Czerwiec  2022 ISSN 1731-5069 nr 6 (250)

Pismo rzymskokatolickiej parafii p.w.

Kłaniam się Tobie, Przedwieczny Boże,
Którego niebo objąć nie może;
Ja, proch mizerny, przed Twą możnością
Z wojskiem Aniołów klękam z radością.

Tu Stwórcę swego wiarą wyznaję,
Kocham serdecznie, pokłon oddaję,
Cieszę się wielce z Twej Boskiej chwały,
Niech Ci się kłania z niebem świat cały.

Dziękuję za to, żeś się zostawił
W tym Sakramencie, abyś nas zbawił.
Za swoje łaski tu wyświadczone
Odbieraj od nas serca skruszone.

Przed Tronem Twoim serca składamy,
Oto pokornie wszyscy wołamy:
„Błogosław Panie swemu stworzeniu”
Broń od nieszczęścia, ciesz w utrapieniu

Przed oczy Twoje nędzę stawiamy,
Ratuj, niech pomoc od Ciebie mamy.
Tyś Bogiem naszym, pięknością wieczną,
Bądź i obroną zawsze skuteczną.

„Zostawaj z nami, póki żyjemy,
W tym Sakramencie niech Cię wielbimy.
A gdy się zbliży z ciałem rozstanie,
Twym świętym Ciałem zasil nas Panie”.

Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi (Rz 8,14). Ten werset, w którym św. Paweł opisuje człowieka obdarzonego życiem nadprzyrodzonym i prowadzonego przez Ducha Świętego, szczególnie mocno wrył się w świadomość i doświadczenie zmarłego w 1967 r. francuskiego karmelity bosego, ojca Marii Eugeniusza od Dzieciątka Jezus OCD. 19 listopada 2016 r. Kościół ogłosił błogosławionym Ojca Marię Eugeniusza od Dzieciątka Jezus OCD, francuskiego karmelitę bosego, założyciela instytutu świeckiego Notre-Dame de Vie (Instytut Matki Bożej Życia). Członkowie tego instytutu żyjący w Polsce proponują zorganizowanie peregrynacji jego relikwii w naszej parafii w niedzielę 26 czerwca 2022 r.

Ojciec Maria Eugeniusz pragnie każdego obudzić do tego prowadzenia przez Ducha Świętego. Dla niego Duch Święty jest żywa Osobą, realnie dotykającą wierzącego chrześcijanina, który przez modlitwę i ofiarność otworzył swe serce i działanie na towarzyszącą obecność Trzeciej Osoby Boskiej. Podczas konferencji wygłoszonej w Marsylii w 1956 r. o. Maria Eugeniusz powiedział: Nie chodzi o to, aby wierzyć w Ducha Świętego w sposób mglisty: trzeba, żebyśmy wierzyli Jemu, jako rzeczywistości żywej, jako Osobie żywej, pełnej mądrości, wszechmocnej, jako Osobie, która wie, czego chce, która robi to, co chce, i która wie, dokąd zmierza.

Z tego faktu wypływają istotne wnioski dla naszego życia duchowego i dla naszego apostolatu. To Duch Święty sprawia, iż dobro w Kościele narasta. On jest źródłem prawdziwej miłości, On pogłębia i podtrzymuje miłość małżonków, On prowadzi duszpasterzy, On wskazuje wszystkim wiernym, gdzie i jak mogą z pożytkiem się zaangażować, jeśli tylko są gotowi nie odmawiać Bogu. On wyzwala ofiarność i oczyszcza wszelką aktywność z pychy i samozadowolenia. On jest mocą wszelkiego apostolstwa. To wewnętrzne prowadzenie przez Ducha Świętego jest ważniejsze dla żywotności Kościoła niż budowanie struktur eklezjalnych, choć i one w swej istocie też są z ustanowienia Bożego, a więc są konieczne. Ale struktury tylko wtedy spełnią swoją funkcję, jeżeli tworzący je ludzie będą od wewnątrz ubogaceni i pokierowani dynamiką samego Ducha Świętego.

Każdy człowiek ochrzczony staje przed licznymi wezwaniami apostolskimi, które są do rozeznania przede wszystkim, choć nie wyłącznie, poprzez obowiązki własnego stanu. Ta misja apostolska mieści się w łasce chrztu, ale dla jej spełnienia sama łaska chrztu jest niewystarczająca. Trzeba do tego świadomego uznania prymatu Ducha Świętego, który prowadzi i wspiera każdy krok chrześcijanina. Tylko ciągłe duchowe otwieranie się na to prowadzenie przez Ducha Świętego nadaje apostolstwu rzeczywistą, bo wyrastającą z łaski owocność. Bez ciągłego, bardzo konkretnego i praktycznego poddania się kierownictwu Ducha Świętego wszelka ludzka aktywność staje się, choć materialnie nieraz skuteczna, ale duchowo jałowa. Apostolat podejmowany jedynie mocą naturalnych talentów, ale bez ponawianej dyspozycyjności wobec tajemniczego prowadzenia przez Boga, staje się wnet nieprzekonującą rutyną. Stąd konieczność takiej chrześcijańskiej formacji, która ukaże jak praktycznie współpracować z pierwszym budowniczym Kościoła, z Duchem Świętym.

Ojciec Maria Eugeniusz był szczególnie zatroskany o życie duchowe, a nawet więcej o życie kontemplacyjne osób świeckich. Wobec świeckich jego apostolstwo było też najbardziej płodne. Założony przez niego wraz z francuską nauczycielką Marie Pila instytut świecki Notre Dame de Vie zgromadził osoby świeckie, najpierw kobiety, a potem mężczyzn i w końcu kapłanów diecezjalnych, którzy nie rezygnując z obowiązków swego stanu i jego świeckiego charakteru, wiodą w świecie ukryte życie konsekrowane, karmione codzienną modlitwą kontemplacyjną.

Błogosławiony o. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus OCD znany jest w Polsce przede wszystkim z dwutomowej syntezy nauczania świętych Karmelu pt. „Chcę widzieć Boga i Jestem córką Kościoła”. Pozycje te są znaczące, jeśli chodzi o poznanie duchowości karmelitańskiej. Jednak nauczanie błogosławionego kieruje się do bardzo szerokiego grona odbiorców i może ożywić wiarę wielu ludzi, niekoniecznie związanych z Karmelem, gdyż eksponował on przede wszystkim nieprzebrane bogactwo łaski chrztu świętego i cały potencjał życia Bożego, jaki jest w niej zawarty. Peregrynacja relikwii błogosławionego może przyczynić się, zatem do pogłębionego odkrycia roli chrztu w swoim życiu i zaangażowania się w żywą relację z Bogiem, co jest fundamentalną cechą wiary żywej i dojrzałej. Relikwie błogosławionego będą w naszej parafii jeden dzień, w niedzielę 26 czerwca 2022; w tę niedzielę wysłuchamy inspirowanych nauczaniem bł. o. Marii Eugeniusza kazań o życiu prowadzonym przez Ducha Świętego, a przede wszystkim będziemy modlić się przez wstawiennictwo błogosławionego przy jego relikwiach wystawionych w naszej świątyni.

ks. Grzegorz Demczyszak

SYBILLA ZNAD RENU

W maju, w siedzibie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich na Foksal odbyła się konferencja:„Podstawy Życia i Zdrowia – jak odbudować odporność organizmu”.

„Jak odbudować odporność organizmu, dlaczego Rhodanid orkiszowy chroni przez nowotworami, gdzie znaleźć prawdziwy krzem, który jest najważniejszym budulcem organizmu, co to jest „esencja życia”– to tylko niektóre pytania, na które udzielili odpowiedzi wybitni prelegenci. Spotkanie prowadziła Elżbieta Ruman – dziennikarka, pisarka, twórczyni Centrum św. Hildegardy z Bingen. Słuchacze mieli okazję wysłuchać kilku interesujących wykładów. 

O podstawach medycyny św. Hildegardy i o tym, co nas wzmacnia, co zatruwa – mówiła Elżbieta Ruman. Wykład „Pierwiastki życia – gdzie je znaleźć” wygłosił Remigiusz Szczepaniak. Wiedzę o „Zdrowiu, które zaczyna się w jelitach” przekazał nam Sławomir Gacka.„Rhodanid w orkiszu – wyniki badań naukowych” przedstawiła prof. Ewa Solarska. („Rhodanid działa antyalergicznie i stanowi olbrzymią zaletę orkiszu, którą uwzględnia się w leczeniu alergii pokarmowych. Ponadto dieta oparta na orkiszu chroni przed rakiem, ponieważ Rhodanid tak stabilizuje ścianki komórek, że substancje wywołujące raka nie maja szans na przeniknięcie przez błony komórkowe”).

Kolejne tematy wykładów to „Glutation i jego działania” (Remigiusz Szczepanak), „Bakterie i ich rola w jelicie – esencja życia” ( Sławomir Gacka), „Fizjologia jelita i jego wpływ na odporność” (dr. Małgorzata Stępińska), „Orkisz i tajemnicza płaskurka” (Jerzy Lenartowicz, rolnik, twórca Społecznego Komitetu Ochrony Życia i Zdrowia Człowieka). Prelegenci zaproszeni do udziału w spotkaniu znają nauki św. Hildegardy i podczas swojej wieloletniej praktyki przystosowali jej bezcenne mądrości do czasów nam współczesnych.

Zanim omówię dorobek konferencji, chciałabym przypomnieć św. Hildegardę z Bingen. Szukali u niej porad cesarze, królowie, papieże, książęta, biskupi i prosty lud. Cesarz Fryderyk I Barbaossa cenił sobie przyjaźń z Hildegardą i często zapraszał do siebie, do palatium.

***

Benedyktynka, mniszka, wizjonerka, prorokini, reformatorka Kościoła; autorka prac z zakresu teologii, medycyny, kosmologii, przyrodoznawstwa i ziołolecznictwa; poetka, kompozytorka, kaznodziejka, egzorcystka… Nie była jej obca medycyna naturalna i ziołolecznictwo. Zasłynęła, jako jedyna kobieta, która pisała rozprawy teologiczne. Mowa o jednej osobie – św. Hildegardzie z Bingen, żyjącej w latach 1098-1179.

Od samego początku swojej nauki w klasztorze, Hildegarda zaczęła miewać wizje, które z czasem sam Bóg nakazał jej spisać. Zgodnie z wypowiedziami zawartymi w tekstach, otrzymała ona od Boga konkretne zadanie; Pisz, co widzisz i słyszysz, rozgłaszaj cuda, które doświadczasz. Pisz o nich i mów….

W wieku 41 lat rozpoczęła spisywanie wizji. Pomagał jej w tym przyjaciel i sekretarz Volmar, który zaoferował nieznającej łaciny Hildegardzie swoje umiejętności piśmiennicze.  I tak, dzięki współpracy mniszki z Bingen i sekretarza Volmara, powstała skarbnica wiedzy, z której dla naszego dobra możemy korzystać i dzisiaj. Obydwoje współpracowali przez 35 lat i spisali łącznie 10 wizyjnych ksiąg, które zostały zachowane w formie wielkiego Kodeksu Rupertsberskiego i znajdują się w zbiorach Heskiej Biblioteki Krajowej w Wiesbaden.

Jedyna autentyczna kopia Hildegardowego podręcznika medycznego Causae et curae ( „O przyczynach i leczeniu chorób”), która przetrwała do dzisiaj, pochodzi z 1233 roku. I dzięki odnalezieniu tej księgi pod koniec XIX wieku, św. Hildegarda zapomniana przez wieki, została nam przywrócona. Sensacyjne odkrycie miało miejsce w Bibliotece Królewskiej w Kopenhadze.Tam znaleziono jedyny, odręcznie napisany egzemplarz Hildegardowego podręcznika medycyny - Causae et curae, traktującego o przyczynach i metodach leczenia chorób. W roku 1932 dzieło zostało po raz pierwszy opublikowane w całości po niemiecku, przez profesora doktora Hugona Schulza. Książka raczej nie wyszłaby poza teoretyczne zainteresowanie wąskiego grona, gdyby nie salzburski lekarz, doktor medycyny Gottfried Hertzka. Jako pierwszy, narażając się na odrzucenie przez środowisko lekarskie, dr Hertzka postanowił praktycznie zastosować wskazania Hildegardy. Skutki przeszły jego oczekiwania – pacjenci wracali do zdrowia, a on zgłębiał dzieła Hildegardy, znajdując w nich sposoby leczenia różnych znanych schorzeń.  I wraz z uczniami wprowadzał w życie terapie oraz sposoby leczenia opisane przez Hildegardę.

Przez dziesiątki lat gromadzone doświadczenia pokazały, że wiedza o wpływie otoczenia, roślin, zwierząt, wody, powietrza, kamieni pozwala człowiekowi na powrót do harmonii, czyli zdrowia duszy i ciała. Skuteczność i siła działania tych środków przekonała go o konieczności rozpowszechniania wiedzy o systemie medycznym Hildegardy. Zaangażowaniu i poświęceniu tego jednego człowieka zawdzięczamy dziś nie tylko możliwość korzystania z całego bogactwa środków terapeutycznych średniowiecznej Świętej, ale również wzrost zainteresowania innymi formami jej działalności. 

Współcześnie żyjący dr Wighard Strehlow, wybitny badacz nauki świętej z Bingen, autor wielu książek, przetłumaczonych także na język polski, tak pisze: odkrywane na nowo dzieło Hildegardy cieszy się obecnie wielką popularnością w środowiskach naukowych i artystycznych Zachodniej Europy i Ameryki Północnej. Jej twórczość jest wnikliwie analizowana, organizuje się sympozja i konferencje poświęcone jej osobie i jej osiągnięciom. Zachwyt wzbudzają jej utwory muzyczne. Dziełami Hildegardy fascynują się fizycy atomowi oraz historycy astronomii i medycyny, dostrzegając w nich wiele sformułowań, które o setki lat wyprzedzają podstawowe odkrycia tych nauk.

W XXI wieku, 10 maja 2012 roku papież Benedykt XVI wpisał mniszkę Hildegardę na listę świętych. W kilka miesięcy potem ogłosił św. Hildegardę z Bingen doktorem Kościoła.

FILM  –  WSPOMNIENIE DAWNYCH WSI WARSZAWSKICH

         Rozwój i powiększanie obszaru miast jest zjawiskiem ogólnoświatowym. Również Warszawa już od wieków podąża za tymi trendami. Najpierw mieściła się w obrębie murów Starego Miasta, potem wchłonęła przedmieście zwane Krakowskim. Mój dziadek opowiadał, że jeszcze pamiętał, jak zboże rosło w okolicach placu Unii Lubelskiej. Wspomnieniem po tym jest ulica Polna, gdzie przeszłość została utrwalona w nazwie ulicy. Podobną pamiątką po dawnych gruntach wiejskich jest określenie Pole Mokotowskie.

W latach 80-tych XIX w. Warszawa została otoczona pierścieniem carskich fortów, z których najbardziej wysuniętymi w naszym kierunku były: Fort VIII Służew przy ul. Nowoursynowskiej i Fort IX Czerniaków przy ul. Powsińskiej.  Ze względów militarnych przed fortami musiała pozostać odkryta przestrzeń, co skutecznie zablokowało ekspansję miasta. Zakaz ten zniósł w 1916 r. nowy gubernator gen. Hans von Beseler, gdy Warszawę zajęły wojska Prus. Do miasta włączono wtedy wsie Mokotów i Czerniaków.

Na teren parafii powsińskiej Warszawa przyszła 5 maja 1951 r. Tego dnia rada ministrów PRL, której przewodniczył premier Józef Cyrankiewicz wydała rozporządzenie w sprawie zmiany granic miasta stołecznego. Na jego mocy stolica została powiększona ponad dwukrotnie z 144 do 362 km²poprzez przyłączenie kilku sąsiednich gmin, w tym gminy Wilanów. A gmina Wilanów, obejmująca dawne dobra wilanowskie, rozciągała się wówczas od rzeki Wisły do ul. Puławskiej. Tworzyło ją 13 gromad: Augustówka, Zawady, Kępa Zawadowska, Wilanów, Powsinek, Kępa Latoszkowa, Lisy, Powsin, Kabaty, Wolica, Moczydło, Dąbrówka i Pyry. Miejscowości te włączono w skład rozszerzonej dzielnicy Mokotów. Jednocześnie do Mokotowa weszły też gromady: Imielin, Grabów, Krasnowola, Wyczółki, Dawidy i Jeziorki odłączone z gminy Falenty.

Taki stan trwał do 1994 r., kiedy to w skutek reformy podziału administracyjnego Warszawy nastąpił podział dużej dzielnicy Mokotów. Dziś w jej miejsce mamy na trzy oddzielne dzielnice: Mokotów, do której należy też Czerniaków, oraz Wilanów i Ursynów.

      Obecna dzielnica Wilanów obejmuje część dawnej gminy Wilanów, natomiast dzielnica Ursynów składa się z części dawnej gminy Wilanów i części dawnej gminy Falenty oraz fragmentu przedwojennego miasta Warszawy w rejonie Służewa, przyłączonego do stolicy w 1938 r. Historyczny Ursynów z pałacem Krasińskich i dawnym folwarkiem leżał kiedyś w dawnej gminie Wilanów, a dziś jest tam uczelnia i kampus Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego SGGW.

Obecnie nazwa Ursynów obejmuje całą dzielnicę, w której dominują wielkie zespoły osiedli mieszkaniowych. Wybudowano je w miejscu dawnych wiejskich pól uprawnych i ogrodów. Właśnie w tym roku mija 45 lat od czasu, gdy w 1977 r. pierwsi mieszkańcy bloków przy ul. Puszczyka dostali klucze do nowych mieszkań. I ta właśnie rocznica była inspiracją do powstania filmu pt. „Wsie Ursynowa. Introspekcje”, którego producentem jest Urząd Dzielnicy Ursynów we współpracy z Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie.

Na internetowym profilu muzeum możemy przeczytać, że „Film jest wykraczającym poza 45-lecie dzielnicy hołdem złożonym wszystkim mieszkańcom wsi ursynowskich. Jest opowieścią o ich wielopokoleniowej historii, pracy na ziemi, nierozerwalnej więzi z miejscem, które uważają za najlepszą przestrzeń do życia.”

   Autorką i koordynatorem projektu jest Małgorzata Jaszczołt, pracownik Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. W kręgu jej zainteresowań jest tematyka związana z lokalnym, niematerialnym dziedzictwem kulturowym. Ma w swoim dorobku wiele wystaw, dokumentów filmowych, artykułów naukowych i popularnonaukowych. Jak podała w opisie projektu filmu „Przykład wsi ursynowskich jest uniwersalnym przykładem sytuacji, kiedy to miasto wchłania tereny wiejskie z ich sposobem gospodarowania, a anektując wsie zmienia specyfikę i wielopokoleniowe życie ludzi tam mieszkających. W filmie wystąpią ludzie, którzy deponują w sobie pamięć wiejskiej przeszłości i kontynuują rodzinne tradycje, do których są przywiązani i którym zależy na utrwaleniu śladów tej przeszłości, ale są też pogodzeni z odchodzącym światem. Film przyczyni się do ochrony i ocalenia dziedzictwa, które jest jeszcze zachowane w ludziach oraz pamiątkach rodzinnych z przeszłości.” Reżyserem filmu jest Feliks Mirosław Mamczur, a zdjęcia są autorstwa Marka Grabowskiego.

W filmie wystąpili: Piotr Salomonowski z Imielina, Mirosław Laskowski z Wyczółek, Jerzy Majchrzak z Krasnowoli, Wojciech Rowiński z Dąbrówki oraz Halina i Jacek Latoszek z Kabat.

Do nas realizatorzy przyjeżdżali na nagranie dwukrotnie. Już na samym początku powiedzieli, że nie chodzi tu o historię w sensie chronologii wydarzeń, ale o pokazanie emocji i uczuć, jakie towarzyszą wspomnieniom. Najpierw była to luźna rozmowa, ale w jej trakcie dopytywali, gdy zainteresowały ich jakieś opowieści. Ustawiona kamera wszystko rejestrowała, o czym się zapomina podczas takiego spotkania. Drugi raz przyjechali innego dnia, ponieważ reżyser zaproponował byśmy założyli stroje wilanowskie, a oni nas nagrają na tle bloków, obok stacji metra Kabaty, wybudowanych na dawnych polach kabackich oraz przy starym krzyżu stojącym przy ul. Gąsek.

Z tego, co wiem, realizatorom udało się nagrać dużo ciekawego materiału ze spotkań ze wszystkimi osobami. Reżyser Feliks Mamczur mówił w jednym z wywiadów „Rozmowy były bardzo wzruszające. Opowieści o tym, jak urodzili się na wsi, cały czas mieszkają w tym samym miejscu, ale już są miastowi”. Po pierwszym montażu film trwał całą godzinę, ale w związku z tym, że zaplanowany był na dwadzieścia minut, musiał zostać radykalnie skrócony, by zmieścić się w wyznaczonym czasie.

Jak dotychczas film prezentowany był dwukrotnie w różnych miejscach. Premiera odbyła się w Ursynowskim Centrum Kultury „Alternatywy”, a następnie w Dzielnicowym Ośrodku Kultury Ursynów. Kolejny pokaz miał miejsca podczas Nocy Muzeów.

Jacek Latoszek

Twoim, Matko, jest od lat.

Każde serce w taki czas, chce dla Ciebie tylko bić,

Najpiękniejszy miesiąc maj, gdy Cię wielbi cały świat,

każde serce w taki czas, chce dla Ciebie tylko żyć.

          Boś Ty Matko, zawsze w maju taka żywa,

         boś tak bliska, taka polska i prawdziwa.

         Błogosławisz wznosząc dłonie nad polami,

         jesteś w słońcu, jesteś w kwiatach jesteś z nami…

Najpiękniejszy miesiąc ze względu budzącą się przyrodę, która zachwyca zielenią, kwiatami, wzmożoną krzątaniną ludzi i zwierząt, radosnym śpiewem ptaków czy ożywczym ciepłym deszczem. Dobrego obserwatora i czynnego uczestnika tego cyklicznego i wciąż na nowo odkrywanego zjawiska przyrodniczego, wszystko w nim zachwyca oraz pobudza nie tylko do działania, ale także do pogłębionych życiowych przemyśleń i refleksji. Sprzyjają temu Nabożeństwa majowe, zapoczątkowane przez króla Kastylii i Leonu Alfonsa X (1221–1284), a spopularyzowane w Polsce przez jezuitów w latach 70. XIX wieku.

         A więc kolejna wiosna i niezwykła okazja do dziękczynienia Bogu nie tylko za cud stworzenia, ale nade wszystko okazja do rachunku sumienia i przebłagania za grzechy nasze i całego świata. I właśnie w majowe wieczory była ku temu szczególna okazja, kiedy mogliśmy gromadzić się u stóp Matki Bożej Tęskniącej w kościele czy wokół przydrożnych kapliczek w Powsinie i Bielawie. W trakcie polowych Mszy Świętych, odprawianych przez proboszcza ks. Lecha Sitka przy niezawodnym wsparciu muzycznym pana Roberta Woźniaka oraz podczas 31. dniowego Nabożeństwa majowego, modlitwą i śpiewem wielbiliśmy Maryję.

Błagaliśmy słowami Litanii Loretańskiej z nadzieją, że w obliczu jakże aktualnych śmiertelnych zagrożeń pandemicznych i wojennych, wstawi się za nami - skruszonymi grzesznikami - u Boga Ojca i Syna Jego a Pana naszego Jezusa Chrystusa. …„Ojcze przedwieczny, dla bolesnej męki i zmartwychwstania Twojego Syna, miej miłosierdzie dla nas, naszej Ojczyzny i całego świata! (Kraków- Łagiewniki, 17 VIII 2002 r., fragment Zawierzenia świata Miłosierdziu Bożemu przez Jana Pawła II). Jest coś pięknego i wzniosłego w katolickiej wierze i naszej narodowej tradycji. Otóż jak daleko sięgam pamięcią, tak i po dziś dzień w całej Polsce już pod koniec kwietnia, trwały prace porządkowe oraz dekoracyjne przy przydrożnych krzyżach i kapliczkach, prowadzone przez okolicznych mieszkańców a zwłaszcza przez kobiety.

W tym roku zabrakło wśród nas Eweliny Wojciechowskiej, nieodżałowanej naszej przyjaciółki, która odeszła do domu Pana w dniu 28 maja 2021r. Pamiętamy jak dbała wraz ze swoimi najbliższymi sąsiadami z ul. Czekoladowej, żeby wszystko było gotowe przy Ich przydrożnym krzyżu, na majowe powitanie naszej Matki, Królowej Polski, Królowej Różańca świętego. Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie a światłość wiekuista niechaj Jej świeci. Niech odpoczywa w pokoju wiecznym. Amen.

Stąd też nasze szczególne modlitwy i podziękowania wszystkim, którzy przez całe lata dbali i dbają o miejsca naszego religijnego kultu na całym terenie naszej parafii w tym m.in. w Powsinie, Bielawie, Zakamarku czy w Kabatach… Panie Boże zapłać także za przygotowany specjalny przewodnik, ułatwiający nabożne uczestnictwo zarówno prowadzącym jak i gromadzącym się na modlitwie wiernym. Za przepiękny wizerunek Matki Bożej, za kwiaty w tym majowe bratki, bzy i tulipany, płonące znicze, flagi narodowe i maryjne a także za krzesła i ławy, a przede wszystkim za otwartość i okazywaną sobie wspólnotową jedność. I właśnie w takiej atmosferze spotykaliśmy się na dziękczynno-błagalnej modlitwie w wielu intencjach oraz żeby zaświadczać o naszej wierze, odwadze i przynależności do Kościoła Świętego. Odnoszę wrażenie, że było to także ewangelizacyjne świadectwo dla licznych przechodniów (dzieci, młodzieży i dorosłych, w tym obcokrajowców a zwłaszcza uchodźców wojennych z Ukrainy), być może zagubionych lub wątpiących i dla osób z zaciekawieniem zerkających na nas zza okien samochodów osobowych czy autobusów. A wtedy w skrytości ducha, wypowiadałam w myślach krzepiące słowa Świętego Jana Pawła II Wielkiego: „Nie lękajcie się. Otwórzcie drzwi Chrystusowi!”. Podobnie kończyliśmy nasze modlitewne majowe spotkania: „Nie zamykajcie serc, pokuty nadszedł czas. Jezus puka w drzwi, może ostatni raz!

         Dziękujemy Mateńko Najświętsza, Orędowniczko, Pośredniczko, Pocieszycielko nasza, prosząc słowami pieśni A. Gołaszewskiej:

Najpiękniejszy miesiąc maj, Twoją chwałą Matko brzmi,

najpiękniejszy miesiąc maj, nie wie, co to ból i łzy.

Gdy się skończy Matko chciej, sama majem dla nas być

w każdy dzień, a wtedy lżej i radośniej będzie żyć.

Boś Ty Matko zawsze w maju taka żywa,

boś tak bliska, taka polska i prawdziwa.

Błogosławisz wznosząc dłonie nad polami,

 jesteś w słońcu, jesteś w kwiatach, jesteś z nami.

                                             Teresa Gałczyńska

UROCZYSTOŚCI JUBILEUSZOWE W POWSINIE.

Z Powsina. – Nabożeństwo Jubileuszowe w Kościele parafialnym Powsin, w Dobrach Willanowskich położonym, rozpoczęło się przy Figurze ZBAWICIELA, w środku wsi stojącej (swoją drogą ciekawe, w którym miejscu to było obecnie), do której przybyła kompania wraz z Proboszczem Służewskim, i Szanowni XX. Kapucyni z Warszawy, przez miejscowego Proboszcza na nauki Missyjne zaproszeni. Przy Figurze na ten cel ubranej, WX. (Jan z Maty*) Kuczkowski Proboszcz Służewski, miał stosowną naukę do Ludu, w znacznej liczbie różnego stanu zgromadzonego na to miejsce, z wyjaśnieniem, w jakim celu ztąd rozpoczyna się ten Jubileusz. Potem celebrujący WX. Gunderman, Kanonik i Proboszcz Piaseczyński, zaintonował hymn Ś. Ambrożego, Veni Creator; po ukończeniu takowego, rozpoczęła się procesja solenna do Kościoła; w czasie tej, niesione były przez Kapłanów: List Pasterski i Bulla. Po wnijściu Procesji do świątyni BOŻEJ, odczytał z ambony WX. Franciszek Dąbrowski, Kanonik i Proboszcz miejscowy, List Pasterski i Bullę Ojca Świętego Piusa IX, mocą, której Jubileusz całemu światu Rzymsko-Katolickiemu został nadany, i zaraz oznaczył Ludowi stacje i warunki dla dostąpienia Jubileuszu. Następnie rozpoczęły się uroczyste z wystawieniem Najświętszego Sakramentu Nieszpory; po których miał gorliwe Kazanie WX. Hipolit Serafin Dzierzgowski, Administrator Kościoła Willanowskiego, o Jubileuszu; w końcu, w imieniu Proboszcza miejscowego, oddał zarząd Nabożeństwa Jubileuszowo-missyjnego Szanownym XX. Kapucynom, pod przewodnictwem Prefekta Misji Apostolskiej Szanownego X. Xawerego, Gwardjana z Zakroczymia. Na ten obchód Jubileuszowy w dniach następnych zebrało się Duchowieństwa przeszło 26 osób z Dekanatu; XX. Franciszkanie, Augustjanie, Bernardyni z Wsarszawy i Czerniakowa, oraz mnóstwo pobożnych wszelkiego stanu i z odległych Parafii, pragnących dostąpić łask Duchownych z szczodrobliwości Ojca Świętego Piusa IX zapewnionych. To Nabożeństwo misyjne wśród najpiękniejszej pogody przez dni siedem z największą gorliwością i pożytkiem zbawiennym odbyło się.

*- takie nietypowe imię nosił ksiądz Kuczkowski, który od lutego do grudnia 1818 roku pełnił funkcję proboszcza parafii św. Anny w Wilanowie.

Kurier Warszawski, nr 296,

5 listopad 1847 r.  

Wyszukał i przygotował

Krzysztof Kanabus

EDUKACJA MUZYCZNA I ŚPIEWACZA - RETROSPEKCJA

            Pokonując wiele ograniczeń „covidowych” od nas niezależnych, a czasami uwarunkowanych wcześniejszymi planami, czy też potrzebą chwili w dniach od 28 do 30 czerwca 2021 r. udało się nam tj. Zespołowi Powsinianie i Grupie 30+, wyjechać na warsztaty muzyczne. Miała to być niespodzianka. I była, ale po kilkudziesięciu kilometrach od Powsina zorientowaliśmy się, że jedziemy w kierunku Lublina a więc na pewno do Kazimierza Dolnego nad Wisłą, znanego urokliwego miasteczka „oplecionego” lessowymi wąwozami, które słynie z bogatej historii, starego miasta z renesansowymi rezydencjami wzniesionymi w stylu lubelskim.  Ponadto jest to przecież ulubione miejsce artystów m.in. malarzy, rzeźbiarzy, twórców ludowych i uczestników wielu festiwali muzycznych. Zatem wszystko się zgadza, bo czekaliśmy na to, jak kania (grzyb) dżdżu (deszcz). Dziękujemy za ten pomysł dyrekcji CKW oraz naszemu kierownikowi artystycznemu Grzegorzowi Toporowskiemu.  W repertuarze zajęć warsztatowych dominowały pieśni dożynkowe a na lekcjach muzycznych poznawaliśmy m.in. historię oraz budowę różnych instrumentów (akordeon klawiszowy i guzikowy, harfa, kastaniety, kontrabas, mandolina, marakasy, pianino, skrzypce…) oraz rolę ich dźwięków w orkiestrach symfonicznych. Nie zabrakło też zwiedzania miasta i jego malowniczej okolicy oraz spacerowego relaksu.

         Jeszcze w tym samym 2021 roku, zaraz po sierpniowych dożynkach wybraliśmy się na dziękczynno-błagalną pielgrzymkę do Kalisza i Lichenia w towarzystwie naszej Siostry Donaty felicjanki. W Kaliszu „zapłakanym deszczem” skierowaliśmy się do Kaliskiej Bazyliki, która jest Sanktuarium Świętego Józefa, opiekuna rodzin chrześcijańskich, małżonków, ojców i sierot.  Jan Paweł II zawierzył Świętemu Józefowi wszystkie polskie rodziny oraz sprawę ochrony życia nienarodzonych zarówno w Polsce jak i na świecie. Święty Józef jest także patronem wszystkich ludzi pracy i takich grup zawodowych jak np. rzemieślnicy, drwale i cieśle. Od 8 grudnia 1970 r. jest patronem Kościoła. 

Podobnie jak Św. Józefowi w Kaliszu, tak i w Bazylice Najświętszej Maryi Panny Licheńskiej w Licheniu, składaliśmy podziękowania i polecaliśmy swoje rodziny i Ojczyznę Matce Bożej Licheńskiej, nazywanej Bolesną Królową Polski. Po tych wzniosłych przeżyciach duchowych wracaliśmy do Śleszyna, miejsca naszych noclegów. Tam, po kolacji snuliśmy dalsze plany działania i cieszyliśmy się przy muzyce każdą wspólnie przeżytą chwilą, nabierając sił przed kolejną falą jesiennej epidemii.

         O roku 2022, obchodząc 16. rocznicę powstania Zespołu „Powsinianie”, myśleliśmy z dużą nadzieją. Epidemia powoli wygasała, rozpoczęto budowę zapory na granicy polsko-białoruskiej chroniąc naszą Ojczyznę przed zorganizowanym transportem ludzi z różnych stron świata, którzy usiłowali nielegalnie przekroczyć granicę naszego państwa. A tu w dniu 24 lutego wszystkie media poinformowały o inwazji Rosji na Ukrainę. Według autorów raportu Banku Światowego „rosyjska inwazja na Ukrainę ma katastrofalny wpływ na życie ludzi i stan  gospodarki w obu krajach i będzie prowadzić do znacznych strat ekonomicznych w regionie Europy Centralnej i Azji, a także na całym świecie”. Odzwierciedla się to ograniczeniem dostaw, rosnącymi cenami energii i żywności, zwiększeniem inflacji, zwiększonym ruchem uchodźców (wg danych wynika, że od początku wojny z Ukrainy wyjechało prawie 5,4 miliona uchodźców, z czego 3 miliony przekroczyły granicę z Polską). To wymaga to od naszego rządu i Polaków ogromnego wysiłku organizacyjnego i finansowego. Ale ten oczywisty niepokój, co się jutro może zdarzyć, nie może nas obezwładniać i paraliżować. Musimy żyć i działać ze zdwojoną siłą, żeby móc temu zaradzić.

Pomaga nam w tym wiara, nadzieja oraz dobrzy, otwarci i troskliwi ludzie. Mam na myśli nasze rodziny, sąsiadów, księży i siostry zakonne, koleżeństwo z kół i zespołów oraz nasi opiekunowie z Centrum Kultury Wilanów. Mamy także nową przedstawicielkę Zespołu ds. komunikacji z dyrekcją CKW, kierownikiem muzycznym i z nami. Funkcję tę pełni nasza zespołowa koleżanka pani Zofia Broda, za co jesteśmy bardzo wdzięczni.

         Przykładem takiej postawy jest nasz powrót do systematycznych spotkań śpiewaczych, kiermaszów, gościnnych i okolicznościowych występów oraz kolejny warsztatowy wyjazd do Spały w dniach od 29 kwietnia do 2 maja 2022. Przecież przed nami nagrania, uroczystości na Urzeczu, festiwale i dożynki. Chociaż piękne okolice Spały są już nam znane, to z panem Robertem i Jego drużyną, odkrywamy je na nowo np. przy zwiedzaniu Tomaszowa Mazowieckiego, który słynie z silnie rozwiniętego przemysłu ceramicznego, włókienniczego, maszynowego, odzieżowego oraz metalowego. Zaciekawiły nas także zbiory Muzeum Ostrowskich, zalew, kopalnie kruszywa i groty. W Inowłodzu modliliśmy się w romańskim kościele św. Idziego i zwiedzaliśmy ruiny zamku, który był jedną z blisko pięćdziesięciu murowanych warowni, zbudowanych za życia i panowania Kazimierza Wielkiego. Pomimo napiętego grafiku przy szańcu w pobliskim Anielinie,  uczestniczyliśmy w uroczystych obchodach Dnia Pamięci o Majorze Henryku Dobrzańskim „ Hubalu” w 82. rocznicę jego śmierci.

Jeszcze tego samego dnia spotkaliśmy się z sympatycznym przyjęciem w Lubochni, która słynie z prężnie działających kół gospodyń wiejskich o wybranym profilu działania (plastycznym, muzycznym, kulinarnym) i z Lubocheńskiego Festiwalu ubijania masła. Po występach zespołów śpiewaczych oraz grupy teatralnej w spektaklu” „Biuro matrymonialne”, mieliśmy możliwość ubijania masła i kosztowania rodzimych smakołyków. Do ciekawostek należy fakt, że kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Lubochni, projektował Józef Pius Dziekoński, architekt naszego powsińskiego kościoła.

         Pracowite dni szybko minęły, ale przed samym wyjazdem jeszcze nieuniknione występy „Radosnej” i „Powsinian”, podsumowujące efekty naszych lekcji śpiewu. Wypadło to dla obu zespołów zadowalająco! W drodze powrotnej wynagrodziliśmy to sobie wizytą w tomaszowskim skansenie i spacerem do osobliwości przyrodniczej, jaką jest Rezerwat przyrody „Niebieskie Źródła”. W autokarze już tylko krótkie podsumowania i dziękczynna modlitwa za owocnie spędzony czas. A kilkoma słowami H. Kunickiej można to tak podsumować: „To były piękne dni, po prostu piękne dni”, które były nam wszystkim bardzo potrzebne.

                                             Teresa Gałczyńska