków, kolejne 5 tys. dostało się do niewoli^4/.

Kronikarze odnotowali, że tamtego wieczoru, 7 października 1571 r., papież Pius siedział w małej bibliotece na Watykanie. Nagle przerwał rozmowę, opuścił towarzyszących mu dostojników i podszedł do okna. Po chwili odwrócił się z promiennym uśmiechem, by ogłosić odniesione w tym dniu wielkie zwycięstwo. Papież znał wynik bitwy na dwa tygodnie przed dotarciem oficjalnego kuriera do Rzymu! W wizji, którą papież ujrzał, obie floty zwarły się w walce, a Maryja rozpostarła swój opiekuńczy płaszcz nad chrześcijańskim wojskiem.^5/

Św. Pius V, świadom, komu zawdzięcza cudowne ocalenie Europy, uczynił dzień 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej, zwanym później świętem Matki Bożej Zwycięskiej.

         Różaniec zwany był przez Piusa V „honorową odznaką chrześcijańskiej pobożności”, „najwdzięczniejszą modlitwą wśród modlitw”, „legitymacją naszej wiary” i „kompendium kultu Najświętszej Maryi Panny”.

Zbliża kolejna rocznica zwycięstwa Matki Bożej Różańcowej. Po latach, zwycięstwo pod Lepanto jawi się nam jako przykład zwycięstwa wbrew rokowaniom i statystykom. W zasadzie chciałoby się powiedzieć: najlepsze są beznadziejne sytuacje, kiedy człowiek, kalkulując po ludzku widzi bezsens swoich usiłowań, przestaje liczyć na siebie i oddaje wszystko Bogu przez ręce Maryi. W tej perspektywie zawołanie odmawiajmy różaniec, nabiera dodatkowego, ponadczasowego, wymiaru.

Wiele lat temu będąc na urlopie w jednym z europejskich krajów, uczestniczyłam we Mszy św. Wspólnota eucharystyczna była wielonarodowa. Pamiętam, jakim szokiem dla mnie wtedy był fakt, że przez całą Mszę św. nikt nie klękał, ani na Podniesienie, ani przed Komunią, ani podczas Komunii. Piękny solowy śpiew kobiecy podczas Mszy św. nagrodzono, długimi i burzliwymi oklaskami… ksiądz pokornie czekał aż owacje ucichną. Dziś już nie trzeba jeździć po świecie, żeby zauważyć jak na naszych oczach w szybkim tempie dochodzi do rozlicznych zmian w polskim Kościele, które wywołują szczególnie u starszych osób, co najmniej przykre zdziwienie.

Opowiadano mi jak w jednym z warszawskich kościołów, Mszy św. przewodniczył ksiądz-misjonarz wraz z grupą swoich afrykańskich parafian. Sposób sprawowania Mszy św. był na tyle innowacyjny, że niektórzy z obecnych opuścili kościół przed zakończeniem Eucharystii. Jeszcze kilka lat wstecz, rekolekcje adwentowe, a tym bardziej wielkopostne miały na celu troskę o zbawienie duszy, dziś w niektórych kościołach można usłyszeć „przepis” na szczęście na ziemi w rodzaju: ”nie bądź sam, naucz się dawać ale i brać”, „zaakceptuj siebie, nie porównuj się do innych” itd. Szokujące bywają niektóre tzw. świadectwa, kiedy ludzie publicznie opowiadają o wstydliwych i intymnych sprawach, o których wiedzieć powinien co najwyżej spowiednik.

 Czy te i inne zmiany dokonywane przez niektórych kapłanów i głoszone przez niektórych teologów to tylko chęć „unowocześnienia” Kościoła, czy przyczyny i cele są zupełnie inne. To, co wydaje się w łagodniejszej formie przychodzi dziś do nas, w latach 60-tych i 70-tych dokonało się w krajach Europy Zachodniej. Wielu ludzi Kościoła, zaniepokojonych skutkami zmian w okresie posoborowym dokonywało analiz i stawiało diagnozy, co do ich zgodności z niezmiennym Objawieniem. Jednym z nich był Dietrich von Hildebrand (1889-1977), filozof i teolog katolicki autor wielu książek m.in. „Koń trojański w Mieście Boga” oraz „Spustoszona winnica”. Wiarygodności jego książkom dodaje opinia Kardynała Josefa Ratzingera, który we wstępie do biografii D. v. Hildebranda tak napisał:

„Dietrich von Hildebrand był człowiekiem wyjątkowym pod wieloma względami. Jego liczne pisma poświęcone filozofii chrześcijańskiej, teologii duchowości i obronie nauczania Kościoła sytuują go w gronie wielkich myślicieli dwudziestego wieku. ( …) osobiście jestem przekonany, że gdy kiedyś w przyszłości zostanie napisana intelektualna historia Kościoła katolickiego dwudziestego wieku, Dietrich von Hildebrand będzie uznany za jedną z najwybitniejszych postaci naszych czasów.” Wypada dodać, że D. v. Hildebrand nawrócił się na wiarę katolicką w wieku 25 lat. Był wykładowcą na uniwersytetach w Monachium, Tuluzie i w USA, jest autorem wielu książek. Przedmiotem jego troski, szczególnie w ostatnich latach życia, była ortodoksja, rozumiana jako „wiara w niezafałszowaną oficjalną naukę Kościoła świętego, która jest strzeżoną przez Ducha Świętego autentyczną prawdą objawioną.”

We wstępie do ostatniej swojej książki ” Spustoszona winnica” wydanej w Polsce przez wydawnictwo Fronda i Apostolicum pisze: „ Dziś tytuł Koń trojański w Mieście Boga nie odpowiada już sytuacji w Kościele świętym. Wrogowie ukryci w koniu trojańskim wyszli z niego, a działania niszczycielskie są w pełnym toku. Zaraza ma charakter postępujący: od prawie niezauważalnych błędów i zafałszowań ducha Chrystusa i Kościoła świętego aż po jaskrawe herezje i bluźnierstwa.(…) Sytuację dzisiejszą cechuje coraz bardziej otwarta walka między szatanem a Chrystusem, między duchem świata a duchem Kościoła św.” Jakie to błędy i zafałszowania wymienia w swej książce D.v.Hildebrand? 

1. Zdecydowanie kwestionuje prawdziwość mitu „nowoczesnego człowieka” i zgubne przeświadczenie o postępie naszej epoki w porównaniu z czasami wcześniejszymi. Przeświadczenie to leży u podstaw teorii, według której Kościół powinien dostosować się do nowoczesności i nadążać za duchem czasów. Tymczasem Boże objawienie jest ponadczasowe, co oznacza, że w swojej formie i treści nigdy nie powinno być dopasowywane do danej epoki, ani do ducha czasów bez względu na stan postępu tej epoki. Również samo przeświadczenie o postępie z nadprzyrodzonego punktu widzenia na podstawie rozwoju nauk przyrodniczych, technicznych czy medycyny jest z gruntu fałszywe, kiedy rozwojowi nauki towarzyszy radykalny upadek w sferze ludzkiej. Autor wymienia w tym kontekście: przyzwolenie na aborcję, eutanazję, sztuczne zapłodnienie, tragiczne skutki wychowania seksualnego w szkole zamiast w rodzinie, obumieranie poczucia wstydu i potrzeby intymności, amoralność, postępująca destrukcja rodziny, zniszczenie środowiska naturalnego, wywieranie określonego wpływu na ludzi poprzez środki masowego przekazu, wreszcie taki rozwój techniki, który umożliwia kontrolę każdej jednostki na skalę niedostępną dla żadnego w dziejach ludzkości tyrana. Cóż znaczy postęp w niektórych dziedzinach w porównaniu ze zgnilizną życia ludzkiego, z moralnym i duchowym zepsuciem ludzkości? - pyta autor.

2. Dużo miejsca w książce zajmuje analiza błędnej interpretacji Wcielenia, prowadząca do fałszowania świętego człowieczeństwa Chrystusa, co w dalszej konsekwencji prowadzi do przeniesienia punktu ciężkości z wieczności na doczesność. Zbawienie duszy i chwała Boga staje się sprawą drugorzędną w stosunku do naprawy świata, walki z ubóstwem, wojnami itp. D.v.Hildebrand przewiduje, że wielu ludzi będzie oponować mówiąc:” czyż nie jest to jedna ze wspaniałych zdobyczy II Soboru Watykańskiego, że Kościół wychodzi ze swego getta i zwraca się aktywnie ku łagodzeniu kłopotów ludzkości? Czyż nie jest to owoc prawdziwej miłości bliźniego?” To nieprawda odpowiada autor, że Kościół przed II SW nie interesował się bolączkami ludzkości. Przecież to Kościół, a ściśle zakony do niedawna prowadziły wszystkie szpitale, ochronki, kuchnie dla ubogich. Jednak dawniej pierwotnym polem miłości bliźniego był pojedynczy człowiek, a to dlatego, że poprawnie odczytana Ewangelia skierowana jest ku osobie. W konsekwencji wszelkie zbliżenie do Boga jest czymś, co może odnosić się do jednostki, także wielu jednostek równocześnie, ale nigdy do ludzkości czy wspólnoty. Dlatego dawanie jałmużny konkretnemu człowiekowi uważane było we wszystkich epokach za ważny obowiązek prawdziwego chrześcijanina. Dziś akcent przesunięty jest w kierunku działania na rzecz instytucji charytatywnych, co czyni jednak ten objaw miłości bliźniego bezosobowym.

3. W dalszej części swojej książki D.v.Hilebrand wskazuje na błędne pojmowanie miłości Boga i bliźniego, nadmierne akcentowanie jedności kosztem prawdy, niewłaściwie rozumiany ekumenizm. Te tematy wymagają odrębnego omówienia.

4. Dietrich v. Hildebrand krytycznie ocenia przyjmowanie komunii w marszu gęsiego do ołtarza, ponieważ to postawa klęczenia jest typową formą pełnego czci oddania, podporządkowania, spojrzenia w górę i „pokornej konfrontacji z absolutnym Panem”. Moment przyjęcia Ciała Pańskiego bardziej niż jakikolwiek inny domaga się właściwego uszanowania.  

5. Co do twierdzenia, że Kościół nie powinien wtrącać się do polityki, autor stwierdza, że „nie powinno się upolityczniać Kościoła, ale chrystianizować politykę.” Oznacza to, że wobec kwestii światopoglądowych w polityce Kościół musi zająć wyraźne stanowisko. Prawdą pozostaje jednak, że pierwotnym zadaniem Kościoła jest głoszenie objawienia Bożego, jego ochrona przed herezjami, uświęcenie duszy jako jednostki oraz jej wieczne zbawienie, nie zaś dążenie do zbudowania ziemskiego raju.

Temat nie został wyczerpany, pozostaje zachęcić osoby zainteresowane do zapoznania się z książkami Dietricha von Hildebranda, które niewątpliwie przygotowują do właściwego rozpoznania znaków czasu.

Mija niepostrzeżenie pierwszy rok małżeństwa, drugi, trzeci - z czasem pojawią się nowe obowiązki, kredyty, lęk o jutro. Coraz bardziej zaskakuje postawa „tej drugiej strony”. Ona nadal oczekuje zapewnień o miłości, kwiatów, prezentów, on na zadane pytanie „czy Ty mnie jeszcze kochasz?” odpowiada: „no przecież raz już Ci powiedziałem”. On oczekuje szacunku i uznania, chce usłyszeć jaki jest mądry, jak wielkie rzeczy zdziałał i dokonał a słyszy „znowu nie wyniosłeś śmieci?”, „czy ty nie możesz zapamiętać, że widelec kładziemy do drugiej przekładki w szufladzie?!”.

Zranieni, przestajemy mówić o swoich odczuciach, potrzebach oczekiwaniach. Zaczynamy się skupiać na ustalaniu harmonogramu dnia i domowego budżetu, przestajemy wsłuchiwać się w potrzeby i oczekiwania „tej drugiej strony” a coraz częściej dążymy do tego, aby postawić na swoim. Coraz łatwiej jest nam posądzić „tą drugą stronę” o zawiść, zazdrość, złośliwość, wyrachowanie. Czy minęły już bezpowrotnie te czasy, kiedy patrzyliśmy sobie w oczy i pytaliśmy się nawzajem „Kochanie co mogę zrobić, aby Cię uszczęśliwić”?

Trwając w przeświadczeniu, że jesteśmy tłamszeni a może wręcz gnębieni przez „współmałżonka/współmałżonkę” w ogóle nie zastanawiamy się czy ta „ta druga strona” w ogóle rozumie, co chcemy jej przekazać, a my nie umiemy wyartykułować naszych potrzeb bojąc się, że będziemy ośmieszeni, odrzuceni, skrytykowani. Zaczynamy rozmawiać na dwóch poziomach: wypowiadamy słowa a do nich dodajemy naszą subiektywną ocenę. Mówimy, co innego niż myślimy asekurując się przed hipotetycznym atakiem lub brakiem zrozumienia. Żeby zobrazować zjawisko przyjrzyjmy się wypowiedziom i przemyśleniom zamieszczonym poniżej.

On: pyta „obiad będzie jutro o 17. 00?” myśląc: „wtedy wracam z pracy i padam z głodu”

Ona: myśli „nawet nie spyta co mam do zrobienia, przecież właśnie jutro muszę jechać z dziećmi do lekarza, myślałam, że mi pomoże, nie wiem czy się wyrobię na 17.00 - dam sobie jakoś radę” ale mówi „oczywiście”

On: widzi, że „coś nie tak” wiec pyta „coś nie tak?”

Ona: myśląc „zwala mi na głowę cały dom i jeszcze wymaga obiadu na 17.00” odgryza się i mówi „za te pieniądze co zostały to można herbatę zaparzyć”on (już delikatnie mówiąc poirytowany) odpowiada „Ty to nawet herbatę przypalisz więc się nie kłopocz z tym obiadem”, myśląc: „nie wierzy we mnie, myśli, że jestem beznadziejny bo nie jestem w stanie zapewnić środków na życie dla swojej rodziny”.

I kłótnia gotowa, obie osoby uczestniczące w dialogu czują się zranione i koło się zamyka, bo trudno mówić otwarcie „co nam leży na sercu” jeśli boimy się reakcji i odrzucenia męża lub żony. Potem przychodzi wniosek, że się nie rozumiemy, mamy zupełnie inne poglądy i oczekiwania, rozmijamy się coraz bardziej i tu z „pomocą” przychodzi świat z argumentami „po co się męczyć”, „lepiej żeby dzieci nie patrzyły na nasze awantury i miały trochę spokoju w domu”, „to na pewno nie ta osoba – spróbuj z kimś innym”. W końcu zaczynamy myśleć, że nasze małżeństwo to pomyłka. Powinniśmy się rozwieść.

Jerzy Grzybowski^1/, lider Ruchu Spotkania Małżeńskie, autor licznych publikacji o tematyce małżeńskiej uważa, że „główną przyczyną rozpadu małżeństw jest brak umiejętności komunikowania się, prowadzenia dialogu przez małżonków”.

Przyjrzyjmy się uważniej konwersacji przytoczonej powyżej w ujęciu powiedział/ła – pomyślał/ła. Kłótnia „wisi w powietrzu” nie dlatego, że chcieli świadomie się ranić. Analizując kwestie związane z komunikacją, warto uzmysłowić sobie, że:

·        oceniamy wypowiedzi subiektywnie i nie zawsze (delikatnie mówiąc) właściwie odczytujemy zamiary współmałżonka;

·        często powodują nami emocje, np. negatywne oczekiwania wobec innych;

·        nie zawsze zachowujemy się w sposób umożliwiający poprawną komunikację.

Zanim dojdziemy do wniosku, że nasze małżeństwo zmierza ku nieuchronnej katastrofie, warto zastanowić się nad następującymi pytaniami:

·        czy tak naprawdę znamy „tę drugą stronę?”, wiemy czego się boi, czy mówimy jej o swoich odczuciach, zranieniach, lękach, czy staramy się wyjaśnić niemiłe dla nas sytuacje, czy raczej zamykamy się w sobie i nie chcemy o tym rozmawiać?

·        czy uważnie słuchamy i staram się zrozumieć, co ma nam do powiedzenia „ta druga strona?”

·        czy koncentrujemy się na przekazaniu konkretnej treści i czy zastanawiamy się w ogóle czy współmałżonek/współmałżonka jest w stanie właśnie teraz o tym rozmawiać?

·        jaka jest nasza postawa wobec rozmówcy? (odnosimy się do rozmówcy z szacunkiem, delikatnie, pokornie czy apodyktycznie w nerwach, z dumą, pychą)?

Może stwierdzenie „my się już nie kochamy” jest znaczącą nadinterpretacją? Może po prostu nie umiemy komunikować sobie skutecznie swoich odczuć i przemyśleń? Może po prostu się nie znamy? Być może warto podjąć wysiłek, aby na nowo poznać „tą drugą stronę”?

Aleksandra Kupisz – Dynowska

PS.: Temat komunikacji w małżeństwie jest zbyt rozbudowany by go wyczerpać jednym krótkim artykułem. Polecam lekturę książek o komunikacji i zajęcia praktyczne ze współmałżonkiem/współmałżonką.

Osobom, które pragnąc podjąć zdecydowaną formację w małżeństwie, polecam kursy organizowane przez Wspólnotę Święta Rodzina z Zalesia www.swietarodzina.org

Jest mroźna zima, 1945 r. do Milanówka wkracza Armia Czerwona. Jakież było zdziwienie mieszkańców gdy żołnierze NKWD niemal tuż po wejściu do miasteczka trafiają na miejscowy cmentarz, gdzie rozkopują jeden ze świeżych grobów – pogrzeb odbył się zaledwie tydzień wcześniej. Wyjmują i otwierają trumnę i choć świadkowie potwierdzają tożsamość nieboszczyka, żołnierze nadal niedowierzają – muszą mieć pewność. Na cmentarz zostaje sprowadzony dentysta, który leczył poszukiwanego, dostarcza on zdjęcia uzębienia. Żołdacy bezpardonowo bagnetem rozwierają szczęki nieboszczyka, aby upewnić się, że jego uzębienie zgadza się z tym ze zdjęć. Tak, jest potwierdzenie. Grabarz ponownie zakopuje trumnę a żołnierze na grobie piją wódkę i jedzą tuszonkę – mogą świętować, znaleźli groźnego wroga rewolucji bolszewickiej – jeden z poszukiwanych może być skreślony z listy a tych jeszcze sporo.

Kim był ten tak pilnie poszukiwany człowiek – to Antoni Ferdynand Ossendowski, znany przedwojenny podróżnik, pisarz, wykładowca. Był drugim po Henryku Sienkiewiczu najbardziej znanym polskim pisarzem na świecie, jego książki zostały przetłumaczone na 142 obce języki. Czym zasłużył sobie na takie zainteresowanie komunistów, jaką zbrodnię popełnił? No cóż po prostu napisał książkę pod tytułem „Lenin” – biografię przywódcy rewolucji październikowej, w której w sposób bardzo krytyczny pokazał oblicze komunizmu nazywając go antyludzkim ustrojem. Ossendowski przedstawił Lenina jako człowieka opętanego nienawiścią, który postanowił zburzyć stary świat poprzez nienawiść. Pokazywał zbrodnie i zniszczenie jakie przyniósł Rosji komunizm. Opisywał nędzę i głód prowadzący nawet do aktów kanibalizmu, sadystyczne torturowanie przez bezpiekę tych, którzy w jakikolwiek sposób podpadli bolszewikom, gwałty, systematyczne niszczenie nie tylko tego co materialne ale również duchowe.

Książka ukazała się w latach 30-tych XX wieku i stała się bestsellerem. Bolszewicy uznali ją za antyradziecki paszkwil i podjęli działania aby nie mogła być upowszechniana – udało się im to we Włoszech w 1932 r, gdzie na skutek interwencji ambasady sowieckiej część nakładu została skonfiskowana i zniszczona. W ten sposób Ferdynand Ossendowski stał się osobistym wrogiem Lenina – do końca życia obawiał się, że któregoś dnia dopadną go agenci czeki. Nie zdążyli go dopaść ale chcieli go skazać na zapomnienie – po wojnie władze Polski Ludowej umieściły wszystkie wydane książki pisarza w wykazie książek zakazanych (pozycja 1090). W ślad za tym jego książki wycofywano z bibliotek i niszczono – najczęściej palono a jego nazwisko zniknęło z naukowych publikacji. Dopiero po 1989 r. jego książki zaczęły się stopniowo ponownie ukazywać i wydawałoby się, że cenzura przegrała, ale niestety nie do końca.

W 2005 r. z okazji 60 rocznicy śmierci Antoniego Ferdynanda Ossendowskiego na ścianie domu przy ul. Grójeckiej 27 w Warszawie (Ochota) miała zostać odsłonięta tablica upamiętniająca fakt, że zamieszkiwał w nim w latach II wojny światowej. Na tablicy znajdowało się oblicze pisarza oraz napis „W tym Domu w czasach okupacji mieszkał Antoni Ferdynand Ossendowski – pisarz, podróżnik, antykomunista”. Niestety słowo antykomunista nie spodobało się obecnym mieszkańcom kamienicy i zostało usunięte z tablicy – dopiero wtedy mogła ona zostać umieszczona na budynku. Cóż jak widać duch Lenina nadal żywy a jego wyznawcy wciąż mają ciągoty cenzorskie, rodem z PRL-u.

Źródło: Antoni Ferdynand Ossendowski (Errata do biografii) reż. Grzegorz Braun- film dokumentalny TVP dostępny na You Tube

„Lenin” Antonii Ferdynand Ossendowski            

- w dni powszednie: 7.00 i 18.00

- w niedziele: 7.00, 9.00, 10.30 dla dzieci, 12.00 i 18.00

Spowiedź: na pół godziny przed Mszą Świętą i podczas Mszy

Telefon: (0-22) 648 38 46

nr konta bankowego Parafii:         89 1240 2135 1111 0000 3870 8501

Parafialny Zespół Caritas: magazyn czynny w drugą i czwartą sobotę miesiąca   10.00-11.00 w Domu Parafialnym, ul. Przyczółkowa 56,

nr konta bankowego: 93 1240 2135 1111 0010 0924 9010